جلائی‌پور:«محبوبیت خامنه‌ای بیشتر از همه سال‌های بعد از ۸۸ است»؛ واکنش تند مسیح علی‌نژاد

حمیدرضا جلائی‌پور

حدس می‌زنم در این لحظه اگر نظرسنجی شود، هم در ایران و هم در منطقه، محبوبیت فرمانده کل قوای ایران بیش از همه سال‌های بعد از ۸۸ است.

حتی بسیاری از ناراضیان این سال‌ها هم امشب از دیدن ورود بی‌عصای‌ فرمانده کل قوا به حسینیه و سلامت و آرامش‌شان، دل‌گرم و دل‌آرام شدند، چون هم همدلی ملی اخیر شکاف‌ها را کاسته و هم بخش بزرگ‌تری از شهروندانِ متکثر ایران درایت فرماندهی دفاع میهنی و آتش‌بس اخیر را تحسین می‌کنند و این آلیاژ قدرتمند زیر پرچم ایران و پرچم امام حسین که در این لحظات می‌بینیم را عامل بقا و ارتقای ایران و خیر و بهروزی ایرانیان می‌بینند.

این همبستگی فراگیرتر لحظه از دست‌ندادنی و مهمی است برای آغاز فراگیرتر ساختن نهادهای عمومی و ظرفیت‌افزایی‌های حل‌مساله‌ای و فراروی از شکاف‌های گذشته و ساختن تاب‌آوری ملی و بسط امنیت و عدالت و توسعه. آیا همه ما نیروهای سیاسی و اجتماعی این لحظه را درمیابیم؟

واکنش مسیح علی نژاد به بازگشت خامنه ای
خامنه‌ای بالاخره ۱۲ روز پس از آتش‌بس از اعماق زمین بیرون آمد و در مراسم سینه‌زنی حسینیه خود حاضر شد. گفته شده است که حضور خامنه‌ای در این مراسم پس از کسب تضمین‌های امنیتی لازم از سوی آمریکا بوده است که هدف قرار نگیرد. با این وجود در این مراسم که با حضور محدودی از افراد دستچین شده برگزار شد، تعداد زیادی کودک نیز حضور داشتند که نشان‌دهنده عدم اعتماد خامنه‌ای به تضمین‌های داده شده و استفاده از سپر انسانی برای حفاظت بیشتر از خود بود.

نکته جالب و البته رقت انگیز این مراسم خواندن نوحه، از روی سرود «ای ایران» توسط مداح حکومتی بود که ظاهرا به درخواست خامنه‌ای انجام شد.

همان خامنه‌ای که در ایام نوروز به دقت مراقب بود که در پیام اول سال خود هیچ رنگ و بویی از نوروز نباشد، حالا برای بقای خود آویزان ایران و مفاهیم ملی و میهنی شده است.

و طنز روزگار اینکه همه این تغییرات پس از فقط ۱۲ روز جنگ با اسراییل در خامنه‌ای و یارانش به وجود آمده است. کاری که ایرانیان در نزدیک نیم قرن موفق به انجامش نشده بودند.

زمانی جمهوری اسلامی به «اقتدار موشکی» خود می‌نازید. حالا نمایش اقتدار خامنه‌ای چنین است که پس از ۱۲ روز از آتش‌بس جرئت کرده از سوراخ خود بیرون بیاید و هوادارانش این را نشانه قدرت او می‌دانند. چیزی که به راستی نامی به جز اقتدار «موش‌کی»🐀 نمی‌توان بر آن گذاشت!

مسیح علی نژاد


چرا علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، در میان بخش عظیمی از مردم ایران محبوبیت و مشروعیت خود را از دست داده است؟ این پرسشی است که نمی‌توان پاسخی ساده و تک‌بعدی برای آن یافت. واقعیت این است که در طول دهه‌ها رهبری او، سلسله‌ای از تصمیمات، رویدادها، و روندهای اجتماعی و سیاسی، به تدریج پایه‌های حمایت مردمی را سست کرده و به جای آن، نارضایتی عمیقی را کاشته است. این روند نه تنها به دلیل ناکارآمدی‌های بیرونی، بلکه نتیجه مستقیم سیاست‌هایی است که از هسته قدرت او نشأت گرفته‌اند و زندگی میلیون‌ها ایرانی را به شکلی غیرقابل انکار تحت‌الشعاع قرار داده‌اند. در ادامه، به ده محور اساسی خواهیم پرداخت که هر یک به تنهایی و در کنار هم، تصویر یک رهبر منزوی از ملت را ترسیم می‌کنند.

