بچه های ما آدم هستند؛ چرخ گوشت را خاموش کنید
+102
رأی دهید
-2
عصر ایران؛ جعفر محمدیاین که چرا نظام آموزشی ایران اصلاح و منطبق با آخرین دستاوردهای علمی دنیا، بروز نمی شود، سوالی است که پاسخ های متعددی بدان داده می شود.
آنها که به همه چیز با عینک بدبینی می نگرند می گویند نظام آموزشی اصلاح نمی شود چون خروجی وضعیت کنونی، افرادی هستند که راحت تر می توان آنها را کنترل کرد.
نگاه خوش بینانه نیز بر این باور است که دست اندرکاران آموزش و پرورش، نسبت به تحولات جهانی عرصه تعلیم و تربیت ناآگاه هستند یا به دلیل فشل بودن ساختار این وزارتخانه، قادر به ایجاد تحولات بنیادین در آن نیستند.
البته قضاوت های بینابینی هم وجود دارد ولی فارغ از علل، باید به تلخی گفت که آموزش و پرورش ایران سال هاست که تبدیل به چرخ گوشتی شده است که کودکان ایرانی را در 6 یا 7 سالگی تحویل می گیرد و بعد از 12 سال، موجوداتی خرد شده تحویل جامعه می دهد که عمدتاً فاقد توانایی زندگی هستند، ببینید:
- از همان ابتدا، آموزش های دینی در وسیع ترین سطوح به دانش آموزان ارائه می شود و هزاران میلیارد تومان در هر سال، صرف این مقولات می شود.
خروجی آن همه تعلیمات دینی را در جامعه خودتان ببینید و قضاوت کنید!
- از همان اول ابتدایی، به دانش آموزان خواندن و نوشتن یاد می دهند و در مقاطع بالاتر، نهاد و گزاره و موصوف و صفت و قافیه و ردیف و ... به آنها یاد می دهند ولی بیش از 50 درصد از فارغ التحصیلان، از نوشتن یک نامه عادی اداری عاجزند.
- این همه خرج مادی و معنوی می کنند و تاریخ و جغرافیا و علوم و ریاضی و هندسه و ... به ذهن بچه ها تحمیل و تزریق می کنند ولی کافی است چند سوال ساده تاریخی یا جغرافیایی یا یک مسأله ساده ریاضی به دیپلمه های این نظام آموزشی بدهید تا ببینید اطلاعات عمومی شان چقدر نازل است و اکثرشان بدون ماشین حساب نمی توانند یک تقسیم ساده را انجام دهند!
- سال های سال، دو زبان عربی و انگلیسی را هر هفته و هر هفته به دانش آموزان تعلیم می دهند و مدام امتحان می گیرند و در کنکور هم ضریب ویژه ای برایشان در نظر گرفته اند اما کدام دانش آموز به صرف کلاس های مدرسه، می تواند یک صفحه از روزنامه انگلیسی را -که حاوی لغات تخصصی هم نیست- بخواند یا بتواند از عهده مکالمات روزمره عربی برآید؟!
آنچه در چند بند وفق آمد ، ناظر به آموزش هایی است که داده می شود و ثمری ندارد، حال بماند آنچه به بچه ها یاد نمی هند: مهارت های زندگی، امید،خلاقیت، مذاکره، قدرت حل مسأله، مدارا، تعاملات اجتماعی و ... .
به همه این فجایع بیفزایید فضای حاکم بر نظام آموزشی را که آمیزه ای از استرس، اضطراب، تحقیر، تولیدحس ناتوانی در بچه ها، ایجاد ارزش های کاذب در دانش آموزان و خانواده هاست، فضایی که نه تنها بچه ها قربانی بی چون و چرای آنند، که خود معلمان نیز در این فضای مندرس، در رنج دائمی اند.
هم از این روست که عصر ایران اقدام به راه اندازی اندیشکده آموزش و پرورش کرده است تا به طور عملی پیگیر اصلاح نظام آموزشی کشور شود چرا که بر آنیم اگر همین یک کار را ولو در حد چند قدم کوتاه ولی عملی، انجام دهیم، خدمتی ماندگار به ایران و آینده ایران کرده ایم.
نامه ای نیز که اخیر با امضای 9 نفر خطاب به کاندیداهای ریاست جمهوری منتشر شد، در همین راستاست چرا که معتقدیم اصلاح بنیادین آموزش و پرورش، آن هم نه بر اساس آزمون و خطا و دیدگاه های شخصی که بر پایه اخرین یافته های علمی - که در جهان مورد استفاده هستند - باید یکی از شعارهای اصلی کاندیداها و یکی از برنامه های عملی رئیس جمهور آینده باشد.
مادام که نظام آموزشی اصلاح نشود، همه کارهای دیگر در این کشور، کوبیدن آب در هاون است و مصداق این سخن سعدی بزرگ که فرمود:
خانه از پای بند ویران است
خواجه در بند نقش ایوان است
آنها که به همه چیز با عینک بدبینی می نگرند می گویند نظام آموزشی اصلاح نمی شود چون خروجی وضعیت کنونی، افرادی هستند که راحت تر می توان آنها را کنترل کرد.
