طرحی برای کوتاه کردن سفر بیناستاره‌ای با الهام از پرواز پرندگان دریایی

العربیه: دانشمندان با الهام گرفتن از روش پرواز پرندگان دریایی مانند آلباتروس، طرحی برای سرعت بخشیدن به سفرهای بیناستاره‌ای و کاهش مدت آنها از ده‌ها هزار سال به صدها سال پیشنهاد کرده‌اند.

روش پیشنهادی از مانوورهای صعود دینامیکی که پرندگان دریایی و گلایدرها به کار می‌گیرند، و در آن از تفاوت سرعت باد برای کسب شتاب استفاده می‌شود، الهام گرفته است.

به طریقی مشابه، یک فضاپیما می‌تواند بین مناطقی از هلیوسفر که سرعت بادهای خورشیدی در آن متفاوت است بچرخد، و طی این فرآیند، بدون استفاده از پیشرانه‌های قوی روی سفینه، انرژی جنبشی برای سفر به خارج از منظومه شمسی کسب کند.

طرح پیشنهادی دانشمندان نوعی ساختار را تصور می‌کند که حول یک «بال مغناطیسی هیدرودینامیکی» ساخته شده است، که ساختاری نامرئی از میدان‌های مغناطیسی است که تا حدودی مشابه بال فیزیکی پرنده یا هواپیما عمل می‌کنند.

این بال نامرئی به لحاظ نظری می‌تواند توسط دو آهنربای پلاسما که در امتداد آنتنی به طول چند متر قرار گرفته‌اند، ایجاد شود. در مکان‌های مناسب منظومه شمسی، میدان ایجادشده توسط آهن‌رباها می‌تواند با جریان‌های باد خورشیدی در جهات مختلف تعامل داشته باشد، تقریباً به همان روشی که پرندگان دریایی از تلاطم باد برای صعود استفاده می‌کنند. نتیجه نوعی بالابر بدون ساختار فیزیکی است.

به گفته دانشمندان، اگر کاوشگری که با این فناوری ساخته شده در لبه‌های منظومه شمسی قرار داده شود، می‌تواند با بهره گرفتن از جریان‌های متفاوت باد، در عرض چند سال سرعت خود را به حدود 3720 مایل بر ثانیه برساند. در سایر جا‌های منظومه شمسی، فضاپیما می‌تواند تنها در یک ماه به یک‌چهارم این سرعت برسد.

سفینه‌ای که از این روش استفاده می‌کند، می‌تواند طی تنها چند ماه و نه چند سال به مشتری برسد، و به طور بالقوه می‌تواند طی چند قرن به ستاره‌های دیگر برسد. در حالی که صدها سال هنوز هم بسیار فراتر از عمر معمول انسان است، این سفینه پیشرفت چشمگیری نسبت به فضاپیماهای کندتر مانند «وویجر» ایجاد می‌کند که مجبورند چندین هزار سال در سفر باشند تا به ستاره بعدی برسند.