فرسایش اقتصادی و فقر فراگیر: میراث یک مدیریت شکست‌خورده
اقتصاد ایران تحت رهبری خامنه‌ای، به یک کشتی در حال غرق شدن تبدیل شده است. سوءمدیریت‌های فاجعه‌بار، فساد سیستماتیک که در تمامی سطوح حکومتی ریشه دوانده، و تحریم‌های کمرشکن بین‌المللی – که خود تا حد زیادی نتیجه سیاست‌های خارجی خصمانه رژیم است – زندگی میلیون‌ها نفر را به جهنم تبدیل کرده است. وعده‌های پوشالی بهبود اقتصادی، سال‌هاست که تکرار می‌شوند اما هر بار جز فقر بیشتر، بیکاری فزاینده و تورم لجام‌گسیخته، حاصلی نداشته‌اند. مردم ایران، نه با آمارهای ساختگی حکومتی، بلکه با سفره‌های خالی و شرمندگی از نداشتن ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی، واقعیت تلخ را لمس می‌کنند. این وضعیت، مستقیماً به گردن حاکمیتی است که به جای رفاه مردم، اولویت‌های ایدئولوژیک و نظامی را دنبال کرده است.

استبداد و سرکوب خونین: خفقان به نام امنیت
سیاست‌های سرکوبگرانه و خشونت‌آمیز نظام در قبال اعتراضات مردمی، نقطه‌ای تاریک در کارنامه رهبری خامنه‌ای است. از کشتار بی‌رحمانه در خیابان‌های تهران در سال ۸۸، تا حمام خون آبان ۹۸ و وحشی‌گری‌های بی‌سابقه در جنبش "زن، زندگی، آزادی"، رژیم نشان داده است که برای بقای خود از هیچ جنایتی فروگذار نمی‌کند. هر بار که مردم برای بیان نارضایتی خود به خیابان‌ها آمده‌اند، با گلوله، باتوم، زندان و شکنجه پاسخ گرفته‌اند. این سیاست‌های خشن، نه تنها باعث ایجاد ترس نشده، بلکه نفرت و انزجار عمیقی را در دل مردم کاشته و هر گونه مشروعیت اخلاقی را از نظام سلب کرده است.

سیاست خارجی ماجراجویانه: انزوای کشور و تشدید تحریم‌ها
سیاست خارجی جمهوری اسلامی، به جای تامین منافع ملی و رفاه مردم، به ابزاری برای گسترش نفوذ منطقه‌ای و تقابل با جهان تبدیل شده است. حمایت بی‌قید و شرط از گروه‌های شبه‌نظامی در خاورمیانه، دخالت در امور کشورهای دیگر، و تهدیدات پیاپی علیه رقبا، ایران را به شدت منزوی کرده است. این رویکرد ماجراجویانه، نه تنها میلیاردها دلار از ثروت ملی را هدر داده، بلکه به بهانه ایجاد امنیت، کشور را در معرض خطرات جدی قرار داده و تحریم‌های فلج‌کننده را بر گرده مردم تحمیل کرده است. بسیاری از ایرانیان، این سیاست‌ها را خیانتی به آینده خود و فرزندانشان می‌دانند.

شکاف نسلی و فرهنگی: رویاهای سرکوب‌شده جوانان
میان رهبری سالخورده و ایدئولوژیک جمهوری اسلامی و نسل‌های جوان ایران، گسستی عمیق و غیرقابل ترمیم وجود دارد. جوانان ایرانی، با دسترسی به اطلاعات جهانی و آرزوهایی برای یک زندگی مدرن، آزاد و پر از فرصت، هیچ قرابتی با ارزش‌های کهنه و محدودیت‌های تحمیلی نظام ندارند. حجاب اجباری، فیلترینگ گسترده اینترنت، محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی، و عدم چشم‌اندازی روشن برای آینده، باعث شده است که این نسل، نظام را مانعی بزرگ بر سر راه تحقق آرزوهایشان ببینند. این شکاف عمیق، به انفجاری از نارضایتی و شورش‌های پی در پی منجر شده است.

از دست رفتن مشروعیت: دروغ‌های انتخابات و بیگانگی با مردم
پس از انتخابات جنجالی سال ۸۸ و اتهامات گسترده تقلب، بخش عظیمی از مردم ایران، مشروعیت نظام و رهبری آن را زیر سوال بردند. نحوه برخورد با معترضین و عدم شفافیت در فرآیندهای سیاسی، به بی‌اعتمادی عمیقی در جامعه دامن زد. این رویداد، پایه‌های دموکراسی فرمایشی را نیز متزلزل کرد و از آن زمان، مردم درک کرده‌اند که رأی و نظرشان ارزشی در تصمیم‌گیری‌های کلان ندارد. در نتیجه، رژیم به جای اتکا به رأی مردم، تنها بر سرکوب و زور تکیه کرده است.

