لیلی محسنی نماهنگ «زار» را به خوزستان و «مردم جدا شده از سرزمین خود» تقدیم کرد
+20
رأی دهید
-7
لیلی محسنیصدای آمریکا :لیلی محسنی، خواننده ایرانی ساکن بریتانیا، موزیک ویدئو یا نماهنگ جدید خود را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد.این اثر «زار» نام دارد و بر اساس شعری از رز محقق، از ترانه‌سرایان شناخته شده جنوب ایران، شکل گرفته است.
آهنگ این اثر توسط هنرمندان داخل ایران ساخته و تنظیم شده است که به دلیل شرایط موجود در کشور نامی از آنها برده نمی‌شود.
لیلی محسنی در گفت‌وگو با بهنود مکری از صدای آمریکا درباره هدف و انگیزه خود از تولید این اثر می‌گوید: «این کار به خطه خوزستان ایران و مردمانش تقدیم شده است. به هموطنانى که در موطن خودشان غریبند. آنها که بقچه‌هاى جنگ‌زدگى‌شان به روى دوش، شهر به شهر گذشتند و هرگز نرسیدند. خوزستان، جایى که در هوایش بزرگ شدم و در عطش زمینش ریشه دواندم، و هنوز ترکش‌هاى تیز باقى مانده از جنگ نابرابرش گردن آویز روح کودکى و نوجوانى من است.»
لیلی محسنیلیلی محسنی می‌گوید این ترانه در عین حال قصه تبعیدى‌هاى دور از کاشانه بدون سرزمینى است که چمدان به دست هر چه مى‌روند، نمى‌رسند.این خواننده ایرانی می‌افزاید: «در این موزیک ویدیو که ساخته ایلیا صادقی است، در واقع هدف ما نشان دادن تلفیقى از مفاهیم آوارگى، مهاجرت، سردرگمى، و همین طور پیوند ناگسستنى با ریشه‌ها، و نمایش گوشه‌اى از دنیاى ذهنى یک مهاجر یا تبعیدى بود.»
در آهنگ زار، از مایه هاى سازى و آوازى، موتیف‌هاى موسیقى محلى جنوب، و سازهایى همچون نى‌انبان، عود، و تنبک استفاده شده است که با ایجاد فضایی تلفیقی، رابطه خاصی با شنونده ایجاد می‌کند.
لیلی محسنی با اشاره به این که می‌خواست این آهنگ حتما توسط هنرمندان جنوب ایران ساخته شود، فرآیند تولید این پروژه را سخت و طولانی توصیف می‌کند.
این خواننده ایرانی در ادامه می‌گوید: «این ترانه صداى بى‌صداى خوزستان محروم است، خطه‌ای غنى از منابع گاز و نفت و زمین‌هاى مرغوب و حاصلخیز کشاورزى و دیگر منابع طبیعى، اما فراموش و رها شده. خوزستان بى‌آب و بى‌هوا که اعتراض به بی‌آبى‌اش، خون مى‌دهد، جوان مى‌دهد، و به بند کشیده مى‌شود.»او در ادامه می‌افزاید: «خوزستان فریاد مى‌زند: تنم هنوز از جاى خمپاره‌ها، بمب‌ها، و موشک‌هاى جنگ پاره پاره است. داد مى‌زند: هوا ندارم، آب ندارم، کار ندارم. و پاسخش را با گلوله مى‌گیرد. و بسیارى از مردمانش که خانه و کاشانه و زندگى‌شان را در جنگ از دست داده‌اند، هنوز که هنوز است بى‌آشیانه و خانه به دوشند و جدا شده از سرزمین خود، همین‌قدر غریبانه و تلخ.»
لیلی محسنی توجه خاصی به رویدادهای اجتماعی ایران دارد و در آثار گذشته خود نیز به موضوعاتی چون دگرباشان جنسی، تبعیض‌های جنسیتی، و بی‌عدالتی در این کشور پرداخته است.