چرا مردها کمتر نزد دکتر می‌روند و چه باید کرد؟

بی بی سی: دو سال پیش، دَن سامرز یک رشته علایم عجیب و غیرقابل توضیح را تجربه کرد. او درد شدید قفسه سینه داشت، نمی‌توانست غذا یا حتی آب را فرو بدهد و مرتبا «صفرا استفراغ می‌کرد.»

اگرچه دن احساس می‌کرد که ممکن است مشکل سلامتی داشته باشد، اما تمایلی به درخواست کمک از پزشک نداشت. این مرد ۴۳ ساله اهل ایپسویچ بریتانیا به بی‌بی‌سی می‌گوید: از مراجعه به پزشک اکراه داشتم و نمی‌خواستم سربار تلقی شوم.»

مشکل دن همچنان بدتر می‌شد، تا اینکه «نزدیک بود از شدت درد روی زمین بیافتم و فریاد بزنم.» در نتیجه مجبور شد از محل کارش مرخصی بگیرد.

او می‌گوید که این بدترین دردی بود که تا به آن زمان تجربه کرده بود.

اما دن به خاطر می‌آورد: «واقعا فکر می‌کردم خودش خوب خواهد شد و باید سعی کنم خودم آن را درست کنم.»

این همسرش بود که در نهایت توانست دن را مجبور به مراجعه به پزشک کند.

پزشک او را مستقیما به بیمارستان فرستاد و در آنجا تشخیص داده شد که به عفونت کیسه صفرا مبتلاست و درمان او یک هفته طول کشید. به او گفته شد که نزدیک بود به سپسیس مبتلا شود.

داستان دن بازتاب وضعیت مردان دیگری است که به بی‌بی‌سی گفته‌اند که مراجعه به پزشک را به تعویق انداخته‌اند - معمولا تا مرحله‌ای که مشکلات بیماری آنها غیرقابل تحمل می‌شود یا یکی از نزدیکانشان آنها را تحت فشار قرار می‌دهد تا از پزشک کمک بخواهند.
مردان کمتر از زنان به پزشک مراجعه می‌کنند، کمتر مایل به مراجعه مرتب به دندانپزشک هستند و مراجعه آنها به داروخانه هم کمتر استاینکه مردان کمتر از زنان به پزشک مراجعه می‌کنند موضوعی شناخته شده است و داده‌ها نیز این موضوع را تایید می‌کنند.

سازمان ملی خدمات بهداشتی بریتانیا به بی‌بی‌سی گفته است که اطلاعات جمعیتی در مورد مراجعه به پزشکان را منتشر نمی‌کند. اما بر اساس نظرسنجی موسسه تحقیقات پزشکی او ان اس در ماه فوریه انجام شد، طی ۲۸ روز منتهی به زمان آمارگیری در بریتانیا ۴۵/۸ درصد از زنان و تنها ۳۳/۵ درصد از مردان برای تماس با پزشک خانواده، برای خود یا یکی از اعضای خانواده تلاش کردند.

براساس همین گزارش، احتمال اینکه مردان بگویند دندانپزشک ندارند و «به ندرت یا هیچوقت» از داروخانه استفاده نمی‌کند، بسیار بیشتر از زنان است.

تعداد مراجعه سرپایی مردان به بیمارستان‌ها به طور قابل توجهی کمتر از زنان است حتی اگر مراجعات مرتبط با بارداری زنان را هم لحاظ نکنیم.

پل گالداس، استاد بهداشت مردان در دانشگاه یورک، می‌گوید: «میزان مراجعه مرتب مردان به مراکز درمانی بسیار کمتر از زنان است و احتمال اینکه مراجعه را تا زمانی به تاخیر اندازند که علایم بیماری فعالیت روزانه را مختل کرده به مراتب بیشتر است.»

همه اینها بر شرایط سلامت مردان تاثیر می‌گذارد.

کارشناسان می گویند دلایل متعددی وجود دارد که چرا مردان ممکن است مراجعه به پزشک را به تعویق بیندازند و داده‌های یک نظرسنجی جدید در مورد مراجعات به مراکز درمانی سیستم ملی خدمات بهداشتی بریتانیا نشان می‌دهد که یکی از دلایل نگرانی در این مورد است که مراجعه به پزشک ممکن است چه طور تلقی شود.

در این نظرسنجی، ۴۸ درصد از مردان پاسخ‌دهنده در مورد مشکلات مربوط به سلامتی تا حدودی این احساس را داشتند که تحمل این مشکلات نشانه «توانایی و سرسختی» است و یک سوم از آنان هم صراحتا گفتند که احساس می‌کنند صحبت در مورد مشکلات بالقوه سلامتی ممکن است باعث شود دیگران آنها را ضعیف ببینند. این نظرسنجی با مشارکت حدود هزار مرد در انگلستان در نوامبر و دسامبر ۲۰۲۴ انجام شد.