فساد سیستماتیک و عدم شفافیت: غارت منابع ملی
فساد، نه یک استثنا، بلکه یک قاعده در جمهوری اسلامی است. از بنیادهای اقتصادی تحت کنترل بیت رهبری که از هر گونه حسابرسی مصون هستند، تا اختلاس‌های نجومی و رانت‌خواری‌های بی‌سابقه، منابع ملی به شکلی سیستماتیک توسط شبکه‌ای از خواص حکومتی و نهادهای وابسته به قدرت غارت می‌شود. عدم شفافیت در عملکرد این نهادها و مصونیت عاملان فساد، خشم و یأس عمومی را تشدید کرده است. مردم می‌بینند که در حالی که آن‌ها برای لقمه‌ای نان می‌جنگند، ثروت کشور به جیب عده‌ای محدود می‌ریزد و پاسخی هم برای آن وجود ندارد.

استفاده ابزاری از دین: ایدئولوژی‌زدگی و تحمیل عقاید
یکی از بزرگترین دلایلی که بسیاری از ایرانیان از نظام دور شده‌اند، استفاده ابزاری از دین برای توجیه استبداد و سرکوب است. ایدئولوژی‌زدگی مفرط، تحمیل عقاید و سبک زندگی خاص، و سوءاستفاده از مقدسات برای اهداف سیاسی، باعث شده است که بخش بزرگی از جامعه، نه تنها از حکومت، بلکه حتی از نهاد دین نیز فاصله بگیرند. این رویکرد، نه تنها به تقویت ایمان در جامعه کمک نکرده، بلکه باعث دین‌گریزی گسترده‌ای شده است.

دشمنی با هویت ایرانی: سرکوب فرهنگ و تاریخ ملی
جمهوری اسلامی در طول چهار دهه گذشته، همواره در تلاش برای جایگزینی هویت ایرانی با هویت "انقلابی" و "اسلامی" خود بوده است. این تلاش برای سرکوب عناصر فرهنگی، تاریخی و ملی ایران، از جمله محدودیت‌ها در برگزاری جشن‌های باستانی، تخریب میراث فرهنگی و تاکید افراطی بر مفاهیم ایدئولوژیک، با مقاومت و خشم مردم مواجه شده است. بسیاری از ایرانیان احساس می‌کنند که نظام به جای افتخار به گذشته غنی کشور، در حال نابودی آن است.

رسانه‌های آزاد و فضای مجازی: شکست انحصار روایت
با وجود تلاش‌های گسترده برای فیلترینگ و کنترل، فضای مجازی و رسانه‌های اجتماعی، انحصار روایت را از دست حکومت خارج کرده‌اند. مردم دیگر تنها به اخبار صدا و سیمای دولتی که پر از تبلیغات دروغ و سانسور است، دسترسی ندارند. امکان تبادل اطلاعات، آگاهی از واقعیت‌ها و شنیدن صداهای مخالف، به شدت نفوذ پروپاگاندای حکومتی را کاهش داده و دیدگاه‌های انتقادی و متفاوت را در جامعه ترویج کرده است. این دسترسی به اطلاعات، یکی از مهم‌ترین دلایل بی‌اعتمادی مردم به روایت رسمی و کاهش محبوبیت رهبر است.

ناکامی در ایجاد آینده‌ای روشن: یأس و مهاجرت نخبگان
شاید تلخ‌ترین جنبه از ناکامی رهبری خامنه‌ای، از دست رفتن امید به آینده‌ای روشن در میان مردم، به‌ویژه جوانان و نخبگان، باشد. عدم وجود چشم‌اندازی برای رشد و توسعه، فرصت‌های شغلی ناچیز، و فضای سرکوبگرانه، باعث شده است که موج عظیمی از نخبگان، دانشگاهیان و جوانان با استعداد، به دنبال زندگی بهتر، کشور را ترک کنند. این مهاجرت گسترده، نه تنها به تخلیه مغزها و سرمایه انسانی منجر شده، بلکه نشان‌دهنده یأس عمیقی است که از ناکامی نظام در ایجاد یک بستر مناسب برای زندگی و شکوفایی نشأت می‌گیرد. این وضعیت، آینده ایران را به شکلی خطرناک به چالش کشیده است.