راه‌های پیشگیری از خودکشی که همه باید بدانند

به‌نوشته پایگاه خبری انجمن روانپزشکی آمریکا خودکشی با اختلالات روانی، به‌ویژه افسردگی و اختلالات مصرف الکل مرتبط است و قوی‌ترین عامل خطر برای آن، اقدام قبلی به خودکشی است.
افکار یا اعمال خودکشی نشانه پریشانی شدید هستند و نباید نادیده گرفته شوندسایر عوامل خطر عبارتند از:

سابقه خودکشی در خانواده، اختلالات خلقی (افسردگی، اختلال دوقطبی)، دسترسی به وسایل کشنده (به‌عنوان مثال، نگه‌داشتن سلاح گرم در خانه یا دسترسی به داروهای خطرناک)، سابقه سوء‌استفاده جنسی یا عاطفی، مرگ عزیزان.

در برخی موارد، یک عامل استرس‌زای اخیر یا یک رویداد فاجعه‌بار ناگهانی، باعث می‌شود افراد احساس ناامیدی کنند، قادر به دیدن راهی برای خروج از بحران نباشند و این لحظه را فرصت مناسبی برای خودکشی ببینند.

علائم هشداردهنده جدی که نشان می‌دهد فردی در معرض خطر اقدام به خودکشی است، عبارتند از:

نمایش نوسانات شدید خلقی، برنامه‌ریزی یا جستجوی راه‌هایی برای خودکشی، صحبت در مورد احساس گناه با دیگران، استفاده بیشتر از الکل یا مواد مخدر، رفتار مضطرب یا آشفته، تغییر عادات غذایی یا خوابیدن، نشان‌‌دادن خشم یا صحبت در مورد انتقام.

توجه به این نکته ضروری است که افکار یا اعمال خودکشی نشانه پریشانی شدید هستند و نباید نادیده گرفته شوند. اگر این علائم هشدار‌دهنده در مورد شما یا کسی که می‌شناسید صدق می‌کند، در اسرع وقت کمک بگیرید. خانواده و دوستان اغلب اولین کسانی هستند که علائم هشدار‌دهنده خودکشی را تشخیص می‌دهند و می‌توانند اولین قدم را برای کمک به یکی از عزیزان خود بردارند. اگر مطمئن نیستید از کجا شروع کنید، در صورت سکونت در خارج از ایران با خط تلفن ۹۸۸ و در صورت سکونت در ایران با تلفن‌های ۱۲۳ یا صدای مشاوره ۱۴۸۰ تماس بگیرید.

با‌این‌حال در اینجا مراحلی معرفی شده که می‌توانید برای کمک به کسی که در معرض خودکشی است، انجام دهید:

اگر مشکوک هستید کسی قصد اقدام به خودکشی دارد، از او بپرسید "آیا به کشتن خود فکر می‌کنی؟" با دقت گوش کنید و متوجه شوید که فرد چه فکر و احساسی دارد. تحقیقات نشان می‌دهد که صحبت در مورد خودکشی ممکن است به‌جای افزایش افکار خودکشی، آن را کاهش دهد.

کاهش دسترسی افراد دارای قصد خودکشی به اقلام یا مکان‌های بسیار کشنده بخش مهمی از پیشگیری از خودکشی است.

اگر مشکوک هستید کسی قصد خودکشی دارد، او را تنها نگذارید. برقراری ارتباط با این افراد پس از یک بحران، می‌تواند تفاوت زیادی در تصمیم آنها ایجاد کند.

در‌ این‌ میان، انواع مختلفی از مداخلات روانی‌ اجتماعی برای کمک به افرادی‌ که اقدام به خودکشی کرده‌‌اند، وجود دارد. این نوع مداخلات ممکن است کسی را از تلاش مجدد برای خودکشی باز دارد.

درمان شناختی‌‌رفتاری (CBT) می‌تواند به افراد کمک کند روش‌های جدیدی را برای مقابله با تجربیات استرس‌زا بیاموزند. CBT به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری خود را بشناسند و در صورت بروز افکار خودکشی، اقدامات جایگزین را در نظر بگیرند.

رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) رفتار خودکشی را در نوجوانان کاهش می‌دهد. همچنین نشان داده شده است که DBT میزان خودکشی را در بزرگسالان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی کاهش می‌دهد، یک بیماری روانی که اغلب منجر به اعمال تکانشی و مشکلات در روابط می‌شود. یک درمانگر آموزش‌دیده در زمینه DBT می‌تواند به فرد کمک کند که تشخیص دهد چه زمانی احساسات یا اعمالش مخرب یا ناسالم است و مهارت‌هایی را به فرد آموزش می‌دهد که می‌تواند به او کمک کند به‌طور موثرتری با موقعیت‌های ناراحت‌کننده کنار بیاید.