زور سرطان به این مرد آهنین نرسید

برای بیننده​های پروپاقرص برنامه های تلویزیونی ، سیاوش برفان نام آشنایی است. خیلی ها او را با مسابقه مردان آهنین به یاد می​آورند؛ همان مسابقه پرهیجانی که میزبان قوی ترین مردان ایران بود. برفان چندین دوره در این مسابقات شرکت کرد و فینالیست شد. دوبار با کاپ اخلاق به خانه برگشت و یک بار هم با عنوان سومی قوی ترین مردان ایران.

به گزارش جام​جم آنلاین ، این اما صفحات اول قصه زندگی این قهرمان است؛ روی خوش قصه. آن روی دیگر قصه زندگی این مرد ، روزهایی است که او با یک بیماری سخت رودر رو شد؛جایی که باید به خودش ثابت می​کرد زور سرطان به او نمی​رسد.

بعد از یک مبارزه طولانی ، حالا برفان دوباره به زندگی برگشته است. دوباره ورزش می​کند و بیشتر از قبل قدر لحظه لحظه زندگی اش را می​داند. با این ورزشکار 38 ساله کشورمان ، از روزهایی گفتیم که او سرسختانه برای زنده ماندن و کم نیاوردن تلاش می​کرد؛ روزهایی که خیلی دور نیستند.

من ورزش را به صورت جدی از سال 68 شروع کردم . یعنی حدودا ده ساله بودم. اول هم رفتم سراغ کشتی. چند دوره قهرمان کشور شدم، مقام قهرمانی آسیا را هم دارم. اما از وقتی مسابقات مردان آهنین شروع شد ، به این ورزش علاقه مند شدم و در مسابقات انتخابی شرکت کردم و انتخاب شدم. چند دوره هم در این مسابقات شرکت کردم. چندبار فینالیست شدم و یک بار هم به مقام سوم این مسابقات رسیدم. در همین دوران بود که به پاورلیفتینگ هم علاقه مند شدم و فعالیتم را در این رشته ورزشی هم شروع کردم.

نه واقعا اوائل که هیچ نشانه ای نداشتم. بعدها کم کم دیدم که حین تمرینات ورزشی، وقتی حرکتی انجام می دهم، بدنم کبود می شود و این کبودی دیگر خوب نمی شود. همین موضوع نگرانم کرد و باعث شد به دکتر مراجعه کنم.

حدودا 5 سال پیش.

همان روز اولی که برای آزمایش خون رفتم دکتر. من برای یک کبودی ساده رفته بودم ، اصلا هم هیچ تصوری از سرطان و ...نداشتم. هیچ ذهنیتی نداشتم که ممکن است این بیماری جدی باشد. اما همان جا نتایج آزمایش که آمد به من گفتند شما مشکوک به سرطان هستید . باید بستری بشوید.

شوکه شدم... اصلا فکرش را هم نمی کردم...

بعد دیگر پروسه درمانم شروع شد. گفتند سرطان خون داری. بعد در مرحله های بعدی درمان متوجه افت شدید پلاکت در خونم شدند . گفتند سیستم ایمنی بدن تو خودش را دشمن می بیند و شروع کرده به خوردن پلاکت ها. من از همان زمان جراحی و شیمی درمانی را شروع کردم. البته یک اشتباه پزشکی باعث شد که روند درمان بیماری ام طولانی تر شود. پزشک معالجم موقع برداشتن طحال، به پانکراس من آسیب زد و من دچار پانکراتیک هم شدم.

خیلی زیاد. تقریبا یک سال و نیم به خاطر همین بیماری فقط روی تخت بیمارستان بودم. طوری شده بود که منی که ورزشکار بودم ، پاورلیفتینگ کار می کردم و 140- 150 کیلو وزنم بود، در دوران بیماری وزنم به 50 کیلو رسید.

با قد 190. یعنی آنقدر ضعیف شده بودم که اصلا نمی توانستم راه بروم. واقعا یکی از آرزوهایم این بود که از روی تخت بلند بشوم و راه بروم. دخترم را در آغوش بگیرم.

دقیقا همین طور است. حسرت دوباره ورزش کردن هم که به دلم مانده بود فکر می کردم هیچوقت دوباره این تجربه های ورزشی برایم تکرار نمی شود. به اندازه ای از نظر جسمی و ظاهری تغییر کرده بودم که وقتی اولین بار بعد از یک سال سخت بیماری خودم را در آینه دیدم وحشت کردم.

فکر کنید یک نفر که همه موهای سرش ریخته. ابرو ندارد. شدیدا وزن کم کرده. استخوان هایش بیرون زده دقیقا مثل آدم هایی که سوءتغذیه دارند؛ بعد این تصویر را منی می دیدم که ورزشکار بودم ، عضله ای بودم... من یک سال غذا نخوردم در روند بیماری ام به خاطر مشکل پانکراتیک نمی توانستم غذا بخورم. از طریق یک لوله گوارشی که به گردنم وصل بود، سرم خوراکی به من تزریق می شد.

