چرا بازسازی صحنه قتل الهه حسین‌نژاد لغو شد؟ پنهان‌کاری شرم‌آور حکومت؟

الهه حسین‌نژاد، دختر ۲۴ ساله اهل اسلامشهر، عصر روز جمعه ۴ خردادماه ۱۴۰۴ پس از ترک محل کارش در سعادت‌آباد تهران، ناپدید شد. آخرین تماس او با خانواده‌اش حدود ساعت ۱۹:۴۰ همان شب برقرار شد؛ تماسی که الهه در آن گفت تنها ۲۰ دقیقه با خانه فاصله دارد. اما پس از آن، هیچ ردی از او باقی نماند.

به گزارش مهر، پس از چند روز بی‌خبری و جست‌وجو، متأسفانه جسد الهه در بیابان‌های اطراف تهران پیدا شد. بررسی‌های اولیه نشان داد وی قربانی سرقت مسلحانه‌ای شده که در جریان آن، به‌دلیل مقاومت در برابر سارق، با ضربات چاقو به قتل رسیده است.

در ادامه روند رسیدگی به این پرونده، پلیس آگاهی تهران بزرگ اعلام کرد که بازسازی صحنه قتل قرار است روز شنبه ۱۷ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۲ در اداره فقدان افراد این مجموعه برگزار شود.

اما در اطلاعیه جدید مرکز اطلاع‌رسانی فرماندهی انتظامی تهران بزرگ، اعلام شد که این برنامه لغو شده است.

در متن اطلاعیه آمده: با توجه به ادامه تحقیقات در پرونده قتل مرحومه الهه حسین‌نژاد و اعترافات متهم مبنی بر ارتکاب قتل در خارج از حوزه تهران بزرگ، بازسازی صحنه جرم به زمان و مکان دیگری موکول شده که متعاقباً اطلاع‌رسانی خواهد شد.

لذا با مشخص شدن اینکه محل دقیق وقوع جنایت در اسلامشهر بوده، رسیدگی به این پرونده از پلیس آگاهی تهران بزرگ به پلیس آگاهی غرب استان تهران (اسلامشهر) واگذار شده است.

لغو ناگهانی بازسازی صحنه قتل الهه حسین‌نژاد، پرونده‌ای که از ابتدا با ابهامات و پرسش‌های فراوان همراه بود، موج جدیدی از گمانه‌زنی‌ها را درباره احتمال پنهان‌کاری حکومت ایران در خصوص جزئیات این حادثه به وجود آورده است. 

در حالی که افکار عمومی منتظر روشن شدن ابعاد پنهان این قتل بودند، این اقدام غیرمنتظره به جای شفاف‌سازی، به ابهامات موجود دامن زد و این سوال را مطرح کرد که حکومت ایران چه چیزی را نمی‌خواهد مردم بدانند.

یکی از دلایل احتمالی برای لغو این بازسازی می‌تواند ناهمخوانی یافته‌های اولیه با روایت رسمی باشد. در بسیاری از پرونده‌های حساس، بازسازی صحنه جرم به منظور تطبیق اظهارات متهمان و شاهدان با واقعیت فیزیکی حادثه انجام می‌شود.

 اگر بازسازی صحنه قتل الهه حسین‌نژاد قرار بود واقعیت‌هایی را فاش کند که با روایت مورد نظر حکومت همخوانی ندارد، لغو آن می‌تواند ابزاری برای جلوگیری از بروز تناقضات و رسوایی‌های احتمالی باشد. این اقدام می‌تواند نشان‌دهنده تلاش برای کنترل روایت و جلوگیری از انتشار اطلاعاتی باشد که به ضرر دستگاه‌های مربوطه است.

فشار بر خانواده الهه حسین‌نژاد برای عدم مصاحبه با رسانه‌ها نیز این گمانه‌زنی‌ها را تقویت می‌کند. اخباری مبنی بر اعمال فشار بر اعضای خانواده برای سکوت، نشانه‌ای قوی از تلاش برای مدیریت اطلاعات و جلوگیری از افشای جزئیات ناخوشایند است. 

در پرونده‌هایی که حکومت تمایل به پنهان‌کاری دارد، معمولاً اولین گام، محدود کردن دسترسی خانواده قربانی به رسانه‌ها و کنترل اظهارات آن‌هاست تا روایت رسمی بدون چالش پیش برود.

اینگونه اقدامات، یعنی لغو بازسازی صحنه جرم و اعمال فشار بر خانواده، می‌تواند به معنای وجود حقایقی ناگفته و حتی شرم‌آور در پشت پرده این قتل باشد.

 اگر قتل الهه حسین‌نژاد، ریشه‌های پیچیده‌تر یا ابعاد غیرمنتظره‌ای داشته باشد که نمی‌توان به راحتی آن‌ها را به یک سناریوی ساده و قابل قبول تقلیل داد، پنهان‌کاری و کنترل اطلاعات، به ابزاری برای جلوگیری از برملا شدن حقیقت تبدیل می‌شود.

 این حقایق می‌توانند شامل نقش احتمالی افراد یا نهادهای خاص، یا حتی نقص‌های جدی در سیستم قضایی و امنیتی باشند.

در نهایت، لغو بازسازی صحنه قتل الهه حسین‌نژاد و سکوت حاکم بر جزئیات این پرونده، می‌تواند نمادی از عدم شفافیت و پنهان‌کاری سیستماتیک در برخورد با پرونده‌های حساس باشد. 

این رویکرد، به جای ایجاد اعتماد عمومی، تنها به بی‌اعتمادی بیشتر دامن می‌زند و این تصور را تقویت می‌کند که حکومت ایران در تلاش است تا حقایق مربوط به این پرونده را از دیدگان مردم پنهان کند. این وضعیت، لزوم تحقیق مستقل و فشار جامعه مدنی برای روشنگری در این پرونده را بیش از پیش نمایان می‌سازد.