پروفسور برندان گوف، استاد روانشناس اجتماعی در دانشگاه بکت در لیدز، می‌گوید که از نظر جامعه، مردانگی با ویژگی‌هایی مانند اتکا به خود، استقلال عمل و آسیب ناپذیر بودن مرتبط است و «مردان به طور سنتی مایل هستند خودشان شخصا مشکلاتشان را حل کنند.»

دکتر کلر فولر، مدیر بخش مراقبت‌های پزشکی در سازمان ملی خدمات پزشکی بریتانیا می‌گوید: «نگران‌کننده است که می‌بینیم هنوز چه تعداد زیادی از مردها مایل نیستند در مورد مشکلات سلامت خود صحبت کنند.» او خاطرنشان می‌کند که ممکن است مردها در مورد وضعیت سلامت روان و تغییراتی در بدنشان که می‌تواند نشانه‌ای از سرطان باشد به مراجعه به پزشک تمایلی نداشته باشند.

او می‌افزاید: «مراجعه به پزشکان خانواده اغلب بهترین روش برای دریافت کمک است.»
دن سامرز می‌گوید: «از رفتن به پزشک واقعا اکراه داشتم»«مردها ذاتا مشکل گشا هستند»
کوین مک‌مولان می‌گوید تجربه کارکردن در موسسه خیریه سلامت روان مردان به او آموخته است که آنها می‌خواهند مشکلاتشان را خودشان حل کنند. او می‌گوید سال‌ها با سلامت روان خود دست و پنجه نرم می‌کرد تا اینکه بالاخره درخواست کمک پزشکی کرد.

کوین، ۴۴ ساله، ساکن سجفیلد در دورام بریتانیا، می‌گوید: «شما می‌خواهید مشکلتان را خودتان حل کنید. مردان به طور ذاتی مشکل گشا هستند و مشکلات روح و روان را هم مانند مشکل پنچر شدن لاستیک ماشین می‌بینند.»

این چیزی است که تحقیقات موسسه او ان اس نیز نشان می‌دهد. این داده‌ها حاکی از آن است که از افرادی که قادر به مراجعه به پزشک خانواده خود نیستند، احتمال بسیار بیشتری هست که مردان، در مقایسه با از زنان، مشکلشان را «خود مدیریتی» کنند، در حالیکه زنان بیشتر از مردان به داروخانه مراجعه می‌کنند یا با تلفن اورژانس پزشکی تماس می‌گیرند.

پروفسور گالداس می‌گوید: «بسیاری از مردان احساس می‌کنند که درخواست کمک تهدیدی متوجه احساس استقلال یا شایستگی آنها می‌کند.»
 کوین مک مولان می‌گوید بسیاری از مردان سعی می‌کنند خودشان مشکلات روانی خود را حل کنندپروفسور گالداس به عوامل دیگری اشاره می‌کند که مردان را از رفتن به پزشک باز می‌دارد، مانند شیوه وقت گرفتن که با برنامه کاری آنها مطابقت ندارد.

او همچنین معتقد است که کارکنان نظام ملی خدمات بهداشتی بریتانیا در مورد مشکلات سلامتی بیماران به صراحت صحبت می‌کنند و این رویکرد با نحوه صحبت کردن مردها در مورد نگرانی‌های پزشکی خود منطبق نیست. همچنین آزمایش‌های پزشکی روتین ویژه مردان جوان وجود ندارد.

سب پیلون، پزشک عمومی در بولتون، می‌گوید، در مقابل، زنان «به نوعی مجبور به مشارکت در سیستم بهداشتی هستند» زیرا ممکن است به دنبال گرفتن وقت در ارتباط با مسایل مربوط به قاعدگی، پیشگیری از بارداری، غربالگری دهانه رحم یا بارداری باشند.

و آنها تا حد زیادی سازماندهی مراقبت بهداشتی خانواده خود را نیز در دست دارند. آلیسون اوبراین، رئیس خدمات بهداشت عمومی این موسسه، می‌گوید: «برای مثال، تقریبا ۹۰ درصد از افرادی که در شش ماه گذشته با موسسه خیریه اقدام دربرابر بیخوابی برای کمک تماس گرفتند، مادران، مادربزرگ‌ها و سایر زنان دارای نقش در زندگی کودکان بودند.

به گفته پروفسور گالداس، از آنجایی که زنان بیشتر با شبکه مراقبت‌های بهداشتی ارتباط دارند - از طریق جستجو برای کسب کمک هم برای خود و هم برای فرزندانشان - سواد بهداشتی بیشتری دارند و اغلب نیروی محرکه‌ای هستند که همسران خود را به مراجعه برای دریافت کمک درمانی ترغیب می‌کنند.

دکتر پیلون می‌گوید مردان نگرش متفاوتی نسبت به مراقبت‌های بهداشتی دارند. او معتقد است که بسیاری از مردان سیستم بهداشت و درمان را صرفا به عنوان محلی برای درمان بیماری و حل مشکلات بهداشتی اصلی خود تلقی می‌کنند و جنبه پیشگیری از بیماری را نادیده می‌گیرند.

