نصب مجسمه ۱۵ متری آرش کمانگیر در میدان ونک؛ ملی‌گرایی دیرهنگام جمهوری اسلامی

بی بی سی: نصب مجسمه ۱۵ متری آرش کمانگیر در میدان ونک تهران با واکنش‌ کاربران شبکه‌های اجتماعی روبرو شده است. گروهی نصب این مجسمه را که از آن به عنوان «بزرگترین مجسمه برنزی ایران» یاد شده، پروژه‌ای بزرگ دانستند و عده‌ای گفتند که حکومت «جنگ را نزدیک دیده‌ و می‌خواهد شور ملی به پا کند».

طرفداران جمهوری اسلامی با اشاره به بیانیه وزارت اطلاعات در مورد «دستیابی به اسناد محرمانه اسرائیل» می‌گویند که این مجسمه در «یکی از باشکوه‌ترین روزهای ایران» نصب شده و منتقدان می‌گویند «حالا که حکومت جنگ را نزدیک می‌بیند، ملی‌گرا شده و از اساطیر ملی که در دهه‌های گذشته مهجور مانده بودند استفاده می‌کند.» منتقدان در عین حال معتقدند که برای این کار «خیلی دیر است.»

برخی دیگر منتقدان می‌گویند که جمهوری اسلامی دهه‌ها تلاش کرده که «نمادهای ملی را بزداید»، اما این تاریخ پاک شدنی نیست.

از سوی دیگر، روزنامه «جوان» در سرمقاله امروز (۲۱ خرداد) خود، همزمانی نصب مجسمه آرش کمانگیر با «هدف‌گیری مراکز هسته‌ای پنهان» اسرائیل را «یکی از آن عجیب‌ترین همزمانی‌های ناخواسته» عنوان کرده است.

اشاره این سرمقاله به بیانیه اخیر وزارت اطلاعات ایران است که در آن اعلام کرد به «حجمی انبوه» از اسناد محرمانه اسرائیل دستیافته که از جمله حاوی اطلاعاتی در مورد «برنامه‌های پنهان تسلیحات هسته‌ای» اسرائیل است و برای نیروهای مسلح ایران قابل استفاده است.

بر اساس گزارش‌ها، مجسمه برنزی آرش کمانگیر در میدان ونک ۱۵ متر است که با ارتفاع پایه، به ۱۸ متر می‌رسد. دهقان محمدی این مجسمه را به سفارش سازمان زیباسازی شهرداری تهران ساخته است. او سازنده مجسمه حدودا هفت متری سعدی هم هست که در خیابان سعدی تهران نصب شده است.

اعلام شده است که مراسم رونمایی از مجسمه آرش کمانگیر ۳۱ خرداد برگزار خواهد شد.

 ماجرای نصب مجسمه آرش کمانگیر در میدان ونک 
فرارو: روزنامه هم میهن به بررسی اقدام شهرداری درباره نصب مجسمه آرش کمانگیر در میدان ونک پرداخته است. 

این روزنامه نوشت: به عکس مجسمه آرش وسط میدان ونک نگاه می‌کنم. پیش خودم می‌گویم چه شد که شهرداری تهران تصمیم گرفت تا مجسمه آرش کمانگیر را وسط یکی از مهم‌ترین و سیاسی‌ترین میدان‌های تهران نصب کند.

حال بی‌حالی این روزهای ونک را نگاه نکنید. روزگاری هر کس که عقل و فهم داشت و سبیل و سالکی به هم زده بود و توانسته بود در ونک یک باغ داشته باشد را بالا بالای مجلس می‌نشاندند و سوال و جوابش می‌کردند.

حال بی‌حال این روزهای ونک را نگاه نکنید. روزگاری همین که تیم ملی صعود می‌کرد؛ همین که پرسپولیس دربی را برنده می‌شد؛ همین که استقلال جام حذفی می‌برد؛ مغناطیس غریبی آهن وجود مردم را به آهن‌ربای ونک می‌رساند.

حال بی‌حال این روزهای ونک را نگاه نکنید. روزگاری مردم هر چه مطالبه از عالم و آدم داشتند را روی دایره این میدان می‌ریختند. شاید به یک اعتبار حقیقتاً میدان ونک بهترین جا برای جاگذاری مجسمه آرش باشد.

اما واقعیت این است که از یک جایی به بعد مدیران شهری هر چه در چنته داشتند گذاشتند تا این میدان را از چشم مردم بیاندازند. اول از همه ولیعصرش را یک‌طرفه کردند. بعد یک طرفش را بی‌آرتی کشیدند و...

با این همه ونک همچنان هرچند وقت یک‌بار ققنوس‌وار سر از خاکستر بلند می‌کرد و بالش را به روی مردم شهرش باز می‌کرد. بعد از آن کار به جایی رسید که دور حوض میدان را پوشاندند و یک طرفش کانکس زدند و ضلع دیگرش چشمه ساختند.

خلاصه آنکه انگار کن که یکی شخصاً با این میدان پدرکشتگی داشته باشد روزبه‌روز توی سرش زدند و از محبوبیت‌اش کم کردند.

حالا انگار یک شیر پاک‌خورده‌ای پیدا شده و درست زمانی که *چشم‌ها با وحشتی در چشم خانه/ هر طرف را جست‌وجو می‌کرد؛/ وین خبر را هر دهانی زیر گوشی بازگو می‌کرد/  آخرین فرمان، آخرین تحقیر... / مرز را پرواز تیری می‌دهد سامان!

یاد مردم این شهر انداخته که برادر جان ایران است اینجا. اینجا همان جایی است که از پشت و پسله‌های هر بومش یک نفر بلند می‌شود و جانش را در کمان می‌کند و چشم و دل یک ایران را به جوش می‌آورد. یک نفر که صدایش را صاف می‌کند و بلند فریاد می‌زند «منم آرش».