نگاه خوش بینانه نیز بر این باور است که دست اندرکاران آموزش و پرورش، نسبت به تحولات جهانی عرصه تعلیم و تربیت ناآگاه هستند یا به دلیل فشل بودن ساختار این وزارتخانه، قادر به ایجاد تحولات بنیادین در آن نیستند.
البته قضاوت های بینابینی هم وجود دارد ولی فارغ از علل، باید به تلخی گفت که آموزش و پرورش ایران سال هاست که تبدیل به چرخ گوشتی شده است که کودکان ایرانی را در 6 یا 7 سالگی تحویل می گیرد و بعد از 12 سال، موجوداتی خرد شده تحویل جامعه می دهد که عمدتاً فاقد توانایی زندگی هستند، ببینید:
- از همان ابتدا، آموزش های دینی در وسیع ترین سطوح به دانش آموزان ارائه می شود و هزاران میلیارد تومان در هر سال، صرف این مقولات می شود.
خروجی آن همه تعلیمات دینی را در جامعه خودتان ببینید و قضاوت کنید!
- از همان اول ابتدایی، به دانش آموزان خواندن و نوشتن یاد می دهند و در مقاطع بالاتر، نهاد و گزاره و موصوف و صفت و قافیه و ردیف و ... به آنها یاد می دهند ولی بیش از 50 درصد از فارغ التحصیلان، از نوشتن یک نامه عادی اداری عاجزند.
- این همه خرج مادی و معنوی می کنند و تاریخ و جغرافیا و علوم و ریاضی و هندسه و ... به ذهن بچه ها تحمیل و تزریق می کنند ولی کافی است چند سوال ساده تاریخی یا جغرافیایی یا یک مسأله ساده ریاضی به دیپلمه های این نظام آموزشی بدهید تا ببینید اطلاعات عمومی شان چقدر نازل است و اکثرشان بدون ماشین حساب نمی توانند یک تقسیم ساده را انجام دهند!
- سال های سال، دو زبان عربی و انگلیسی را هر هفته و هر هفته به دانش آموزان تعلیم می دهند و مدام امتحان می گیرند و در کنکور هم ضریب ویژه ای برایشان در نظر گرفته اند اما کدام دانش آموز به صرف کلاس های مدرسه، می تواند یک صفحه از روزنامه انگلیسی را -که حاوی لغات تخصصی هم نیست- بخواند یا بتواند از عهده مکالمات روزمره عربی برآید؟!
آنچه در چند بند وفق آمد ، ناظر به آموزش هایی است که داده می شود و ثمری ندارد، حال بماند آنچه به بچه ها یاد نمی هند: مهارت های زندگی، امید،خلاقیت، مذاکره، قدرت حل مسأله، مدارا، تعاملات اجتماعی و ... .
به همه این فجایع بیفزایید فضای حاکم بر نظام آموزشی را که آمیزه ای از استرس، اضطراب، تحقیر، تولیدحس ناتوانی در بچه ها، ایجاد ارزش های کاذب در دانش آموزان و خانواده هاست، فضایی که نه تنها بچه ها قربانی بی چون و چرای آنند، که خود معلمان نیز در این فضای مندرس، در رنج دائمی اند.
هم از این روست که عصر ایران اقدام به راه اندازی اندیشکده آموزش و پرورش کرده است تا به طور عملی پیگیر اصلاح نظام آموزشی کشور شود چرا که بر آنیم اگر همین یک کار را ولو در حد چند قدم کوتاه ولی عملی، انجام دهیم، خدمتی ماندگار به ایران و آینده ایران کرده ایم.
نامه ای نیز که اخیر با امضای 9 نفر خطاب به کاندیداهای ریاست جمهوری منتشر شد، در همین راستاست چرا که معتقدیم اصلاح بنیادین آموزش و پرورش، آن هم نه بر اساس آزمون و خطا و دیدگاه های شخصی که بر پایه اخرین یافته های علمی - که در جهان مورد استفاده هستند - باید یکی از شعارهای اصلی کاندیداها و یکی از برنامه های عملی رئیس جمهور آینده باشد.
مادام که نظام آموزشی اصلاح نشود، همه کارهای دیگر در این کشور، کوبیدن آب در هاون است و مصداق این سخن سعدی بزرگ که فرمود:
خانه از پای بند ویران است
خواجه در بند نقش ایوان است
۳۹
kalo palang - لندن، انگلستان
من ٢٥ سال از زندگیم رو در این نظام آموزشى گذروندم، بعد از اون همه بدبختى پام به اروپا رسید تازه فهمیدم نه دانشى نه هنرى نه مهارتى نه علمى که بشه باش زندگى کرد رو ندارم. خوب همتون میدونین که جا باید شروع به کار مىکردم...
