دانستنی‌هایی درباره سکته نخاعی

یک سکته نخاعی زمانی به واسطه قطع جریان خون به نخاع رخ می دهد. عدم تامین خون کافی موجب می شود تا نخاع اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود برای ارائه عملکرد درست را دریافت نکند.
 
به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "مدیکال نیوز تودی"، هرگونه اختلال در جریان خون می تواند به نخاع آسیب وارد کرده و ارتباط آن با قسمت های دیگر بدن را متوقف کند.
 
نخاع از تکانه های عصبی برای برقراری ارتباط با بخش های مختلف بدن استفاده می کند. در موارد شدید سکته نخاعی، فقدان ارتباط می تواند موجب فلج شدن بیمار شده و ممکن است زندگی وی را در معرض خطر قرار دهد.
 
برخلاف سکته های دیگر، سکته های نخاعی به طور معمول خونرسانی به مغز را مختل نمی کنند. با این وجود، دلایل مشابهی موجب وقوع آنها می شوند.
 
بیشتر سکته های نخاعی ایسکمیک هستند، به این معنی که انسداد رگ های خونی به واسطه لخته های خون موجب بروز آنها می شوند. در موارد نادر، خونریزی از رگ های خونی می تواند موجب یک سکته نخاعی شود. این نوع از سکته به نام سکته هموراژیک شناخته می شود.
 
علائم
 
یک سکته نخاعی به واسطه اختلال در جریان خون به نخاع رخ می دهد. علائم سکته های نخاعی با توجه به مکان وقوع سکته در ستون فقرات ممکن است ار فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. شدت آسیب نیز بر علائمی که فرد تجربه می کند تاثیرگذار خواهد بود.
 
نشانه اولیه یک سکته نخاعی درد ناگهانی و شدید در گردن و پشت است. از علائم دیگر می توان به موارد زیر اشاره کرد:
 

در موارد شدید، یک سکته نخاعی می تواند موجب مرگ شود.
 
دلایل
 
بیشتر سکته های نخاعی به واسطه ایجاد تغییر در شکل رگ های خونی رخ می دهند. به عنوان مثال، دیواره رگ های خونی ممکن است ضخیم شده باشند که به تنگ شدن رگ ها منجر می شود. این شرایط می تواند گاهی اوقات از پیامدهای طبیعی افزایش سن باشد.
 
با این وجود، از دلایل خاص بروز یک سکته نخاعی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
 

 
تمام این عوامل فشار مضاعفی را بر سیستم قلبی عروقی وارد می کنند و احتمال آسیب دیدگی یا نقص در عملکرد رگ های خونی را افزایش می دهند.
 
به عنوان مثال، فشار خون بالا می تواند رگ های خونی را تضعیف کرده و به آنها آسیب برساند که احتمال پارگی و خونریزی از رگ ها را افزایش دهد. این شرایط می تواند به بروز سکته منجر شود.
 
در برخی موارد، مشکلاتی در قلب یا رگ آئورت می توانند موجب سکته های نخاعی شوند. این مشکلات شامل فشار خون بسیار پایین یا کمبود جریان خون در رگ آئورت می شوند. در موارد نادر، پیچیدگی رگ های خونی می تواند موجب یک سکته نخاعی شود.
 
درمان
 
درمان سکته نخاعی به دلیل زمینه ای آن بستگی خواهد داشت. در موارد سکته نخاعی ایسکمیک، پزشک داروهایی را برای رقیق سازی خون و کاهش خطر تشکیل لخته های خون تجویز می کند که شامل داروهای ضد پلاکت و ضد انعقاد می شوند. از شایع‌ترین نمونه ها می توان به آسپرین اشاره کرد.
 
همچنین، برای مدیریت علائم بیماری و کاهش عوامل خطرآفرین برای سکته ای دیگر نیز ممکن است به تجویز دارو نیاز باشد.
 
به عنوان مثال، برای افرادی با فشار خون بالا یا کلسترول بالا، پزشک ممکن است داروهایی برای کنترل این عوامل تجویز کند.
 
برای فردی که به واسطه سکته فلج شده است، کاردرمانی و فیزیوتراپی ممکن است مفید بوده و به کسب مجدد قدرت حرکت کمک کند.
 
اگر فردی کنترل مثانه خود را از دست داده است، ممکن است به سوند ادراری نیاز داشته باشد.
 
عوارض بلند مدت
 
سکته های نخاعی با توجه به میزان آسیب و محل سکته می توانند عوارض شدید و بلند مدت به همراه داشته باشند.
 
از عوارض سکته نخاعی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
 

ریکاوری
 
احتمال ریکاوری کامل پس از تجربه یک سکته نخاعی وجود دارد. احتمال ریکاوری کامل به دلیل و محل سکته، میزان آسیب، موفقیت درمان، و وضعیت کلی سلامت فرد بستگی دارد.
 
با این وجود، افراد بسیاری عوارض طولانی مدت پس از یک سکته نخاعی را تجربه خواهند کرد و ممکن است به درمان بلند مدت یا ایجاد تغییر در سبک زندگی خود نیاز داشته باشند.
 
برای بیشتر مردم، تغییرات در سبک زندگی برای کاهش عوامل خطرآفرین و افزایش احتمال ریکاوری کامل ضروری هستند. از جمله این تغییرات می توان به موارد زیر اشاره کرد: