ایران در لبه پرتگاه جنگ و اپوزیسیون منفعل و نظاره گر

در جواب موشک باران رژیم, قطع به یقین می توان گفت اسرائیل به ایران حمله خواهد کرد و جمهوری اسلامی نیز قطعاً و یقیناً اعلام نموده جوابی تندتر و کوبنده تر از حملات روز سه شنبه خواهد داد. لذا کاملا قابل پیش بینی است که عمل به مثل تلافی جویانه به پینگ پُنگی مرگبار تبدیل خواهد شد که ممکن است از "ناک اوت (knockout) یا ضربه فنی یک مسابقه بُکس (مشت زنی) بسیار خشن و خونین مُدرن فراتر برود و تبدیل به آوردگاه باستانی نبرد گلادیاتورها برای حفظ موجودیت و حیات خود تبدیل شود. تا در نهایت یکی از طرفین روی شن‌های سرخ کولوسئوم مرگ اجتناب ناپذیر را با افتخار در آغوش بگیرد. کولوسئوم یا صحنه نبرد باستانی نه تنها اسرار آمیز و سرنوشت ساز بود بلکه به نوعی مرکز اقتدار و حاکمیت رُم بود.
 
تصور سناریوی بدترین حالت یا فرانامه نافرجام یک سرانجام بد غیر قابل تصور نیست. به همین دلیل در علم "مدیریت و برنامه ریزی احتمالات برای وقایع بالقوه محتمل باید یک طرح احتیاطی یا برنامه احتمالی (Contingency Plan) در نظر داشت تا از پیشامد غیرمترقبه حداکثر استفاده را در راستای منافع ملی برد. اجازه بدهید کمی صریح تر و با زبان ساده تر منظورم را بیان کنم. اگر این جنگ تلافی جویانه متقابل و در حین حال ویرانگر ادامه یابد, بازنده نهایی آن چه کسی خواهد بود؟ اسرائیل اتمی با پشتیبانی آمریکا و کشور های غربی یا جمهوری اسلامی منزوی؟ به نظر شما کدام یک؟
 
همانگونه که گفتم فرض غیر ممکن, غیرممکن نیست. لذا برای لحظه ای می توان سناریوی بدترین حالت را فرض نمود که با بی خردی و حماقت مطلق رژیم آخرالزمانی جمهوری اسلامی که حتی "اعتقاد پسا آخرالزمانی"  ظهور امام زمان را نیز دارد, بیشتر منابع انرژی و تسهیلات و زیرساخت های حیاتی ایران نابود شده اند. متاسفانه اگر نگویم باورات, حداقل تصورات آخرالزمانی و اسطوره‌ای در جوامع مختلف باستانی از جمله ایران شیعی و  بابلی و یهودی و غیره وجود داشته است. بنابراین در چنین شرایطی وظیفه ایرانیان چیست؟ وظیفه و مسئولیت ایرانیان مخالف رژیم و بخصوص آنهایی که ادعای اپوزیسیون را دارند چیست؟ چرا خانه در آتش می سوزد و این جماعت مشغول به زد و خورد با یکدیگر به نظاره نشسته اند  و نه تنها تمامی خبرگی و مهارت بلکه انرژی خود را صرف جنگ های حیدری و نعمتی  در فضای مجازی و حقیقی کرده اند؟
 
متاسفانه اپوزیسیون همواره در مقابل حوادث بصورت عکس العملی و دنباله رو  و پراکنده "واکنش" نشان داده است که حوادث خونبار دی ۹۶ و آبان ۹۸ و جنبش زن زندگی آزادی نمونه هایی از آن هستند که بعد از "حادثه" تلاش نمودند با "موج سواری" برای آن برنامه ریزی کنند. چرا اپوزیسیون از پیش بینی سناریوها عاجز و در برنامه ریزی های احتمالی یا طرح های احتیاطی برای حداکثر استفاده از وضع پیش آمده ناتوان هستند؟  در مورد قتل مهسا و جنبش زن زندگی آزادی می توان بهانه آورد که نمی دانستیم و نمی توانستیم پیش بینی کنیم. این عذر قبول ! آیا پس از گذشت یک سال از هفت اکتبر و بخصوص بعد از حملات اخیر موشکی ایران و تهدید جدی و عزم جزم اسرائیل برای حمله قریب الوقوع به جمهوری اسلامی ایران, و عواقب احتمالی و پیامدهای نامعلوم آن, باز هم می توان ادعا کرد که نمی دانستیم و مغلوب و غافلگیر حوادث شدیم؟
 