5
77
دوشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۱۴:۲۹
۴۴
CanIR1393 - کانادا، کانادا
[::kalo palang - لندن، انگلستان::]. من متولد دهه60 هستم و تا دوم دبیرستان تو تبریز درس خوندم. وقتی اومدم کانادا هم از لحاظ علمی از همه شاگردهای دیگه جلو بود و هم میتونستم کلی تعمیرات رو خودم انجام بدم. مثلا وسایل الکترونیک و تعمیرات مربوط به خانه رو خودم انجام بدم. فقط زبان انگلیسی باید یاد می گرفتم حتی دستور زبان عربی و خواندن قرآن رو بیشتر از عرب ها میدونستم. ولی نسل جدید رو نمی دوم چه چیز هایی رو تو مدرسه یاد میدن ولی تو ایران نسل جدید رو دیدم که خیلی تو سری خور هستند وخیلی تحقیر شدن. نسل دهه 60 ها خیلی دل جرات داشتند. دلیل کلی سیستم آموزشی ایران و ایرانی ها 1-عدم خودباوری 2- عدم شایسته سالاری 3-و ندادن میدان به جوانان 4- عدم اتحاد هستش. اینو از روی تجربه میگم من 14 سال تو کانادا هم کار کردم و هم درس خوندم و با فرهنگ ها مختلف آشنا شدم. سیستم آموزش ما به هیچ وجه به اینا نمی پردازه.
11
25
دوشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۱۵:۳۶
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۵۶
wasp763 - استکهلم، سوئد
[::CanIR1393 - کانادا، کانادا::]. دوست گرامی منم دهه شصتیم ولی جز تحقیر و توهین جنگ بین بچه ها با معلم و ناظم سر لباس و موی سر چیزی ندیدم ، تو هرکلاس یه شاگرد اول ، دوم ، سوم ، بقیه یا ردو تجدید یا ترک تحصیل ، اونم تو میون جنگ . شاید تو خیلی باهوش بودی ، وگرنه تو مدارس میون شهر تهران همین بود . بخاطر همین بود که وقتی زنگ میخورد همه بصورت فرار میدویدند بیرون ....
3
17
دوشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۱۹:۱۴
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۴
شمیلانه - مونترال، کانادا
دقیقا همینطوره امتحانات مضخرف و کنکور مسخره تر درسهای ترزیقی و استرس و وحشت از اینده تماما میشه کابوس بچه ها کافیه یک نوجوان و جوان رو با همسن اش در یک کشور اروپایی و امریکایی مقایسه کنید افسردگی از اولین مشخصه های انهاست اگر بچه های پولدار که درصد کم جامعه هستند رو فاکتور بگیریم اکثر بچها افسرد هستند و همه اش تقصیر سیستم اموزش و پرورش ایرانیه
3
17
دوشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۱۹:۴۰
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۶۳
Sabokbalam - کالیفورنیا، ایالات متحده امریکا
[::CanIR1393 - کانادا، کانادا::]. در دهه شصت، هنوز تاثیرات مثبت نظام آموزشى پیش از انقلاب قابل لمس و روئیت بود.
4
14
دوشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۲۰:۴۲
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۴
CanIR1393 - کانادا، کانادا
[::wasp763 - استکهلم، سوئد::]. اون زمان تو تبریز تنبیه بدنی از همه جای ایران بیشتر بود. ولی فکر کنم دلیل اینکه من راضی هستم اینکه اون زمان پدر مادر ها اهمیت زیادی به درس خوندن بچه ها میدادن و اگه مدرسه ای خوب نبود زود عوض میکردن . من دوم راهنمایی یادمه وقتی اسباب کشی کردیم. نزدیک خونمون یه مدرسه خیلی افتضاحی بود که من 3 ماه توش درس خوندم . تو اون مدرسه هر گونه تحقیری بود ولی هیچی یاد نمی دادن. هر روز هم بیخودی تنبیه بدنی بود و خیلی ها نوچشمی بودن.با اینکه غیرانتفاعی بود زورکی همه رو به نماز می بردن و مبصر کلاس یه حافظ قرآن بود که خیلی آدم افتضاحی بودش و یادمه خیلی ها اون موقع از دین کاملا زده شدن. من پدر مادرم مدرسمو برگردوندن به مدرسه قبلیم و یادمه وقتی برای آخرین بار هم کلاسی ها مو دیدم گفتن خوش بحالت.
0
2
سه شنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۰۴:۲۶
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۴
CanIR1393 - کانادا، کانادا
[::wasp763 - استکهلم، سوئد::]. ولی سال پیش که ایران رفتم متاسفانه اون مدرسه خیلی مشهور شده. یا دمه اون موقع هم خیلی زیاد واسه تبلیغات هزینه می کرد.
0
2
سه شنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۰۴:۲۸
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۴
CanIR1393 - کانادا، کانادا
[::kalo palang - لندن، انگلستان::]. من بدترین دوران زندگیم دوره لیسانسم در کانادا بودش. تقریبا تمام استاد های کامپیوتر و ریاضی دانشگاه کارلتون یهودی بودن. با هزار مصیبت و شب کاری تونستم مدرکمو بگیرم. هر روز توهین بود. متاسفانه پدرمادرم هم هیچ کمکی نکردن. همون اول این دانشگه کارتون اونقدر معدلمو کم کرد که نه تونستیم دانشگاهمونو عوض کنیم و نه تونستیم برگردیم ایران.
0
2
سه شنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۰۴:۴۴
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