«رویای دیرینه نتانیاهو برای نابودی جمهوری اسلامی»

درون اسرائیل، ایران به عنوان تهدید نهایی دیده می‌شود. نخست‌وزیر می‌داند که این شانس اوست تا میراث خونین خود را بازنویسی کند.

آلوف بن - گاردین

این سال ۱۹۳۸ است و ایران، آلمان است... مردم یهود اجازه یک هولوکاست دیگر را نخواهند داد.» بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، دهه‌هاست که بی‌وقفه چنین شعارهایی را تکرار می‌کند و خواستار اقدام علیه جدی‌ترین تهدید برای دولت یهود - ایران هسته‌ای - می‌شود. او این پیام را به رؤسای جمهور متوالی ایالات متحده منتقل کرد. او کاریکاتور یک بمب را در سازمان ملل به نمایش گذاشت. در بی‌شمار رویدادهای یادبود هولوکاست، او جاه‌طلبی‌های هسته‌ای ایران را «راه‌حل نهایی» امروزین توصیف کرد.

نتانیاهو بارها و بارها درباره تهدید فوری ایران صحبت کرد، اما شنوندگانش متقاعد نشدند. آنها او را به عنوان یک هشداردهنده قلمداد می‌کردند که ایران سال به سال از ضرب‌الاجل او عبور می‌کرد بدون اینکه سلاح هسته‌ای مستقر کند (که هنوز هم نکرده است). منتقدان نتانیاهو در داخل، او را به عنوان یک بزدل مسخره می‌کردند که هرگز جرأت حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران را نخواهد داشت - برخلاف اسلاف قاطع‌ترش که دستور بمباران رآکتورهای هسته‌ای در عراق و سوریه را صادر کرده بودند.

همه چیز در جمعه ۱۳ ژوئن تغییر کرد
ساعت ۳ صبح به وقت محلی، اسرائیلی‌ها با هشدار فوری فرماندهی جبهه داخلی از خواب بیدار شدند و به ما دستور داده شد که نزدیک اتاق‌های امن یا پناهگاه‌های بمب خود بمانیم. اندکی بعد، یک اطلاعیه رسمی به ما گفت که اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای و پدافند هوایی ایران حمله کرده و مقامات ارشد نظامی و دانشمندان هسته‌ای آن را ترور کرده است. با فرارسیدن شب، رگباری از موشک‌های ایرانی به تل‌آویو و حومه آن اصابت کرد. تبادل بمب، پهپاد و موشک از آن زمان ادامه داشته و منجر به کشته شدن بیش از ۲۶۰ غیرنظامی در ایران و ۲۴ نفر در اسرائیل شده و خسارات قابل توجهی وارد کرده است.

برای نتانیاهو و پیروانش، ۱۳ ژوئن یک تأیید بزرگ است. فرصتی برای بازنویسی میراث او، که با ناکامی‌اش در جلوگیری از فاجعه ۷ اکتبر ۲۰۲۳، زمانی که حماس به اسرائیل حمله کرد، حدود ۱۲۰۰ نفر را کشت و ۲۵۰ گروگان را به غزه ربود و جنگ ویرانگری را شعله‌ور ساخت که هنوز ادامه دارد، لکه‌دار شده بود. نخست‌وزیر هشدارها درباره جنگ قریب‌الوقوع را نادیده گرفت در حالی که دیکتاتوری را ترویج می‌داد، سپس سرویس‌های امنیتی را مقصر دانست و بهانه‌ها و تئوری‌های توطئه را منتشر کرد که فقط حامیان سرسخت او باور می‌کردند.

جنگ غزه پس از آن، تأثیر چندانی در تقویت اعتبار رهبری نتانیاهو نداشت. حتی پس از آنکه اسرائیل بیش از ۵۵۰۰۰ فلسطینی را کشت، نتوانست به «پیروزی نهایی» که نخست‌وزیر وعده داده بود، دست یابد. حماس، هرچند تضعیف شده، همچنان در قدرت است و ۵۳ گروگان اسرائیلی - که ۲۰ نفر از آنها زنده فرض می‌شوند - هنوز در اسارت هستند. برای بسیاری در سراسر جهان، نام نتانیاهو مترادف با کشتار جمعی است. حتی در اسرائیل، پس از آنکه او آتش‌بس شکننده ۱۸ مارس را شکست، احساسات ضد جنگ شروع به افزایش کرد.

