«کابوس پورن انتقامی همچنان با من است»

زارا مک درموتبی بی سی :"فقط می‌خواستم دوستم داشته باشند. می‌خواستم با آن کار خودم را محبوبتر کنم. اما نتیجه آن کاملا برعکس بود."

زارا مک‌درموت، ستاره بریتانیایی تلویزیون واقع‌نما، درباره دوره‌ای از زندگیش حرف می‌زند که به شکل ویژه‌ای ناراحت‌کننده بود - وقتی ۱۴ سال داشت توسط یکی از پسرهای مدرسه تحت فشار قرار گرفته بود تا عکس‌های خصوصی خود را برایش بفرستد.

دوران مدرسه خیلی برای زارا خوش نبود. بچه‌ها او را اذیت می‌کردند و از آنجایی که تنها بود فکر می‌کرد که شاید اگر آن پسر دوستش داشته باشد جایگاه اجتماعیش در بین بچه‌های کلاس بالاتر خواهد رفت. اما آن پسر عکس‌ها را در مدرسه پخش کرد و وضع فقط بدتر شد.

او می‌گوید "هر کاری می‌کردم به نظرم منطقی نمی‌رسید. آن واقعه با مقطعی حساس در زندگی من همزمان شد. هنوز به درک دقیقی از خود نرسیده‌اید و تا دارید بزرگ می‌شوید. واقعا دوره سیاهی بود. خیلی چیزها را فراموش کرده‌ام. در پی پخش شدن عکس‌ها در مدرسه کاملا فرسوده شده بودم. یادم می‌آید که درست غذا نمی‌خوردم، درست نمی‌خوابیدم. یادم می‌آید که حالم همیشه بد بود و به هیچ ترتیبی هم بهتر نمی‌شد."

"کار به جایی کشید که مرتب به خودکشی فکر می‌کردم. تا این حد بد بود. برایم مثل روز روشن بود که پخش شدن عکس‌ها اذیت و آزار را هم بیشتر خواهد کرد و تحمل این مساله واقعا برایم غیرممکن بود. به نظرم تاثیرش حتی تا همین امروز هم ادامه دارد."

این تنها باری نیست که یکی از معتمدان زارا به او خیانت کرد و عکس‌های خصوصی او را پخش کرد. در ۲۱ سالگی و هنگامی که در برنامه واقع‌نمای "لاو آیلند" شرکت کرده بود نیز تکرار شد.

عکس‌هایش در چند گروه واتس‌اپی پخش شد. اما زارا که در ویلای لاو آیلند بود و به تلفن دسترسی نداشت متوجه این اتفاق نشده بود.

وقتی نهایتا از برنامه خارج شد، یکی از افراد روابط عمومی لاو آیلند به هتلش رفت تا او را از این اتفاق مطلع کند. آن موقع خبر انتشار عکس‌ها در روزنامه‌ها هم چاپ شده بود.

زارا با چشمانی گریان می‌گوید "حتی نمی‌توانم حسم را به شما بگویم. این حس که انگار آبروی والدینتان را برده‌اید. چطور می‌توانید در چشمانشان نگاه کنید؟ واقعا خجالت‌آور بود. دوست داشتم بمیرم."
زارا روزهای سختی در ایام نوجوانی داشتزارا مدعی است که آن عکس‌ها را مردی منتشر کرده بود که پیش از شرکت در آن برنامه با یکدیگر رابطه داشتند. یکی از دوستانش ار طریق واتس‌اپ با آن مرد تماس گرفت، ولی او حاضر به پذیرش مسئولیت نشد.
برخورد با مساله
زارا در مستندی که برای تلویزیون بی‌بی‌سی ساخته است تاثیر پورن انتقامی - انتشار بدون اجازه تصاویر خصوصی با نیت بد - بر قربانیان و تمهیدات حمایتی موجود برای آن‌ها را بررسی کرده است.

خصوصی‌ترین لحظات زندگی او دو مرتبه در برابر دیدگان مردم دنیا قرار گرفته است و به همین خاطر عصبانیتش کاملا قابل درک است.

عصبانیت او صرفا متوجه کسانی که آن عکس‌ها را منتشر کردند نیست؛ واکنش به آن وقایع را نیز شامل می‌شود: آزارهای اینترنتی، مقصر معرفی کردن قربانی، وقتی که مردم به جای اینکه بر انتشار بدون اجازه عکس‌ها تمرکز کنند به تصمیم او برای ارسال عکس‌ها به شخص دیگری خورده می‌گیرند.

به گفته او فرستادن عکس به کسی که با او رابطه دارید بسیار مرسومتر از آن چیزی است که مردم تصور می‌کنند، چرا که "موضوع صحبت نیست و تابو فرض می‌شود".

"مشکل از آنجایی شروع می‌شود که مردم می‌پرسند 'چرا اصلا عکس فرستاده بود؟' و سپس دماغشان را بالا می‌گیرند. داشتم در اینترنت مقاله‌ای درباره این اتفاقات می‌خواندم و شخصی در قسمت نظرات نوشته بود 'متوجه نمی‌شوم که چرا شخصی که با بیکینی عکس می‌گیرد و در اینستاگرام منتشر می‌کند حالا دارد درباره پورن انتقامی نظر می‌دهد؟' اصلا متوجه موضوع نشده‌اند. به حقوق من تجاوز شده بود. از اعتمادم سوء استفاده کرده بودند. یک نفر قانون را زیر پا گذاشته بود - مگر گذاشتن عکس با بیکینی در اینستاگرام خلاف قانون است؟"
زارا و سام دوست پسرش"دوست‌پسر سابقم عکس‌های برهنه‌ام را در استوری اینستاگرامم گذاشت"
زارا تنها نیست. به گفته خیریه آزارهای جنسی سیف‌لاین، عمده گزارشات مربوط به پورن انتقامی توسط نوجوانان و افراد بیست و خورده‌ای ساله به آن‌ها ارسال می‌شود.

کلوئی - که در آن مقطع نوجوان بود - داشت با اتوبوس به خانه می‌رفت که روی اسنپ‌چت از یک حساب ناشناس پیامی دریافت کرد.

وقتی پیام را باز کرد و عکس برهنه خودش را در آن دید، از ترس خشکش زد. در آن پیام او را تهدید کرده بودند که اگر تا ساعت هشت شب عکس‌های برهنه بیشتری به آن حساب ناشناس نفرستد، عکس‌هایش را "همه جا منتشر خواهند کرد".

آن حساب ناشناس مرتب عکس‌هایی برای او می‌فرستاد که فقط برای دوست‌پسر سابقش فرستاده بود.

چند ساعت بعد یکی از دوستانش با او تماس گرفت. "کلوئی، این عکس‌ها چیست که در استوری اینستاگرامت گذاشته‌ای؟" او می‌گوید دوست‌پسر سابقش که وقتی با هم بودند او را مورد اذیت و آزار روحی قرار می‌داد، رمز حساب اینستاگرامش را حدس زده بود و آن عکس‌های برهنه را در استوری‌هایش گذاشته بود.

"اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که اگر خانواده‌ام آن عکس‌ها را ببیند چه می‌شود؟ اگر دوستانم ببینند چه؟ عکس‌ها دست به دست خواهد شد... شاید کارفرمایم هم آن‌ها را ببیند و اخراج شوم. هزار فکر مختلف در سرم می‌چرخید."
کلوئی روی اسنپ چت پیام‌هایی از یک فرد ناشناس به همراه عکس‌های خصوصی‌اش دریافت کردکلوئی با چشمانی گریان تعریف می‌کند که وقتی داشت پیش خودش فکر می‌کرد که چطور می‌تواند مساله را برای والدینش توضیح دهد وحشت‌زده شده بود.

او می‌گوید "یادم می‌آید که شب آن اتفاق وقتی به خانه رسیدم تنها بودم. یک گوشه نشسته بودم و با خودم فکر می‌کردم که 'چرا اصلا باید زندگی کرد؟' اصلا نمی‌توانستم به راه خروجی از آن مهلکه فکر کنم. مگر ممکن بود که بتوانم در زندگی به شخص دیگری اعتماد کنم. واقعا دوران تیره‌ای بود. چنان احساس بی‌ارزشی می‌کردم که حتی به سرم زد به خودم آسیب برسانم."

کلوئی چنان ترسیده بود که برای چندین هفته در اماکن عمومی حاضر نشد، تا این که یکی از دوستانش او را ترغیب کرد که به میخانه بروند. آن شب گروهی از مردانی که چند سال از او بزرگتر بودند سراغش رفتند و به او گفتند که عکس‌هایش را در یکی از گروه‌های واتس‌اپی خود دیده‌اند، و سپس راجع به "سینه‌های محشرش" حرف زدند.

کلوئی می‌خواهد مردم بدانند که انتشار بدون اجازه عکس‌های خصوصی تا چه اندازه می‌تواند سلامت روانی فرد را به خطر بیاندازد. به گفته او "وقتی فهمیدم آن پسرهای ناشناس عکس‌هایم را دیده بودند و در واتس‌اپ برای دیگران فرستاده بودند، چنان احساس شرم و حقارتی کردم که در زندگیم سابقه نداشت."

در بریتانیا، انتشار عکس و فیلم جنسی خصوصی افراد بدون اجازه آن‌ها جرم محسوب می‌شود، اما صرفا در صورتی که بتوان ثابت کرد هدف از انتشارشان آزار رساندن و شرمگین کردن بوده است. این قانون در سال ۲۰۱۵ تصویب شد و حداکثر دو سال زندان برای آن در نظر گرفته شده است.

کیت ایساکس، عضو کارزار "این پورن مال شما نیست"، می‌گوید "اما این اجرای این قانون در عمل بسیار سخت است. شما باید ثابت کنید که انتشار عکس و فیلم عملی بدخواهانه است - کاری که در دادگاه بسیار سخت است." این کارزار خواهان تصویب قوانین بهتر در این زمینه است.

