درباره «آب‌سوزی» به عنوان شیوه تدفین چه می‌دانیم؟

العربیه: «مُرده‌سوزی» (cremation) که روشی برای تدفین درگذشتگان در برخی فرهنگ‌هاست، در دوران معاصر نیز هواداران زیادی در غرب دارد، اما از آنجایی که گران و برای محیط زیست زیان‌بار است، برخی کارشناسان در سالیان اخیر «آب‌سوزی» (water cremation) را به عنوان جایگزین آن پیشنهاد کرده‌اند.

آب‌سوزی اولین بار در قرن نوزدهم برای خلاص شدن از اجساد حیوانات اختراع شد. این روش در جریان اپیدمی بیماری جنون گاوی در دهه‌های 1980 و 1990 دوباره محبوب شد، چرا که از آتش زدن جسدهای احشام مرده جلوگیری می‌کرد.

هم‌اینک بعضی شرکت‌های خصوصی در برخی نقاط جهان که برای حیوانات خانگی تشییع جنازه برگزار می‌کنند، و همچنین آزمایشگاه‌‌ها و مراکز پزشکی که برای تحقیق از اجساد استفاده می‌کنند، برای از بین بردن بقایا آب‌‌سوزی می‌کنند.

برای آب‌سوزی جسد را در یک کیسه زیست‌تخریب‌پذیر می‌گذارند، و سپس کیسه را در یک محفظه بزرگ فولادی پر از آب قرار می‌دهند. آب تا دمای 160 درجه سانتیگراد گرم می‌شود، اما فشار محفظه از جوشیدن آن جلوگیری می‌کند.

ماده‌ای به نام هیدروکسید پتاسیم (یا سدیم) که برای ساخت صابون به کار می‌رود، با نسبت 5 درصد مواد شیمیایی به 95 درصد آب، به آب محفظه افزوده می‌شود. این محلول بافت‌ها و چربی‌های جسد را از بین می‌برد.

این فرایند که در تدفین عادی زیرخاکی حدود 12 سال طول می‌کشد، در آب‌‌سوزی فقط بین 4 تا 14 ساعت وقت می‌برد. استخوان‌های جسد طی این فرایند به کلسیم فسفات خالص تبدیل می‌شوند، و می‌توان آنها را به آسانی پودر و پراکنده کرد.

آب‌سوزی در 28 ایالت آمریکا و بخش‌هایی از کانادا قانونی است. استرالیا، مکزیک و هلند نیز به‌طور پراکنده از این روش برای تدفین استفاده می‌کنند. با این حال، آب‌سوزی هنوز فرا‌گیر نشده است، چرا که فرایندی زمان‌بر است و هزینه دستگاه آن هم گران و حدود 300000 پوند است.