با این حال، حمله به ایران در اسرائیل بسیار بیشتر مورد توافق است. نظرسنجی مؤسسه دموکراسی اسرائیل که روز پنجشنبه منتشر شد، نشان داد ۸۲ درصد از پاسخ‌دهندگان یهودی - از جمله ۵۷ درصد که خود را چپ‌گرا می‌دانند - از تصمیم حمله به ایران حمایت می‌کنند. در میان پاسخ‌دهندگان عرب، ۱۱ درصد از حمله به ایران حمایت و ۶۵ درصد با آن مخالف هستند.

برای اسرائیلی‌ها، ایران دشمن نهایی و ترسناک‌ترین است. از زمان انقلاب ۱۹۷۹، این کشور نابودی «رژیم صهیونیستی» را موعظه کرده است. طی سال‌ها، آن یک «حلقه آتش» در اطراف اسرائیل ساخت و مسلح کرد، که توسط حزب‌الله لبنان و زرادخانه موشک‌هایش رهبری می‌شود. در سال‌های اخیر، ایران و متحدانش طرحی را برای نابودی اسرائیل از طریق ترکیبی از حمله فرامرزی و حملات موشکی نقطه‌ای در نظر گرفتند. اما در ۷ اکتبر، حماس به تنهایی عمل کرد و به اسرائیل اجازه داد تا خود را بازسازی کند و دشمنانش را یکی یکی هدف قرار دهد.

پاییز گذشته، «حلقه آتش» فروپاشید. اسرائیل حزب‌الله را شکست داد و رهبرش، سید حسن نصرالله، را کشت، پدافندهای هوایی کلیدی ایران را منهدم کرد و شاهد فروپاشی یک شبه رژیم اسد در سوریه، قدیمی‌ترین متحد منطقه‌ای ایران بود. آسمان تهران اکنون به روی بمب‌افکن‌های اسرائیلی باز بود، درست مانند غزه، و صداهای فزاینده‌ای از نتانیاهو خواستند تا مأموریت مادام‌العمر خود را انجام دهد و به ایران حمله کند - از جمله نخست‌وزیر سابق نفتالی بنت، رقیب آشکار او در انتخابات بعدی.

فراتر از فرصت نظامی
فرصت نظامی را کنار بگذاریم، نقطه عطف در برنامه‌ریزی جنگی اسرائیل، بازگشت دوم دونالد ترامپ به کاخ سفید بود. نتانیاهو معتقد بود که می‌تواند یک چراغ سبز بی‌سابقه برای حمله به تأسیسات غنی‌سازی اورانیوم و موشکی در ایران به دست آورد. فرماندهی عالی ارتش اسرائیل تمایلی به اقدام بدون رضایت ایالات متحده نداشت که هرگز حاصل نشده بود. با بازگشت ترامپ به قدرت، نتانیاهو بر تردیدهای خود غلبه کرد. آمریکایی‌ها از آماده‌سازی‌های جنگی در اسرائیل آگاه بودند. اما ترامپ خبر بدی برای نتانیاهو داشت. او هفت سال پس از آنکه توافق باراک اوباما را با تحریک نتانیاهو کنار گذاشته بود، تصمیم گرفت برای یک توافق هسته‌ای جدید با ایران مذاکره کند. رهبر اسرائیل عملیات را به تعویق انداخت و تنها زمانی آن را آغاز کرد که مهلت ۶۰ روزه ترامپ به تهران به پایان رسید. از دیدگاه نتانیاهو، حمایت ترامپ از این حمله - هرچند در ابتدا سرد - اوج دستاورد دیپلماتیک دوران حرفه‌ای او بوده است.

برای بسیاری از اسرائیلی‌ها، اولین حمله موفقیت‌آمیز، پژواکی از بزرگترین پیروزی نظامی اسرائیل، جنگ شش روزه ۱۹۶۷ بود. تحلیلگران آمریکایی به سرعت اسرائیل را هژمون جدید منطقه اعلام کردند. حتی در حالی که میلیون‌ها اسرائیلی روزی چند بار به پناهگاه‌های خود می‌دویدند، نتانیاهو و رهبری ارتش اسرائیل سرخوش بودند، همه مشتاق محو کردن فاجعه ۷ اکتبر و باتلاق غزه. آنها انتظارات بالایی را برای مداخله مستقیم ایالات متحده - مورد نیاز برای نابودی تأسیسات هسته‌ای زیرزمینی ایران - و برای تغییر رژیم در تهران، با تهدید به ترور رهبر عالی ایران، آیت‌الله علی خامنه‌ای، مطرح کردند.

اما نتانیاهو، که مدت کوتاهی پس از جنگ شش روزه به نیروهای ویژه ارتش اسرائیل پیوست، باید درس‌های وحشتناک سال ۱۹۶۷ را می‌دانست: لاف‌زنی به خودبرتربینی منجر می‌شود، که به فاجعه می‌انجامد - همانطور که در سال ۱۹۷۳ اتفاق افتاد، زمانی که مصر و سوریه مقابله به مثل کردند. حرکات تاکتیکی درخشان تضمینی برای پیروزی نیستند، زیرا به توسعه مأموریت و فرسایش بی‌نتیجه تبدیل می‌شوند. موفقیت اسرائیل در عقب راندن برنامه هسته‌ای ایران هنوز نامشخص است، اما انجام یک «جنگ شهرها» بین تهران و تل‌آویو به وضوح ویرانگر خواهد بود.

روزهای اول لشکرکشی نتانیاهو به ایران، لحظه‌ای تسکین از مشکلات سیاسی او به ارمغان آورد. محاکمه فساد او، که در آن با بازپرسی روبرو است، به تعویق افتاده است. رهبران مخالف از تصمیم او برای حمله به ایران ستایش کردند. و بازپخش‌های ۷ اکتبر و داستان‌های مربوط به گروگان‌ها، یادآوری‌های دائمی شکست نتانیاهو، از تلویزیون پرایم‌تایم خارج شدند.

با این حال، نتانیاهو، طبق معمول، هیچ علاقه‌ای به آشتی با رقبای واقعی یا خیالی خود نشان نمی‌دهد. برعکس، به نظر می‌رسد که او اعتبار قهرمانانه جدید خود را وسیله‌ای برای دوچندان کردن تلاش خود برای تبدیل اسرائیل به یک خودکامگی تئوکراتیک، نسخه‌ای عبری‌زبان از ایران، می‌داند. منتقدان او وقتی در بازدید از بیمارستانی بمباران شده در بئرشبا، از پرداخت «هزینه» جنگ توسط خانواده‌اش صحبت کرد و مجبور شد عروسی پسر کوچکترش را به تعویق بیندازد، چندان تعجب نکردند. برای آنها این نمونه دیگری از بی‌تفاوتی از بالای او نسبت به وضعیت دشوار اسرائیلی‌های عادی بود. منتقدان او تصمیم حمله به ایران را با انگیزه سیاسی و بی‌ملاحظه می‌دانند. طبق یک نظرسنجی کانال ۱۳ که روز چهارشنبه منتشر شد، آنها در اقلیت هستند؛ در این نظرسنجی، ۶۴ درصد از پاسخ‌دهندگان معتقد بودند که نتانیاهو واقعاً می‌خواهد اسرائیل را از شر هسته‌ای و موشکی ایران خلاص کند، و تنها ۲۸ درصد انگیزه‌های سیاسی را به تصمیم جنگی او نسبت دادند. اما حمایت آنها از تخریب نطنز و فردو، و حتی از خلاص شدن از شر حاکمان ایران، به تمایلی برای رأی دادن به ائتلاف فعلی، که همچنان نامحبوب است، ترجمه نشد.

به نظر می‌رسد، اثبات بی‌گناهی نتانیاهو، بسیار بیشتر از حملات بمباران بر فراز ایران نیاز خواهد داشت.

آلوف بن سردبیر هاآرتص است.