عکسی که میخواستیم روز وداع کی‌روش منتشرش کنیم
+52
رأی دهید
-2
خبرآنلاین ، فرهاد عشوندیاین صحبت‌ها حالا باعث شده حالا دوباره دو قطبی مخالفان و موافقان مرد پرتغالی شکل بگیرد.
چندی قبل در دفترش میزبان‌مان بود. یک سوی میز کارلوس کی‌روش و مترجمش آرین قاسمی نشسته بودند و سوی دیگرش سعید اکبری، محسن معتمدکیا و من. معمولا عادت داشتیم که او را در روزهای برنامه ریزی تمرین یا قبل از مسابقه با ته ریش و کمی غیر مرتب ببینیم. این بار اما نسبت به آخرین ملاقات مان اقلا از روسیه و روزهای قرعه کشی جام جهانی که بیش از 5 ماه قبل بود، لاغرتر و شکسته تر شده بود و اصلا قابل مقایسه نبود با اولین ملاقات‌مان در سال 1389. او حتی شباهتی نداشت به عکس بالای اتاقش. تابلوی نقاشی شده ای از عکس معروفی که در روز بدرقه تیم ملی در سالن 12هزار نفری آزادی گرفته شده بود.
خسته تر، پیرتر و خمیده تر. کاملا وقتی راه می رفت، قامتش پر بود از خستگی و کمی خمیدگی. این شایعات اخیر حسابی روی مخم رژه می رفت. خیلی سبک و سنگین کردم. دنبال فرصتی بودم تا از او بپرسم درباره شایعه تشدید بیماری اش. اما اصولا ادم خاصی است. اصلا علاقه ای به حرف زدن درباره مسائل شخصی اش ندارد. با بچه ها مشورت کردیم و منصرف شدیم. در حین مصاحبه پا شد و رفت پشت میز کارش تا برنامه صعود به جام جهانی را بردارد و بیاورد. وقتی داشت از کنار تابلوی روی دیوار رد می شد، عکسش را گرفتم. تصویر خوب گویای تغییر دو حالت سرمربی است. یکی خیلی خسته و دیگری حسابی سرحال و خندان.
عکس را نشانش دادم. بی تردید کی روش یکی از آنهایی است که حسابی با خوش تیپی اش حال می کند و به خوبی می شود این را در رفتارهایش دید. اولین بار نبود که عکسی را دوست نداشته باشد. می گفت این عکس را دوست ندارد. می گفت خیلی پیر افتاده. راستش با خودمان فکر می کردیم عکس را نگه داریم برای روزی که کی روش از ایران می رود.
آن روز او با خنده و خیلی شاد از این می گفت که برایش هیجان انگیز بوده که فدراسیون ایران برایش پیشنهاد تمدید قرارداد داشته اما واقعا تمرکزش روی آن قرارداد نیست و می خواهد بیشتر تمرکز کند که بتواند در جام جهانی موفق باشد. او به صورت دقیق درباره جام ملت های آسیا هم توضیح داد. اینکه راه موفقیت آنجا هم چیست ولی تاکید کرد نمی خواهد فعلا درباره آینده خیلی درگیر شود . گفت امروز برایش مهم است اما برای آینده هم پشتوانه سازی می کند.
او اما وقتی عکس پیرشده اش را دید، درنگی کرد و گفت: «این تابلوی روی دیوار را هم دوستش ندارم. عکس به اصرار عباس(یکی از بچه های زحمتکش تیم تدارکات تیم ملی) روی دیوار است و خودم دوستش ندارم. می دانم نقاشی است و برایش زحمت کشیده اند اما راستش خیلی چهره ام عوض شده و خیلی دوست ندارم عکسم روی دیوار باشد. می خواهم انقلاب کنم و همه این عکس ها را بردارم اما زورم به این بچه ها نمی رسد(این ها را با لبخند می گفت)»
کارلوس بی تردید سنش در این 7 ساله بالا رفته و حالا این مربی 66 ساله آن مربی زیر 60 سالی که حسابی خوش تیپ به ایران آمد نیست. همه مان می دانیم و اصلا قابل کتمان نیست که او در این یکی دو سال چند عمل درمانی کولون داشته و مثل خیلی از همسالانش احتمالا با خود فکر می کند روز بازنشستگی برایش کی فرا می رسد.
