امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی ایران در نشست خبری قبل از بازی با فلسطین

این بازیکنا در حد یک تورنمت نیستند و اتفاق خاصی نخواهد افتاد همون سریال همیشگی است البته با تبلیغات سپاه و امنیتی ها برای پرت کردن حواس مردم از جنایات و مشکلات و دزدی هاشون.

قتلگاه اشتیاق؛ ما دیگر آن آدم‌های سابق نیستیم. جام ملت‌های آسیا شروع شد و این در حالی است که بین خیلی از هواداران فوتبال اثری از اشتیاق و هیجان به چشم نمی‌خورد. کافی است این فضا را مثلاً با جام ملت‌های ۱۹۹۶ مقایسه کنیم تا میزان رخوت جامعه روشن شود. از قضا علیرضا جهانبخش، یکی از کاپیتان‌های تیم ملی هم گلایه کرده که: «نمی‌دانم چرا مردم حس و حال آغاز یک تورنمنت بزرگ را ندارند.»؛ البته که دانستن چرایی‌اش چندان سخت نیست، مشروط بر این که از جنس همین مردم باشی. اصلا چرا راه دور برویم و قصه‌های کهنه بگوییم؟ همین دوره قبلی جام ملت‌ها که یوزها زحمت کشیدند و سه گل از ژاپن خوردند، قیمت هر متر مربع مسکن در تهران ۶ میلیون تومان بود و امروز ۷۶ میلیون تومان است. محاسبات نشان می‌دهد طول انتظار خانه‌دار شدن در پایتخت به ۱۱۲ سال رسیده و این یعنی اگر شما زحمت بکشی و در تکلیف فرزندآوری شرکت کنی، شاید بچه بچه بچه‌ات با پس‌انداز کردن تمام درآمد اجدادش بالآخره یک چاردیواری برای خودش دست‌وپا کند. سکه ۳۴ میلیونی امروز، آن روز ۳ میلیون تومان بود و هر دلار آمریکا یازده هزار تومان معامله می‌شد.

حالا همان دلار را پنجاه هزار تومان می‌فروشند و منت هم می‌گذارند که هنوز دویست هزار تومان نشده! از آن روز تا امروز، ما چهار سال پیاپی تورم نزدیک به پنجاه درصدی را دیده‌ایم، طعم تلخ کرونا و دفن فوج فوج آرزوهای نافرجام را چشیده‌ایم و یک به یک دوستان و عزیزان‌مان را به سمت زندگی در آن سوی مرزها بدرقه کرده‌ایم. هر روز این دوران، هزار سال بر ما گذشته؛ زمانه‌ای با داغ سوزناک آبان و فاجعه هواپیمای اوکراینی و تابستان غم‌انگیز پارسال. همین چند روز پیش، دست‌نوشته یک کودک ششم دبستانی قبل از خودکشی، ایران را تکان داد؛ البته ایران را، منهای مسؤلانش. این فقط گوشه‌ای از رنجنامه ما رعایا در فاصله دو جام ملت‌های اخیر است. بله، می‌دانیم هیچ‌کدام از اینها تقصیر شما نیست، اما انتظار هم نداشته باشید که با این روح خسته، این حال نزار، پای مسابقات‌تان تپش قلب بگیریم؛ آن هم برای تیمی که بیشتر از هر چیز، به فکر خودش، حواله‌هایش و سکه‌هایش بوده. بروید، بجنگید و امیدواریم بهترین نتایج تاریخ را هم بگیرید، اما اینقدر از عبارت نخ‌نمای «شاد کردن دل مردم» استفاده نکنید. این زخم، عمیق‌تر از آن است که توپ‌بازی نسل از

بله، می‌دانیم هیچ‌کدام از اینها تقصیر شما نیست، اما انتظار هم نداشته باشید که با این روح خسته، این حال نزار، پای مسابقات‌تان تپش قلب بگیریم؛ آن هم برای تیمی که بیشتر از هر چیز، به فکر خودش، حواله‌هایش و سکه‌هایش بوده. بروید، بجنگید و امیدواریم بهترین نتایج تاریخ را هم بگیرید، اما اینقدر از عبارت نخ‌نمای «شاد کردن دل مردم» استفاده نکنید. این زخم، عمیق‌تر از آن است که توپ‌بازی نسل از خود راضی شما التیامش بخشد. *شرم و توفو به شماها که گرفتار سندروم باکستر (اسب مزرعه حیوانات نوشته جورج اورول هستید!*