دیدگاه| سرمقاله هیئت تحریریه ویکلی استاندارد: اروپا عاشق ملاها است

اروپایی ها برای حفظ توافق هسته ای ایران دست و پایشان را گم کرده اند. این کار با اعمال دوباره تحریم ها که از پنجم نوامبر آغاز شد، دشوار است؛ زیرا شماری از شرکت های بزرگ از ایران خارج شده اند. با این وجود آنها به تلاش‌شان ادامه می دهند.
 
ایده آن ها راه اندازی یک «نظام پرداخت جایگزین» است که از طریق آن، شرکت ها از نظام مالی آمریکا پرهیز کرده و به تجارت یا تهاتر با ایران ادامه می دهند. اکنون، فرانسه و آلمان موافقت کرده اند تا برای احیای یک کانال مالی با وجود تهدید تحریم ها با همدیگر همکاری کنند.
 
این سیستم پرداخت جدید خطراتی به همراه دارد و می تواند به عنوان مکانیزم دیگری در دست رژیم برای تامین تروریست ها و ماجراجویی های نظامی استفاده شود. شرکت ها می توانند هدف تحریم های ثانویه آمریکا قرار بگیرند. ولی تهران آزاد خواهد بود تا منابع مالی اش را در فعالیت های مخرب صرف کند.
 
اروپایی ها به خوبی از این خطرات آگاهی دارند، اما اهمیتی نمی دهند.
 
همین ماه ژوئن گذشته، مقام های اروپایی توطئه بمبگذاری در گردهمایی مخالفان در نزدیکی پاریس را خنثی کردند. چند ماه بعد، مقام های دانمارک مانع یک توطئه قتل به دست عوامل ایران شدند. به ندرت دیده شده که کشورها برای حکومتی که در خاک شان نقشه ترور می کشد این قدر سخت تلاش کنند.
 
این که چرا سیاستمداران اروپایی این چنین مصمم به سر پا نگاه داشتن حکومت در تهران هستند، در حالی که ایرانی ها برای بیان خشم‌شان از رژیم جانشان را به خطر می اندازند، یک معما است. شکی نیست که بعضی ها نمی توانند از توهم دوره اوباما - این توهم که اگر بگذاریم حکومت از مزایای تجارت بین المللی بهره مند شود مداخلاتش در خاورمیانه را متوقف خواهد کرد - عبور کنند. دیگران ممکن است زیر فشار تهدیدهای ایران باشند. مقام های ایران عملا می گویند که مزایای لغو تحریم ها را به ما بدهید یا ما بمب هسته ای می سازیم و به کار می گیریم. ایرانی ها نمی توانند از سر گرفتن تروریسم را به عنوان یک تهدید عنوان کنند؛ زیرا رژیم گسترش ترور را هرگز متوقف نکرده است.
 
مسیر عاقلانه تر برای اروپا دست کشیدن از تحسین رهبران حامی ترور ایران و در عوض پیوستن به تلاش های آمریکا برای شکل دادن به یک توافق بهتر است؛ توافقی که به فعالیت های مخرب غیرهسته ای ایران بی اعتنا نباشد. ایران در مقطعی مجبور به انتخاب بین صدور ترور و باج خواهی هسته ای از یک سو، و تخصیص منابع در دسترس به مردم آن کشور از سوی دیگر خواهد بود.