نگارنده قریب به ۱۶ سال پیش, با توجه به تجربه سالها فعالیت پیشین در گردهمایی اپوزیسیون, در مقاله مفصلی تحت عنوان " زمینه یابی علل ناکامی اپوزیسیون" به معضل ناکامی اپوزیسیون در ایجاد اتحاد و وحدت گرایی و ضرورت ابتکار عمل را پیش از حادثه به دست گرفتن نوشتم, و در طی این سالها بارها نوشته و سخن گفته ام. بدون مبالغه می گویم که از بس نوشتم و گفتم بقول عامیانه "زبانم مو در آورد". اما بقول مذهبی ها چه سود؟ "یا علی رفتم بقیع اما چه سود. هر چه گشتم قبر فاطمه آنجا نبود". وانگهی حال که صحبت از "مذهبی" ها شد, باید اعتراف کرد که رژیم مکار و مذهبی جمهوری اسلامی با قدرت نفوذ فراوان در طی سالیان اخیر در درون به اصطلاح "اپوزیسیون برانداز" از سویی آن را "ناکام تر" کرده است و از سوی دیگر اپوزیسیون برانداز را تبدیل به مشتی تحلیلگر رسانه ای و کارشناس همه فن حریف رادیو تلویزیون ها یا کلاب هاوس و فضای مجازی نموده است. در نتیجه فعالین اپوزیسیون بجای برداشت تلفن و تماس با یکدیگر و دعوت به رایزنی و اتحاد مبتکرانه, منتظر تلفن رسانه های بیگانه هستند تا آنها را بعنوان کارشناس به برنامه خود برای چند دقیقه دعوت کنند. وضعیت بسیار اسفباری, که بنده در باره آن بارها نوشته و سخن رانده ام. اما چه سود؟
 
بنده دو ماه پیش در ۴ آگوست سال جاری مطابق با ۱۴مرداد ۱۴۰۳ همین خواسته را بعنوان پیشنهاد عاجل و اضطراری برای شاهزاده رضا پهلوی فرستادم و نوشتم با توجه به اینکه جنگ طلبی و ماجراجویی جمهوری اسلامی و گروه های تروریستی نیابتی آن ممکن است هر لحظه ایران را درگیری آتش افروزی خانمان سوزی بکند, آتش افروزی که تبعات و پیامدهای آن غیر قابل پیش بینی است. در این راستا رژیم نه با ملت ایران بلکه با گروه های تروریستی منطقه برای آغاز این درگیری به گفتگو نشسته است و ملت هیچگونه نمایندگی و صدایی در این میان ندارد؛ و در این بین صدای ملت ایران در میان آوای طبل جنگ به گوش نمی رسد و از نظر برخی ها ملت و به تبع آن اپوزیسیون بصورت منفعلانه منتظر حوادث هستند. در چنین شرایطی باید مبتکرانه و شجاعانه از فعالان سیاسی و رهبران احزاب که جناحی فکر نمی کنند و منافع ملی ایران را بر منافع جناحی و ایدئولوژیکی خود ترجیح می دهند دعوت به یک جلسه اضطراری و فوری فراجناحی متکثر برای رایزنی کرد. با رغبت هنوز منتظر جواب هستم.
 
و اکنون این درخواست را مجددا در این شرایط خطیر با همه ایرانیان و بخصوص آنهایی که خود را اپوزیسیون می نامند مطرح می کنم, تا با اتکا به "تجربه های ناکام مطالبات حداکثری" گذشته, حاضرند حول حداقل مخرج مشترک ها نوعی همگرایی و همسویی بوجود بیاورند  تا غافلگیر حوادث نشوند و بعد از حادثه در دهها گروه مختلف جمع نشوند تا ادعای رهبری کنند که نتیجه اسف بار آن را در طی موج سواری های جنبش زن زندگی آزادی شاهد بودیم که تجربه بسیار تلخی  و زیان آوری بود. اما بقول نلسن ماندلا مهم یک یا چند بار شکست خوردن و به زمین افتادن نیست بلکه مهم "برخاستن" است.پس بنا به ضرورت مبرم و تاخیرناپذیر زمان متحدانه برخیزیم تا شرمسار تاریخ نگردیم. زیرا مولانا می گوید: "هر که اول بنگرد پایان کار /  اندر آخر او نگردد شرمسار".
 
عبدالستار دوشوکی - مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن