آقای امام جمعه! رامسر اخیراً از ایران جدا شده؟!

عصر ایران : امام جمعه شهرستان رامسر نامه ای به رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی رامسر نوشته و با لحنی آمرانه دستور داده است که از این تاریخ به بعد برگزاری کنسرت پاپ ممنوع است و فقط اجازه دارید کنسرت موسیقی سنتی و جنگ شادی برگزار کنید. همچنین تهدید کرده است که اقدام برخلاف این “دستورالعمل”(!) منجر به ممانعت از برگزاری مراسم خواهد شد. در آخر هم آمده است که هرگونه قول و مکاتبه قبلی در این خصوص ملغی است!
 
عصر ایران در واکنش به این موضوع نوشته: اگر رامسر اخیراً از ایران جدا شده یا در آن شهر، حکومت ملوک الطوایفی به ریاست امام جمعه تشکیل شده است، لطفاً خبرش را اعلام کنید ولی اگر رامسر شهری است از شهرهای ایران و تحت حکومت و قوانین جمهوری اسلامی ایران، باید از امام جمعه آن پرسید بر اساس کدام ماده قانونی از قوانین کشور به خود اجازه داده است مردم شهرش را از برخی مواهب تفریحی و هنری محروم کند و به قول خودش “دستورالعمل” صادر کند؛ جالب اینجاست که در نامه نوشته است در رامسر ظرفیت های لازم برای موسیقی پاپ وجود ندارد که امیدواریم اشاره این بی ظرفیتی به مردم با فرهنگ رامسر نباشد.
 
امام جمعه همانند سایر مسؤولان و مردم محترم است ولی این محترم بودن دلیل نمی شود افراد فراتر از حوزه وظایفشان بروند و هر روز برای مردم محدودیت های جدید بتراشند. مگر این کشور قانون ندارد؟ و مگر قوانین کشور در همه نقاط کشور اعتبار ندارد؟ یعنی چه که در یک شهر مردم بتوانند کنسرت بروند ولی در شهر کناری مردم از این حق محروم باشند چون امام جمعه آن شهر دلش نمی خواهد؟! همین کارهاست که مردم را می رنجاند.
 
برخی با خواندن نوشته هایی مانند نوشته حاضر می گویند مگر مسأله جامعه کنسرت است که این همه بدان می پردازید؟ اتفاقاً ما هم با این سخن موافقیم و می گوییم مگر مسأله جامعه ما کنسرت است که برخی ائمه جمعه مدام بدان می پردازند و خودشان آغاز کننده بحث و محدودیت هستند؟!
اگر ما ورود می کنیم و می نویسیم، نه برای کنسرت که برای پاسداشت قانون – که جزو مسائل اصلی است- و برای نقد رفتارهای دلبخواهی و فراقانونی برخی آقایان است که به ویژه جوانان به نظام و انقلاب و حتی دین، بدبین می کنند.
مخلص کلام آن که کشور قانون دارد و قانون کشور هم برای همه این جغرافیای ۱٬۶۴۸٬۱۹۵کیلومتر مربعی است و کسی حق ندارد حتی یک سانتی متر مربع از این مساحت ملی را ملک طلق خود بداند از نزد خود برایش قانون و محدودیت بتراشد و به این و آن دستور بنویسد حتی اگر امام جمعه باشد.