او اما آدمی است که تا لحظه آخر می جنگد. اگر امروز بر اساس اصول حرفه ای از این می گوید که وقتی قرار نیست سال بعد روی نیمکت تیم ملی ایران باشد، نیازی نیست که در مراسم قرعه کشی جام ملت ها هم شرکت کند، خیلی حرفه ای سخن گفته است.
او نشسته و برای تیمش که مسئولیتش را امروز در اختیار دارد، کار می کند. این قدر این مدت در کمپ بوده که صدای بچه های حفاظت فیزیکی در آمده است. می گویند تا 3 صبح می ماند و امان شان را بریده است. خودش می گوید: «ما کارمان را می کنیم. اگر بقیه اولویت شان تیم ملی نیست و ما استارت اردوی جام جهانی را با 4 نفر می زنیم، ملالی نیست. فقط به این دوستان بگویید تا به مردم بگویند در سال جام جهانی، اولویت شان تیم ملی نبود و فقط حرفش را زدند.»
این واقعیتی است که تیم ملی بی بازیکن قدم در مسیر جام جهانی گذاشت، در گروهی که سخت ترین گروه تاریخ مان در جام جهانی است و با تیم قهرمان اروپا و مدعی اول قهرمانی جهان همگروه شده ایم. او ولی هراسی ندارد و حتی اگر خسته باشد، اگر بیمار هم باشد این طور که دوستان شایعه ساز با هیجان درباره اش می نویسند و انگار خوشحالند، مثل یک لیدر پیش افتاده و تیمش را به پیش می کشد.
او برای هدفش می جنگد حتی اگر مثل صحنه پایانی فیلم ال سید، قرار باشد جنازه اش را بر اسب بنشانند تا پیروزی به دست بیاید.
قطعا کی روش ایرادهای زیادی در رفتار و برخوردهایش دارد. قطعا خیلی از منتقدانش می توانند متهمش کنند به اینکه بیش از همه به فکر منافع شخصی خودش است و شاید خیلی از این ایرادها وارد باشد اما یک حقیقت درباره او غیرقابل کتمان است، اینکه با همه ایرادهایی که دارد برای هدفش و در مسیر موفقیت تیم ملی، لحظه ای گامی به عقب نمی گذارد و این دلیل علاقه ای است که در دل هواداران بی شمارش ایجاد کرده است. حتی اگر بهای این تلاش او برای فوتبال‌مان گزاف باشد !
چندی قبل در دفترش میزبان‌مان بود. یک سوی میز کارلوس کی‌روش و مترجمش آرین قاسمی نشسته بودند و سوی دیگرش سعید اکبری، محسن معتمدکیا و من. معمولا عادت داشتیم که او را در روزهای برنامه ریزی تمرین یا قبل از مسابقه با ته ریش و کمی غیر مرتب ببینیم. این بار اما نسبت به آخرین ملاقات مان اقلا از روسیه و روزهای قرعه کشی جام جهانی که بیش از 5 ماه قبل بود، لاغرتر و شکسته تر شده بود و اصلا قابل مقایسه نبود با اولین ملاقات‌مان در سال 1389. او حتی شباهتی نداشت به عکس بالای اتاقش. تابلوی نقاشی شده ای از عکس معروفی که در روز بدرقه تیم ملی در سالن 12هزار نفری آزادی گرفته شده بود.
خسته تر، پیرتر و خمیده تر. کاملا وقتی راه می رفت، قامتش پر بود از خستگی و کمی خمیدگی. این شایعات اخیر حسابی روی مخم رژه می رفت. خیلی سبک و سنگین کردم. دنبال فرصتی بودم تا از او بپرسم درباره شایعه تشدید بیماری اش. اما اصولا ادم خاصی است. اصلا علاقه ای به حرف زدن درباره مسائل شخصی اش ندارد. با بچه ها مشورت کردیم و منصرف شدیم. در حین مصاحبه پا شد و رفت پشت میز کارش تا برنامه صعود به جام جهانی را بردارد و بیاورد. وقتی داشت از کنار تابلوی روی دیوار رد می شد، عکسش را گرفتم. تصویر خوب گویای تغییر دو حالت سرمربی است. یکی خیلی خسته و دیگری حسابی سرحال و خندان.
عکس را نشانش دادم. بی تردید کی روش یکی از آنهایی است که حسابی با خوش تیپی اش حال می کند و به خوبی می شود این را در رفتارهایش دید. اولین بار نبود که عکسی را دوست نداشته باشد. می گفت این عکس را دوست ندارد. می گفت خیلی پیر افتاده. راستش با خودمان فکر می کردیم عکس را نگه داریم برای روزی که کی روش از ایران می رود.
آن روز او با خنده و خیلی شاد از این می گفت که برایش هیجان انگیز بوده که فدراسیون ایران برایش پیشنهاد تمدید قرارداد داشته اما واقعا تمرکزش روی آن قرارداد نیست و می خواهد بیشتر تمرکز کند که بتواند در جام جهانی موفق باشد. او به صورت دقیق درباره جام ملت های آسیا هم توضیح داد. اینکه راه موفقیت آنجا هم چیست ولی تاکید کرد نمی خواهد فعلا درباره آینده خیلی درگیر شود . گفت امروز برایش مهم است اما برای آینده هم پشتوانه سازی می کند.
او اما وقتی عکس پیرشده اش را دید، درنگی کرد و گفت: «این تابلوی روی دیوار را هم دوستش ندارم. عکس به اصرار عباس(یکی از بچه های زحمتکش تیم تدارکات تیم ملی) روی دیوار است و خودم دوستش ندارم. می دانم نقاشی است و برایش زحمت کشیده اند اما راستش خیلی چهره ام عوض شده و خیلی دوست ندارم عکسم روی دیوار باشد. می خواهم انقلاب کنم و همه این عکس ها را بردارم اما زورم به این بچه ها نمی رسد(این ها را با لبخند می گفت)»
کارلوس بی تردید سنش در این 7 ساله بالا رفته و حالا این مربی 66 ساله آن مربی زیر 60 سالی که حسابی خوش تیپ به ایران آمد نیست. همه مان می دانیم و اصلا قابل کتمان نیست که او در این یکی دو سال چند عمل درمانی کولون داشته و مثل خیلی از همسالانش احتمالا با خود فکر می کند روز بازنشستگی برایش کی فرا می رسد.
او اما آدمی است که تا لحظه آخر می جنگد. اگر امروز بر اساس اصول حرفه ای از این می گوید که وقتی قرار نیست سال بعد روی نیمکت تیم ملی ایران باشد، نیازی نیست که در مراسم قرعه کشی جام ملت ها هم شرکت کند، خیلی حرفه ای سخن گفته است.
او نشسته و برای تیمش که مسئولیتش را امروز در اختیار دارد، کار می کند. این قدر این مدت در کمپ بوده که صدای بچه های حفاظت فیزیکی در آمده است. می گویند تا 3 صبح می ماند و امان شان را بریده است. خودش می گوید: «ما کارمان را می کنیم. اگر بقیه اولویت شان تیم ملی نیست و ما استارت اردوی جام جهانی را با 4 نفر می زنیم، ملالی نیست. فقط به این دوستان بگویید تا به مردم بگویند در سال جام جهانی، اولویت شان تیم ملی نبود و فقط حرفش را زدند.»
این واقعیتی است که تیم ملی بی بازیکن قدم در مسیر جام جهانی گذاشت، در گروهی که سخت ترین گروه تاریخ مان در جام جهانی است و با تیم قهرمان اروپا و مدعی اول قهرمانی جهان همگروه شده ایم. او ولی هراسی ندارد و حتی اگر خسته باشد، اگر بیمار هم باشد این طور که دوستان شایعه ساز با هیجان درباره اش می نویسند و انگار خوشحالند، مثل یک لیدر پیش افتاده و تیمش را به پیش می کشد.
او برای هدفش می جنگد حتی اگر مثل صحنه پایانی فیلم ال سید، قرار باشد جنازه اش را بر اسب بنشانند تا پیروزی به دست بیاید.
قطعا کی روش ایرادهای زیادی در رفتار و برخوردهایش دارد. قطعا خیلی از منتقدانش می توانند متهمش کنند به اینکه بیش از همه به فکر منافع شخصی خودش است و شاید خیلی از این ایرادها وارد باشد اما یک حقیقت درباره او غیرقابل کتمان است، اینکه با همه ایرادهایی که دارد برای هدفش و در مسیر موفقیت تیم ملی، لحظه ای گامی به عقب نمی گذارد و این دلیل علاقه ای است که در دل هواداران بی شمارش ایجاد کرده است. حتی اگر بهای این تلاش او برای فوتبال‌مان گزاف باشد !