آن اوائل وقتی که هنوز از خبر شنیدن این بیماری شوکه بودم خودم را باختم. یادم است آن روزها که در بیمارستان بستری بودم ، هر کدام از بیمارها که فوت می کرد من خودم را بیشتر می باختم. مثلا یکی از هم اتاقی هایم سرطان کبد داشت، که فوت کرد . مرگ او روی من خیلی تاثیر گذاشت فکر می کردم که این سرنوشت در انتظار من هم هست. اما این حس برای همان اوائل بود. بعد دیدم این طوری نمی​شود . دیدم اگر می​خواهم به زندگی برگردم باید خودم هم تلاش کنم. باید خودم هم بخواهم. نه اینکه روی تخت به انتظار شفا بنشینم. الان هم به همه بیماران سرطانی و... که از نزدیک می بینم می گویم که این خودمان هستیم که به بیماری می بازیم. از همان اول که اسم سرطان را می شنویم ، این اسم را برای خودمان بزرگ می کنیم. عقب نشینی می کنیم و راه را برای پیشروی بیماری باز می گذاریم و همین باعث شکست مان می شود.

از طریق دوست و آشنا معرفی می شوند. خیلی ها چون در جریان بیماری من هستند از من می خواهند که با بیمارشان صحبت کنم و او را به زندگی امیدوار کنم. من هم قبول می کنم. در این مدت هم با خیلی ها حرف زده ام ، به خیلی ها کمک کرده ام که با بیماری شان مبارزه کنند. یکی از آنها خواهر خودم است که به سرطان سینه مبتلا شد . به علت شدت بیماری همه از درمان او قطع امید کرده بودند اما من کنارش ایستادم و سعی کردم کاری کنم که روحیه اش را نبازد.

می گویم من هم همه این روزها را گذرانده ام؛ درد شیمی درمانی را می فهمم؛ 5 بار شیمی درمانی شدم، می دانم ریختن موها ، ضعیف شدن بدن و..چه حالی دارد. اما نباید خودت را ببازی. باید به خاطر چیزهایی که داری تلاش کنی زنده بمانی . باید به چیزهایی که داری امیدوار باشی.

دخترم ، همسرم ، دوستانم . من به عشق اینها دوباره بلند شدم. البته یک نکته مهم هم وجود دارد که هیچوقت در هیچ شرایطی انسان نباید از لطف خدا نا امید شود. من این را هم همیشه به افراد بیماری که از نزدیک می بینم می گویم. می گویم که باید از خود خدا برای گذراندن این روزها کمک بخواهید.

بله ...من شفایم را از پزشک ها نگرفتم. بگذارید ماجرا را برایتان تعریف کنم. یک شب ، من در بیمارستان طالقانی تهران بستری بودم . همسرم هم آن شب به عنوان همراه کنارم مانده بود. روبه روی تخت من ، یک هموطن مسیحی بستری بود. که هروقت درد سراغش می آمد می گفت: یا ابوالفضل...یا ابوالفضل... وقتی کمی حالش بهتر شد به او گفتم : مسلمان شدی؟ گفت نه. من مسیحی ام. اما از ابوالفضل شما چند بارشفا گرفتم. الان هم از او می خواهم کمکم کند. من همانجا دلم شکست، پتو را روی سرم انداختم. گفتم یا حضرت اباالفضل! من هیئت دارت هستم، علم کِشَت هستم، چرا به من نظر نمی کنی؟! واقعا مثل یک معجزه بود، صبح که بیدار شدم دیگر هیچ ترشح پانکراتیکی نداشتم. بعد از دو روز هم دستگاه هایی که در شکمم بود در آوردند و بعد از چند روز هم مرخص شدم.

خوشبختانه با دعای خیر مردم این بیماری را پشت سر گذاشتم. دقیقا دوسال است که دوباره ورزش را شروع کردم و همه سعی ام این است که دوباره به رکوردهای قبلی ام برسم. می خواهم امسال در مسابقات جهانی هم شرکت کنم و به همه ثابت کنم که حرف هایی که پشت سرم می زدند شایعه بود.حقیقت نداشت.

خیلی ها می گفتند که داروی بدنسازی باعث این اتفاق شده اما این طور نبود. من هیچوقت دارو مصرف نکرده بودم. بیماری ام مثل بیماری بقیه مردم چند تا علت خاص داشت استرس، ژنتیک و در معرض مواد سمی قرار گرفتن.کجا در معرض مواد سمی بودید؟

در محل کارم. من تکنسین مذاب کارخانه «...» بودم و کارم طوری بود که در معرض استنشاق مواد سمی قرار داشتم. اما وقتی بیمار بودم شنیدم که این بیماری را به چیزهای دیگری ربط می دهند و خیلی دلم شکست.

بله . خداراشکر . الان با وجود اینکه هنوز به خاطر پانکراتیک خیلی درد می کشم و دل دردهای شدید دارم و هر روز دارو می خورم اما تمرینات ورزشی ام را با جدیت دنبال می کنم. تقریبا سه چهار ساعت روزم را در باشگاه می گذرانم. مثل سابق سرکار هم می روم.

همان شرکت می روم اما قسمت کاری ام را عوض کردم االان در بخش دیگری مشغولم.

می دانم این اتفاق ممکن است دوباره بیفتد. اما من به این موضوع فکر نمی​کنم ، سعی می کنم خودم را سرگرم کنم و همیشه می گویم سیاوش تو می توانی . تو قوی هستی. زور سرطان به تو نمی رسد.

تقریبا. الان حدود 130 کیلو هستم.

اگر باشد در اینترنت هست ، عکس هایی که خودمان داشتیم را همسرم پاک کرده. می گوید بهتر است آن روزها را فراموش کنیم.

خیلی زیاد. بعد از این اتفاق ، ذهنیت من نسبت به خیلی چیزها عوض شد ، خیلی ها را شناختم. الان قدر موقعیت ها را بیشتر از قبل می​دانم؛ قدر لحظه لحظه زندگی را. دوست دارم از این فرصت دوباره ای که به من داده شده نهایت استفاده را ببرم.