خانم ایساکس می‌گوید "وقتی پخش چنین محتوایی در مدرسه، مثل اتفاقی که برای زارا افتاد، در میان است، بچه‌ها باید بدانند که در صورت پخش عکس‌هایش بین بچه‌ها کسی خودشان را به خاطر گرفتن آن عکس‌ها مقصر تلقی نمی‌کند. آن‌ها باید بتوانند به راحتی چنین اتفاقی را به مدرسه یا پلیس گزارش کنند و نگران تبعات آن نباشند."
"احساس گناه می‌کردم"
پورن انتقامی تمامی سطوح زندگی قربانی را ویران می‌کند و باعث می‌شود احساس شرمساری کنند، در حالی که اصلا مقصر نیستند. قربانیان معمولا می‌گویند که تصور این که هر رهگذری ممکن است عکس‌هایشان را دیده باشد باعث می‌شود که اضطرابی فراگیر زندگیشان را مختل کند، و در خیلی موارد سلامت روانی آن‌ها را دچار آسیب‌هایی درازمدت می‌کند.

خط کمک‌رسانی پورن انتقامی در بریتانیا اعلام کرده است که تعداد بزرگسالانی که در سال ۲۰۲۰ در این رابطه خواهان کمک شده بودند ۸۷ درصد بیشتر از سال قبل بود: ۳٫۱۳۶ پرونده جدید باز شده بود که در تاریخ این خط کمک‌رسانی بی‌سابقه است.

بیش از نیمی از این افراد نیازمند خدمات سلامت روانی بودند، و ۴۵ نفر نیز گفته بودند که پورن انتقامی باعث شده است که بخواهند خودکشی کنند.

سوفی مورتیمر، مدیر این خط، به بی‌بی‌سی گفت که این شکل آزار دارد با سرعتی نگران‌کننده افزایش پیدا می‌کند. به گفته او "تعداد کسانی که برای کمک با ما تماس می‌گیرند هفته به هفته بیشتر می‌شود. ما حتی پیش از شروع همه‌گیری هم به سختی می‌توانستیم از پس مراجعان بربیاییم."
زارا امیدوار است مستندی که او ساخته به دیگران درباره تجربه‌اش کمک کندکلوئی از دوست‌پسر سابقش به پلیس شکایت کرد، اما می‌گوید که ماموران پلیس به او هشدار داده بودند که اگر بخواهد شکایت خود را پیگیری کند ممکن است خودش هم به خاطر سنش دچار دردسر شود. گرفتن و ارسال عکس افراد زیر ۱۸ سال، حتی از خودتان، ممکن است مصداق پخش تصاویر آزار جنسی کودکان تلقی شود.

او می‌گوید "با خودم فکر می‌کردم شکی نیست که این اتفاق تقصیر خودم بوده است، چون خودم عکس‌ها را فرستاده بودم و این کار هم جرم است."

کلوئی می‌گوید تاثیرات درازمدت این خودمقصرپنداری بر سلامت روانیش تازه دارد کم‌رنگ می‌شود.

زارا نیز مانند او بعد از این که در ۱۴ سالگی قربانی چنین اقدامی شد خودش را مقصر می‌دانست. کسی که برای مدتی از مدرسه اخراج شد او بود چون عکس‌ها را گرفته بود، و نه شخصی که آن‌ها را پخش کرده بود.

او می‌گوید "به تنها چیزی که فکر نمی‌کردم این بود که از کسی کمک بخواهم، چون در آن مورد که ۱۴ سالم بود من 'مجرم' بودم. مردم باید بابت اتفاقی که برایشان افتاده است پاسخگو باشند، و برای مقابله با پیامدهای آن هم دنبال کمک نمی‌روند چون خودشان را مقصر می‌دانند."

یک سخنگوی دادستانی بریتانیا به ما گفت: "محاکمه دو کودک در سن مشابه که با یکدیگر رابطه دارند به خاطر فرستادن عکس‌های خصوصی که با رضایت طرفین همراه بوده است معمولا منفعت عمومی ندارد، اما می‌تواند در موارد دیگر تصمیم مناسبی باشد."

زارا می‌گوید با هیچ مشاوری راجع به تاثیر پورن انتقامی بر سلامت روانی خود صحبت نکرده بود، اما فکر می‌کند که حرف زدن می‌تواند مفید باشد.

خانم ایساکس می‌گوید "پورن انتقامی آن طور که باید به عنوان آزار جنسی جدی گرفته نمی‌شود. این رویه باید متوقف شود. ما باید بار مسئولیت را از دوش کسی که عکس را گرفته است برداریم، و به کسانی که این عکس‌ها را پخش می‌کنند بفهمانیم که کارشان غیرقانونی است و می‌تواند پیامدهای روانی و عاطفی سنگینی داشته باشد."

او به پیام‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی از زنان دیگری که قربانی پورن انتقامی بوده‌اند دریافت کرده است اشاره می‌کند و می‌گوید "می‌خواهم مردم بدانند که تنها نیستند. این اتفاق برای خیلی‌ها افتاده است. می‌خواهم شرایطی فراهم شود که مردم بتوانند به راحتی راجع به این مساله صحبت کنند و تمرکز بسیار کمتری روی قربانی‌ها باشد."