مرگ مظلومانه دو امیر ارتش ایران در سکوت

ایران بریفینگ / سرهنگ پرویز جهانبانی، از فرماندهان یگان تکاور نیروی دریایی شاهنشاهی ایران و برادر سپهبد نادر جهانبانی، سه‌شنبه چهارم دی ماه ۱۳۹۷ درگذشت.
 
سرهنگ پرویز جهانبانی مانند برادر خود پس از انقلاب اسلامی حاضر به ترک ایران نشد و در بندرانزلی سکونت داشت.
 
او یکی از فرزندان سپهبد امان‌الله جهانبانی، از فرماندهان ارتش شاهنشاهی و از صاحب‌منصبان دوران پهلوی بود.
 
نادر جهانبانی، برادر پرویز جهانبانی، از فرماندهان نیروی هوایی ایران بود که پس از انقلاب اسلامی، توسط انقلابیون تیرباران شد.
 
همچنین روزهای گذشته تیمسار ضرغامی، فرمانده‌ی تکاوران نیروی دریایی ارتش ایران نیز فوت نمود ، رسانه های ایران درباره مرگ این دو امیر ایرانی سکوت کردند و از کنار آن گذشتند .
 
دکتر مسعود فروزنده، پژوهشگر تاریخ، درباره‌ی  مرگ تیمسار ضرغامی، فرمانده‌ی تکاوران نیروی دریایی نوشت: « انتظار میهمان نوازی نداریم اما انتظار داریم که به سراغمان بیایید، احوالمان را بپرسید یا درب اتاقتان باز باشد ما به دیدنتان بیاییم. ما فراموش شدگان عرصه‌ی دفاع هستیم.
 
اینها جملات تیمسار ضرغامی، فرمانده‌ی تکاوران نیروی دریایی، در زیر پل خرمشهر بود که با بغض سخن می‌گفت و از فرط غم و ملال فراموش‌شدگی سکته کرد و روحش به ابدیت پیوست.
 
تیمسار ضرغامی فرمانده‌ی رشید منطقه‌ی سوم دریایی ایران در دوران دفاع مقدس بود که زخم‌های بسیار در تن داشت و هر ساله همه‌ی تکاوران دوران دفاع را جمع می‌کرد تا انس و الفت قدیمی را حفظ کند.
 
حدود یک ماه پیش بود که از رییس منطقه آزاد اروند، آقای اسماعیل زمانی، تلفنی تقاضا کردم از یکصد و شصت تکاوری که قصد دارند در دی ماه ۱۳۹۷ در خرمشهر گرد آیند دعوتی به عمل آورد؛ یک یا دو وعده شام آنها را میهمان کند و در مقام میزبان در جمعشان حضور یابد. درخواستم با امتناع ایشان روبه‌رو شد و از هزینه‌هایی که در این راه صرف می‌شود گله‌مند بود. به او گفتم هزینه‌ی یک یا دو وعده شام به شش یا هفت میلیون تومان هم نمی‌رسد. او پاسخ داد نه نمی‌توانیم. واقعا مشکل است. این را بدهیم یک گروه دیگر مطالبه‌گر می‌شوند.
 
تلفن تمام شد و با اندوه به تکاوران اطلاع دادم که منطقه آزاد قبول نکرد و استدلالش صرفه جویی(!!) بود. مرتضی میری و حسین بای چه بزرگ‌منش بودند که در پاسخ گفتند باشه مشکلاتشان را درک می‌کنیم. خودمان دست به کار می‌شویم تا این گردهمایی سامان یابد»
 
دریادار داریوش ضرغامی، در سال ۱۳۲۱ در تبریز و در خانواده‌ای نظامی به دنیا آمد و در سال ۱۳۳۹ وارد دانشکده افسری نیروی زمینی ارتش شد. تا سال ۱۳۵۴ در نیروی زمینی ارتش خدمت کرد. پس از طی دوره عالی برای تشکیل گردان‌های تکاوران دریایی از بین ۸۶ نفر داوطلب به عنوان اولین نفر انتخاب شد. در مرکز آموزش تکاوران منجیل دوره تکاوری را به پایان رساند و در همانجا در سمت فرماندهی آموزش مشغول خدمت شد. او علاوه بر آنکه از نظر آموزشی از نظامیان برجسته به شمار می‌رفت، از نظر فیزیک ظاهری، دانش، ورزیدگی از افسران برجسته و تفنگداران دریایی بود.
 
ضرغامی همچنین دوره تکاوری پیشرفته‌ای را در سرویس دریایی ویژه (SBS) انگلستان طی کرد. او برای گذراندن عملیات آبی، خاکی و ستاد نیز به آمریکا و دانشکده تفنگداران دریایی آمریکا اعزام شد. در دوره آمریکا در زمره افسران کشور‌های مختلف با درجه ممتاز فارغ التحصیل شد و به ایران بازگشت. از ۱۹ آذر ۱۳۵۷ در بوشهر به فرماندهی گردان یکم تکاوران دریایی رسید. بعد از انقلاب اسلامی مجددا در فرماندهی مرکز آموزشی تکاوران مشغول به کار شد و در بحبوحه رجزخوانی عراق برای جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک، ابوموسی و سیری با تیپ تفنگداران برای حفاظت جزایر اعزام شد. دریادار ضرغامی با آغاز جنگ تحمیلی با گردانی از تکاوران دریایی از مرکز آموزش منجیل به خرمشهر اعزام شد.
 
جمهوری اسلامی همواره نسبت به نام آوران و امرای ارتش ایران به خصوص نظامیان پیش از انقلاب در موضع خصم قرار دارد و حتی نسبت به آنها که از تصفیه های ارتش پس از انقلاب گذر کرده بودند و در جنگ ایران و عراق کارنامه درخشانی از خود برجای گذاشتند سکوت می کند و از آنها سخنی به میان نمی آورد .