سلام نظامی دختران خلبان‌ بالگرد رئیسی هنگام تشییع پدرشان

۱) بنده‌ی کوچک، با نوشتن این کامنت، گفتار کامنت شما را نقد و یا نقض نمی‌کنم، چون شما از عبارت "بطور موثق" استفاده فرمودید، پس حتما به صحت روایت، آگاه هستید. - حال من نیز -با کسب اجازه- موردی موثق بگویم. / با اصرار والدین‌ام، به‌جای رفتن به هنرستان هنر، من را به‌زور فرستادند دبیرستان رشته‌ی ریاضی‌ (۱۳۷۳-۱۳۷۷)، - دبیرستانی‌ که به‌شدت مذهبی‌ بود، با نام دبیرستان شاهد، که بیش از ۷۰ درصد از محصلین آن، فرزندان خانواده‌های محترم شاهد و همچنین فرزندان جانبازان گرامی‌ بودند، و حدود ۳۰ درصد دیگر محصلین آن، -همچون من-، از خانواده‌های معمولی بودیم، که دبیرستان از ما که فرزند شهید یا جانباز نبودیم، شهریه می‌گرفت (ساعت کار دبیرستان، از ۳۰؛۷ صبح تا ۰۰؛۱۶ بود، و به همه‌ی محصلین، نهار هم می‌دادند، که البته کیفیت غذا خوب نبود)، - همچنین وقتی‌ مسئولین دبیرستان می‌دیدند که فرزند غیر‌شاهد، از خانوده‌ای پول‌دار‌مذهبی‌ هست، از پدرش که حاجی‌پولدار بود، به‌عناوین و به بهانه‌هایی‌ چون گسترش و تعمیر نمازخانه و امثال آن، پول شهریه‌ی بسیار بیشتری می‌گرفتند. (ادامه. ~

۲) به‌جز چند فرزند شاهد -که پدران‌شان جزو شهیدان ارتش و هوانیروز بودند و دارای خانه‌ی پدری مستقل در تهران-، تمام مابقی فرزندان شاهد -که زاده‌ی شهرهای دیگر، و اکثر ایشان زاده‌ی بخش‌های کوچک استان‌های ایران بودند-، همگی‌ همراه با مادر و خواهر‌برادرهای‌شان، ساکن "شهرک فجر" در تهران، که تقریبا پشت پارک ملت در تهران قرار داشت، بودند. - از سال ساخت و تأسیس شهرک فجر -که توسط بنیاد شهید، ویژه‌ی فرزندان و خانواده‌های شهدا در نظر گرفته شده بود- بی‌خبر هستم، (چون مهرماه ۱۳۷۳ که به کلاس اول دبیرستان رفتم، دیگر ۶ سال از پایان جنگ می‌گذشت). - در طی سال‌های دبیرستان، و حتا تا تابستان ۱۳۸۱ که به اینجا مهاجرت کردم، من به دعوت دو نفر از همکلاسی‌ها -که فرزندان گرامی‌ شهیدان قهرمان بودند-، به آپارتمان‌های ایشان که واقع در شهرک فجر بود، به‌عنوان میهمانی برای صرف ناهار و شام می‌رفتم، و ایشان نیز به منزل والدین من برای میهمانی می‌‌آمدند. (ادامه. ~

۳) فضای شهرک فجر، از جهت معماری، همچون شهرک غرب تهران نبود، اما فضای مناسب و قابل‌قبولی برای زندگی‌ داشت. - حتا تمام خانواده‌های شهید که به‌طور رایگان -توسط بنیاد شهید- ساکن آن‌جا بودند، از همان انتهای دهه‌ی هفتاد، با خرید خانه در جایی‌ دیگر، اقدام به اجاره یا فروش آپارتمان‌های خود، و یا خرید آپارتمان در همان شهرک از دیگران نیز داشتند (که از انجام نهایی‌ آن بی‌خبر هستم). / پی‌نوشت؛ اکنون که در نت جستجو کردم، نوشته شده، که شهرک فجر تهران، در انتهای دهه‌ی شصت خورشیدی (یعنی پس از اتمام جنگ ۱۳۶۷ - ۱۳۶۸) -به‌صورت وقفی- در اختیار گروهی از خانوه‌های شهید قرار گرفته است. / - در صورت تمایل، تیتر داخل گیومه در سرچ گوگل نوشته، و مطلب آن خوانده شود (این لینک برای سال ۲۰۱۰ است)، پس مساله‌ی مورد اعتراض در آن، شاید از سال‌ها پیش، به‌نفع خانواده‌ی شهید حل شده باشد (امیدواریم) --- / مطلب در سرچ گوگل؛ "آقای زریبافان به دوستانتان بفهمانید حق این بچه‌ها خوردن ندارد!"

درسته که الان یک عده مفعول مزدور سران ارتش و عده ای هم نوکران آخوند هستند ولی ارتش برای خود قوانینی دارد.دختران این سه خلبان غلط زیادی کردند که سلام نظامی دادند. هر آشغالی اجازه دادن سلام نظامی ندارد.دوم این افراد تاپاله حمل می‌کردند و مثل راننده ماشین زباله که تصادف کرده مرده اند و هیچ خدمتی به میهن نکردند که شایسته احترام باشند.اگر هم کسی از آنها قدر دانی کند اداره کود و حمل تاپاله باید از آنها قدردانی کند.یک مشت نادان بیسواد شهید شهید میکنند.بخاژر همین است آخوند حاکم است چون فقدان شعور در جامعه است.اینها راننده ماشین زباله بودند