سیزدهم اکتبر ۲۰۲۰ همزمان است با دهمین سالگرد درگذشت مرضیه، خواننده محبوب ایرانی، در تبعید. او در دهه ۱۳۲۰ خورشیدی در رادیو تهران فعالیت حرفهای خود را آغاز کرد و به سرعت شهرت یافت. استاد اصلی او عبدالله دوامی، از معتبرترین استادان ردیف موسیقی آوازی ایران بود. مرضیه با تعدادی از مشهورترین آهنگسازان و ترانه سرایان معاصر ایران مانند همایون خرم، پرویز یاحقی و علی تجویدی همکاری داشت. «می زده شب» و «سنگ خارا» از شهره ترین ترانه هایی هستند که با صدای مرضیه خوانده شده و خوانندگان امروزی هم همچنان به بازخوانی آنها ادامه میدهند.
مرضیه پس از انقلاب اسلامی در ایران ناگزیر به سکوت شد و بیشتر وقت خود را در روستایی کوهستانی میگذارند. در دهه هفتاد خورشیدی ایران را ترک کرد و به سازمان مجاهدین پیوست. او در این دوره کنسرتهای متعددی در اروپا و آمریکا اجرا کرد که عموما توسط محمد شمس رهبری میشد. همکاری او با سازمان مجاهدین واکنشهای ضد و نقیضی را در پی داشت. مرضیه در نهایت در سن ۸۶ سالگی بر اثر سرطان در پاریس درگذشت. از او جمله مشهوری در رسانههای بینالمللی بازتاب یافت: «من برای کوهها، رودخانهها و گلها میخوانم، ولی برای ملایان نه!»