لطفا به ما، سردار و ایران رحم کنید‍!

سردار آزمون بازیکن 23 ساله تیم ملی می خواهد بعد از جام جهانی خداحافظی کند. چرا؟ چون بعد از این بازی حماسی و در لحظاتی که رسانه‌های مختلف دنیا به دنبال تیتر برای شگفتی سازی سربازان تیم‌ملی بوده اند عده‌ای رفته‌اند سراغ اینستاگرامش و فحاشی کرده اند. دقیقا لحظاتی که همه دنیا از تیم ملی ایران و سربازانش تعریف می‌کردند عده‌ای به این نتیجه رسیدند که دلیل شکست، سردار بوده.
 
آمار بعد از بازی می گوید؛ آزمون 9.5 کیلومتر دویده که بیش از نیمی از آن در تحرک « not in possession» بوده و نشان از دوندگی بالایش دارد. سردار با 32.62 بیشترین سرعت را در میان 22 بازیکن زمین ثبت کرده و درآمارش 32 بار دویدن با سرعت بالا «sprint» را دارد که از این حیث بعد از امیری و طارمی سومین بازیکن ایران بوده.
 
مهمتر از همه در نمره‌هایی که توسط اکثر رسانه‌های معتبر داده شده جز بازیکنان متوسط و رو به خوب زمین بوده. آمار و ارقام اصلا به کنار آزمون، 97 دقیقه در زمین بوده که نشان می‌دهد نمایشش در زمین همانی بوده که کی‌روش می‌خواسته. او نه توپی را از دست داد و نه در گل خوردن ایران نقش داشت و به جایش تا توانست مقابل پیکه و راموس نه مثل یک سردار که مثل یک سرباز دوید تا آنها به بازیکنان خط حمله خود برای گل زدن اضافه نشوند.
«من اگر جای آنهایی بودم که این فضا را علیه بیرانوند و چشمی درست کردند عذاب وجدان می گرفتم» این جملات طلایی فردوسی‌پور در وسط شادمانی از بازی اسپانیا در انتقاد به فضاسازی داخلی علیه بازیکنان ملی بود. فضاسازی‌هایی که از فحاشی و تخریب روحیه به جوک ساختن علیه بازیکنان ایران رسید، دژاگه را مجبور کرد در اینستاگرامش استوری بگذارد و پاسخ دهد، چشمی را در بدترین فشار گذاشت و اشک های بیرانوند را بعد از نمایش عالی‌اش مقابل مراکش درآورد.
 
دقیقا در لحظاتی که فردوسی‌پور مردم را به رفتار با وجدان دعوت می کرد عده‌ای روی گوشی‌هایشان خوابیده بودند و حماسه ای جدید علیه یک بازیکن دیگر خلق می کردند.
 
داور سوت را که زد هر کدام یک طرف افتادند. آنها خسته بودند. تیم ملی ایران 106 کیلومتر دویده بود و بازیکنان ایران نای ایستادن روی پایشان را نداشتند. ولوشدن بازیکنان ایران البته بیش از انکه نتیجه خستگی باشد نتیجه شکست در بازی‌ای بود که شایسته شکست نبودند. آنها می دانستند چقدر خوب دویده اند و چقدر خوب بازی کرده اند. نه آنها که هیرو و کاستا و کارشناسان فوتبال و رسانه های معتبر اروپایی همه بازی خوب ایران را تایید می کردند.
 
یکی از روی زمین ولو شده‌ها سردار بود کنار وحید و طارمی که هنوز نفس نفس می زدند وبه لحظات بازی فکر می کردند. این حجم از ناسپاسی نوبرانه است که تو به نفس افتادن بازیکنانت را ببینی و برایشان فحش مسیج کنی. در دنیا خیلی وقت است که جا افتاده که ترکیب اصلی یک تیم را مربی تعیین می کند. هرچند باز در تمام دنیا هم بعد از باخت‌های تحقیرآمیز، حذف از تورنمنت ها و از این دست مسائل دوباره، همه سراغ ترکیب تیم و همه چیز می روند تا دلیل شکست را پیدا کنند اما بعد از بازی دیروز دلیلی برای این کار وجود نداشت.
 
کی روش 7 سال است که در فوتبال ایران حضور دارد و با تصمیماتش در مورد خط زدن و دعوت کردن از بازیکنان ثابت کرده که از تک تک کارشناسان منتقدش بیشتر می‌داند اما همچنان هستند کسانی که با زیرشلواری در خانه رو به روی ظرف هندوانه نشسته اند و با چنگال برش را می بلعند و با تحلیل‌هایشان تصمیمات کی روش را زیر سوال می برند.
 
حالا اگر در مورد سردار نه عذاب وجدان می گیرند و نه با آمار کار دارند و نه سپاسگزاری بلدند حداقل می‌توانند به مربی‌ای که آرزو را به تلویزیون شان در خانه آورده و ستاره‌های اسپانیا را مقهور خودش کرده کمی احترام بگذارند.
 
پیراهن تیم ملی ایران همیشه سه رنگ بوده، سبز، سفید و قرمز. پیراهن تیم ملی برای ایران نماد پرچم است و بازیکنانی که آن را می پوشند حکم سرباز را دارند.
 
دیشب سربازان تیم ملی جانانه و مردانه 90 دقیقه دویدند و دفاع کردند. لطفا به سربازهای کشورتان تا وقتی پرچم را به تن می‌کنند بیشتر رحم کنید. لطفا به خودتان به ما به ایران رحم کنید.