عمل آپاندیس احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون را تا ۲۰ درصد کاهش می‌دهد

محققان علوم پزشکی در طی آخرین تحقیقات خود نشان داده‌اند که جراحی و برداشتن آپاندیس (آپاندکتومی) احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون را تا ۲۰ درصد کاهش می‌دهد.
 
در جستجو برای یافتن رابطه میان آپاندکتومی و ابتلا به بیماری پارکینسون، این تیم تحقیقاتی داده‌های مربوط به ۱.۶ میلیون نفر را در سوئد در فواصل سال‌های ۱۹۶۴ تا ۲۰۱۵ میلادی جمع‌آوری کردند. آنان با بررسی این داده‌ها دریافتند که خطر ابتلا به پارکینسون در کسانی که عمل آپاندیس انجام داده‌اند بسیار کمتر است.
تصویری که ویلیام ریچارد گورس عصب‌شناس برجسته بریتانیایی در سال ۱۸۸۶ از یک بیمار مبتلا به پارکینسون کشید آپاندیس یک مجرای کور کوچک، از انشعابات روده بزرگ است که در دوران جنینی ایجاد می‌شود. در صورتی که این مجرا در اثر ورود یک جسم خارجی، التهاب غدد لنفاوی، ورود انگل‌ها و یا تومور بسته شود خطر التهاب و عفونت بالا رفته و باید با عمل جراحی از بدن خارج شود. عمل آپاندیس یکی از رایج‌ترین عمل‌های جراحی در جهان است.
 
پارکینسون یک بیماری اختلالات بازسازی سلول‌های عصبی (Neurodegenerative disorders) در سیستم عصبی مرکزی است که بر روی سیستم حرکتی بدن اثر می‌گذارد. در این بیماری پیشرونده مزمن افراد دچار لرزش در اندام‌ها و کندی حرکت می‌شوند. در ادامه روند بیماری مبتلایان ممکن است دچار اختلالات حافظه و تغییر رفتاری شوند. مشکلات روان از جمله استرس و افسردگی نیز در مبتلایان بسیار شایع است و حدود یک سوم این افراد به دیابت نیز مبتلا می‌شوند.
 
ویوین لابری، سرپرست این تیم تحقیقاتی می‌گوید که پارکینسون یک «اختلال سیتماتیک» است و به همین علت احتمال دارد از بخش‌های مختلف بدن آغاز شود. برای برخی این بیماری از مغز آغاز می‌شود و برای برخی دیگر منشاء آن لوله گوارش است.
 
در ادامه این بررسی پژوهشگران دریافتند که در مجرای آپاندیس پروتئینی به نام «آلفا-سینوکلین» (α-synuclein) وجود دارد که برخی از فرم‌های بیماری‌زای آن با ایجاد بیماری پارکینسون رابطه دارد. این پروتئین همچنین در مغز و به ویژه در پایانه‌های عصبی نورون‌ها قرار دارد و در انتقال پیام‌های عصبی نقش بازی می‌کند. به نظر می‌رسد که وجود این پروتئین می‌تواند در فعالیت سلول‌های عصبی اختلال ایجاد کرده و خطر ابتلاء به پارکینسون را تسریع کند.
 
این یافته‌ها سوالات دیگری را در زمینه ارتباط میان عملکرد دستگاه گوارشی و عملکرد مغز ایجاد کرده است. به عنوان مثال آیا مبتلایان به بیماری‌های گوارشی بیشتر از دیگر افراد جامعه در خطر ابتلاء به بیماری‌های مغزی هستند؟
 
پاسخ به این سوال نیازمند تحقیقات بیشتری است چرا که نوع بیماری گوارشی، ترکیبات تولید شده در اثر این بیماری‌ها و عوامل بسیار دیگر در یافتن جواب مناسب موثر است.