برای مثال، مردان کمتر در برنامه غربالگری سرطان روده توسط سیستم ملی خدمات درمانی شرکت می‌کنند. همانطور که پروفسور گالداس می‌گوید: «مردان اغلب وقتی در پی دریافت کمک درمانی بر می‌آیند که علایم بیماری فعالیت آنان را مختل کرده باشد.»
«اتلاف وقت زیاد»
برای جاناتان آنستی، ۵۴ ساله، ساکن منطقه ساری، پس از ماه‌ها درد معده و مشاهده خون در مدفوع، بازهم لازم بود که علایم بیماری شدت گیرد تا سرانجام در صدد گرفتن وقت پزشک برآید.

جاناتان می گوید: «درد بسیار بدتر و خونریزی بسیار بیشتر شد. اما حتی زمانی که به پزشک مراجعه کردم، در اتاق انتظار نشسته بودم و فکر می‌کردم که این اتلاف وقت است.»
جاناتان آنستی که در عکس با دخترانش دیده می‌شود می‌گوید که از صحبت کردن در مورد علایم بیماری خود خجالت می‌کشیددر سپتامبر ۲۰۲۲ بیماری او سرطان روده تشخیص داده شد.

جاناتان می‌گوید که در طول زندگی‌اش معمولا از رفتن به پزشک اجتناب می‌کرد و به عنوان یک پدر، می گوید: «شما عادت دارید نگران بچه‌هایتان باشید نه خودتان.» او می‌گوید مراجعه به پزشک برای خودش، نه فرزندانش، «کمی خودمحوری» به نظر می‌رسید.

سال گذشته به جاناتان گفته شد که سرطان روده او در مرحله چهارم است.

در آن زمان صحبت کردن با دوستان و خانواده‌اش درباره وجود خون در مدفوعش خجالت‌آور بود.

توصیه جاناتان به مردان دیگر این است: «مطلقا نیازی نیست خجالت بکشید. گزینه‌ دیگر می‌تواند جان شما را بگیرد - به معنای واقعی کلمه جان شما را بگیرد.»
«ارتباط می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند»
در سال‌های اخیر، گروه‌هایی برای حمایت از مردان مبتلا به سرطان و بیماری‌های روانی شکل گرفته‌اند.

متیو ویلتشایر پس از تشخیص سرطان روده در سال ۲۰۱۵، موسسه خیریه مردانه باشگاه سرطان را راه‌اندازی کرد. او در سال ۲۰۲۳ درگذشت.

پسرش، اولیور ویلتشایر، می‌گوید متیو احساس می‌کرد فضایی وجود ندارد تا «مردان آشکارا در مورد اینکه بیماری سرطان چگونه است صحبت کنند. او همچنین متوجه شد که چقدر از بار عاطفی ابتلای مردان توسط زنان اطراف آنان تحمل می‌شود.»

مردان از طریق باشگاه سرطان می‌توانند به صورت آنلاین پیام مبادله و با هم در رویدادهای ورزشی شرکت کنند.

الیور می‌افزاید: «چه یک توصیه عملی باشد، چه گفتگویی صادقانه یا فقط دانستن اینکه شخص دیگری پیام را دریافت می‌کند، این ارتباط می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.»
پروفسور پل گالداس می‌گوید اگر خدماتی مشخصا برای رفع نیازهای مردان طراحی شوند، مانند تمرکز بر عمل به جای صحبت کردن در باره بیماری، آنها واکنش بهتری نشان خواهند دادکارشناسان می‌گویند در حالیکه نگرش مردان نسبت به مراقبت‌های بهداشتی به تدریج بهتر می‌شود، هنوز هم باید کار بیشتری انجام شود.

پروفسور گالداس بر این باور است که مردان در صورت طراحی مجدد خدمات درمانی در راستای برآورده کردن نیازهایشان، مشارکت بیشتری خواهند داشت، تحولاتی مانند ارائه فعالانه حمایت پزشکی، انعطاف پذیری در دسترسی به خدمات پزشکی و تمرکز بر اقدامات عملی برای بهبود بهداشت روان.

او می‌گوید: «شواهد خوبی از برنامه‌های که بر نقش جنسیت در سلامت روان تأکید دارند، همچنین مراقبت از سرطان و بررسی‌های بهداشتی وجود دارد که این موضوع را به‌طور مداوم نشان می‌دهد.»

برای دکتر پیلون، افزودن برنامه بررسی سلامت عمومی برای مردان ۲۰ ساله آنها را بیشتر به مراجعه به مراکز پزشکی عادت می‌دهد.

او می‌گوید: «این امکانات در حال حاضر از طریق نظام ملی خدمات بهداشتی بریتانیا در دسترس افراد ۴۰ تا ۷۴ ساله قراردارد، اما ارائه آنها به مردان جوان‌تر که بدون این امکانات ممکن است به پزشک مراجعه نکنند، آنان را ترغیب خواهد کرد که بیایند و از خدمات بهداشت و درمان استفاده کنند.»