اکسید مس به رنگ سبز میسوزه ملت فکر کردن معجزه شده

من هر قدر فکر می کنم می بینم تمام شواهد تاریخی نشان از این دارد که این جماعت کولیان که منشاء نیاکان آنها از حوالی هندوستان و پاکستان و افغانستان به جغرافیای کنونی ایران آمده اند یا مانند فردوسی بشکل توهم و تفاخر یاوه گویی باستانی و داستانسرایی بوده اند( با گرز رستم و مبارزه با دیو سپید)، یا اینکه در حیرانی و بهت و تحیر بوده اند( زندگی قلندری و درویشی پیشه کرده و با رقص سماء و زندگی خراباتی دور خود می گشته اند و بیحال می شده اند) یا مثل عطار یک کوزه دستشان گرفته بودند و در هفت شهر خیالاتشان بدنبال عشق( آنهم از نوع آن جهانی) می گشته اند، یا مثل وحشی بافقی سر یک پسر بچه ای شیره می مالیدند از آن سوء استفاده جنسی می کرده اند. بعبارتی این جماعت یک کار درست و حسابی که بشود با آن یک زندگی تر و تمیز تشکیل داد مشغول نبوده اند. این سعدی بود که بیچاره حنجره اش را درید تا به این جماعت کولی ول معطل حالی کند که جانان پدر هنر آموز که بی هنر هر جا رود قدر بیند و بر صدر نشیند.

و دقیقا بر عکس این جماعت متوهم و همیشه در حیرت و راحت و خوش گذرانی، مردمانی نیز بودند با همت و عمل گرا. خدا پدر هلاکو خان را رحمت کند که در مراغه رصد خانه ای ساخت و علم نجوم را در ایران سر و سامان بخشید. خدا پدر اولوغ بیگ را بیامرزد که از نوادر تاریخ دنیا بشمال می رود و در ناسا بافتخار این پادشاه انشمند سیاره ای را بنام او ثبت کرده است، و اما این جماعت کولیان همچنان بعد از گذشت یکهزار سال همچنان مانند نیاکان خود بیخبرانی هستند که در نظر بازی مس حیرانند، مس چنین است و دگر کولیان خود دانند.