اولین بوسه تاریخ؛ هندی‌ها با کاما سوترا یا سومری‌ها، اکدی‌ها و آشوری‌ها با آئین‌های شفابخش؟

یورونیوز: بوسه عاشقانه هرچند در دنیای کنونی و در جوامع عملی عادی و رایج محسوب می‌شود، با این حال دانشمندان می‌گویند این نحوه ابراز محبت انسانی در گذشته به شکل امروزی وجود نداشته است.

در حالی که هنوز پاسخی قطعی برای پیدایش بوسه وجود ندارد مورخان با رجوع به الواح سانسکریت، آسیای جنوبی را به عنوان محل پیدایش بوسه در ۱۲۰۰ قبل از میلاد تعیین کرده‌اند.

در همین حال یک محقق در دانشگاه کمبریج بریتانیا این فرضیه را مطرح کرده است که رسم بوسیدن، شامل مالش لب‌ها و فشار دادن بینی‌ها به هم، از ابتدا وجود نداشته و در گذر زمان و ویژه از زمان لشکرکشی اسکندر به عنوان یک عمل رایج جا افتاده است.

به گفته او وقتی سربازان اسکندر مقدونی در سال ۳۰۰ قبل از میلاد به شمال هند رسیدند، در مقطعی که کتابچه راهنمای سکس هندی موسوم به «کاما سوترا» ظاهر شده است، بوسه را یاد گرفته‌اند و سپس در حین بازگشت خود این عمل را به سراسر ناحیه دریای مدیترانه گسترش داده‌اند.

با این حال ترولز پانک آربول، استاد آشورشناسی در دانشگاه کپنهاگ دانمارک و سوفی لوند راسموسن بوم‌شناس در دانشگاه آکسفورد بریتانیا اعتقاد دارند که تشخیص‌های پزشکی و شرح آئین‌های شفابخش قدیمی‌تر که به زبان سومری و اکدی موجود است می‌تواند تاریخ نخستین بوسه را هزار سال عقب‌تر ببرد.

آنها از متون خط میخی بر روی الواح گلی از بین النهرین (عراق و سوریه امروزی) و مصر برای کشف نخستین موارد ثبت بوسیدن صمیمی استفاده کردند و دریافتند که اولین سابقه بشر در مورد بوسیدن به حدود ۴ هزار و ۵۰۰ سال پیش در خاورمیانه باستان بازمی‌گردد. این عمل در برخی از نخستین جمعیت‌های ساکن بین‌النهرین انجام می‌شده و در متون باستانی از ۲ هزار و ۵۰۰ سال قبل از میلاد ثبت شده است.

به گفته محققان فرهنگ بوسیدن حداقل از اواخر هزاره سوم قبل از میلاد، بخشی گسترده و جا افتاده از عشق در خاورمیانه محسوب می‌شده است. دکتر آربول در این باره می‌گوید: «بوسیدن یک رسم نبود که به طور ناگهانی در یک نقطه مبدا ظهور کند؛ در عوض به نظر می‌رسد که در میان طیف وسیعی از فرهنگ‌ها رایج بوده است.»
لوح بارتون، حاوی قدیمی‌ترین روایت از بوسه مربوط به ۲۴۰۰ سال قبل از میلادنخستین روایتی که ما از بوسیدن در دست داریم، به یک لوح سفالی به نام «بارتون» برمی‌گردد که مربوط به حدود ۲۴۰۰ سال قبل از میلاد است. این استوانه در شهر باستانی سومری «نیپور» در سال ۱۸۹۹ کشف شد و در حال حاضر در موزه باستان‌شناسی دانشگاه پنسیلوانیا نگهداری می‌شود.

این روایت شامل افسانه خلقت سومری است که در آن یک خدای باستانی، احتمالاً «انلیل»، با خواهرش الهه «نینهورساگ» رابطه جنسی برقرار می‌کند و سپس او را می‌بوسد.

گونزالو روبیو، آشور شناس در دانشگاه ایالتی پن آمریکا، می‌گوید قانع کننده‌ترین بخش داستان توالی وقایع آن است. او گفت: «در نمایش‌های عمل بوسیدن در ادبیات سومری آنها ابتدا آمیزش جنسی دارند و بعد از آن است که هم را می‌بوسند. در واقع این عمل به نوعی پس‌نوازی است، نه پیش‌نوازی.»

دکتر راسموسن با بیان اینکه ارجاعات به بوسه‌ها در دنیای آشور و سومر به دو دسته «دوستانه-والدین» و «عاشقانه-جنسی» تقسیم می‌شود می‌گوید: «اولی نمایش محبت، احترام یا تسلیم خانوادگی است مانند زمانی که یک رعیت پای یک حاکم را می‌بوسد. در حالی که بوسه جنسی-عاشقانه در رابطه با یک عمل جنسی یا در رابطه با عشق رخ می‌دهد. بوسه دوم اما بر خلاف نوع دوستانه و والدین، از نظر فرهنگی جهانی محسوب نمی‌شود.»

در حقیقت اگرچه تحقیقات نشان داده که بوسیدن دوستانه یا خانوادگی یک رفتار مشترک بین انسان‌ها در طول زمان و جغرافیا بوده است، با این حال بوسیدن عاشقانه یا جنسی از نظر فرهنگی پدیده‌ای فراگیر به حساب نمی‌آید.

تاریخ مکتوب سومری به قرن ۲۷ قبل از میلاد برمی‌گردد و کم و بیش یک هزاره بعد با فروپاشی تمدن پس از حمله عیلامی‌ها پایان می‌گیرد. تنوع بوسه‌ها اما با امپراتوری رومیان در حدود ۲ هزار سال پیش به اوج می‌رسد.
نقاشی دیواری از یک بوسه در پمپئی مربوط به حدود ۲ هزار سال پیش در امپراتوری رومدر این دوران بوسه‌ها متنوع و دارای سلسله مراتب شدند. یک نوع بوسه کوتاه محجوبانه ولی محبت‌آمیز روی دست یا گونه به عنوان سلام استفاده می‌شد، بوسه‌ دیگری به نام «بازیوم» به یک بوسه با دهان بسته و میان لب‌ها بین دوستان نزدیک بود و بوسه «ساویوم» که بوسه شورانگیز و کاملی محسوب می‌شد و اکنون آن را بیشتر به نام «بوسه فرانسوی» می‌شناسیم.

برای رومیان دوران امپراتوری، بوسیدن یک معشوق در ملاءعام ناپسند تلقی می‌شد. همچنین ممکن بود یک خطر به لحاظ سلامتی محسوب شود. در قرن نخست پس از میلاد، امپراتور تیبریوس احتمالاً به دلیل شیوع تبخال سعی کرد بوسیدن در مراسم حکومتی را غیرقانونی اعلام کند.

دکتر آربول می‌گوید مجموعه قابل توجهی از نوشته‌های طبی بین‌النهرین از یک بیماری به نام «بوشانو» یاد می‌کنند که علائم آن به طور عمده در داخل و اطراف دهان و حلق ظاهر می‌شده است. این علائم مشابه علائم عفونت‌های هرپس سیمپلکس، عامل به وجود آمدن تبخال لب، هستند.

پیشتر یک مطالعه ژنتیکی نشان داده بود که انواع مدرن تبخال با بوسیدن دهانی در عصر برنز، تقریباً ۳۳۰۰ قبل از میلاد، به صورت گسترده رواج پیدا کرده است.