توصیه‌های ایمنی و سندیکایی اتحادیه آتش‌نشان های بریتانیا به ایرانی‌ها
+98
رأی دهید
-4
ایران وایر: ۱۹ ژانویه ساختمان معروف «پلاسکو» در تهران طعمه حریق شد و فرو ریخت. در جریان این حادثه، دست کم ۱۵ آتش‌نشان و تعداد نامعلومی از شهروندان عادی از میان رفتند. آتش‌نشان ها از سراسر جهان همدلی و همدردی خود را با همکاران خود در تهران ابراز کردند.«دیو گرین»، رییس اتحادیه آتش‌نشان های بریتانیا نیز از جانب ۴۴ هزار کارمندی که در خدمات مهار آتش در بریتانیا خدمت می کنند، بیانیه ای برای ابراز همدردی منتشر کرده است.
«ایرانوایر» از گرین درباره تاریخ این اتحادیه و اقداماتی که برای مهار آتش و حفظ ایمنی اعضای خود به کار می گیرد، پرسیده است.
آن طور که گرین می گوید، اکتبر سال آینده این اتحادیه ۱۰۰ ساله می شود: «اتحادیه در لندن شکل گرفت و نام آن "اتحادیه امور حریق" بود. به مرور رشد پیدا کرد و دیگر مناطقِ بریتانیا را هم پوشش داد.»
توضیح می دهد:«نحوه انجام خدمات آتش نشانی در اوایل قرن بیستم خیلی با الان فرق می کرد؛ یا گروه های مردمی داوطلب کار می کردند و یا نیروهای پلیس بودند. در کل، تعداد نیروهای فعال در این زمینه کم بود. اگر به روستاها می رفتید، می دیدید یک ایستگاه آتش‌نشانی کوچک وجود داشت و اسباب و وسایل لازم برای مهار آتش و یک اسب.»
به گفته گرین، اتحادیه در دوران جنگ دوم جهانی به یک سازمانِ مدرنِ امروزی تبدیل شد؛ یعنی در سال هایی که لندن در معرض بمبارانِ مدامِ نیروی هواییِ آلمان نازی قرار داشت: «جنگ نقش تعیین کننده ای در توسعه خدمات آتش‌نشانی و شکل گیری سریع اتحادیه ها و اصناف مربوط به آن داشت. در آن سال ها، احتمالاً هشت یا ده هزار عضو بیش تر نداشتیم که بیش تر آن ها هم در لندن مستقر بودند. ولی جنگ توجه مردم را به اهمیت و نقش خدمات آتش‌نشانی جلب کرد.»
در جریان بمباران لندن، خدمات آتش‌نشانی هزاران زن و مرد را ثبت نام کرد و توانست به شکل مؤثری به انجام خدمات مهار آتش، وجهی ملی بدهد و توجه عموم را به آن جلب کند. به این ترتیب، در پایان جنگ، اتحادیه بیش از ۳۰۰ هزار عضو داشت.
با این که اتحادیه عمدتاً در جهت رسیدگی به امور اعضای خود فعال و در تلاش بود تا شرایط کار را بهبود ببخشد، به تدریج در تصمیم گیری های حکومت نیز تأثیر می گذاشت: «از سال های دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به بعد، بسیاری از قانون ها در مورد پیش گیری از آتش‌سوزی یا مثلاً تعبیه راه های خروج اضطراری هنگام آتش‌سوزی و یا موادی که باید در ساخت پوشاک استفاده شوند، به دلیل فشارهای اتحادیه آتش‌نشانی بریتانیا به تصویب رسیدند.»
به اعتقاد گرین، این اتحادیه خود را صدای آتش‌نشان ها در سراسر بریتانیا می داند. در چند دهه اخیر نیز اتحادیه با اصناف و گروه های مختلف به شکلی فعال همکاری داشته است تا پیش از آن که ساختمان ها طعمه حریق بشوند، آن ها را ایمن کنند: «وقتی در سال ۱۹۸۵ به سازمان آتش‌نشانی ناتینگهام پیوستم، با گروه های مختلفی همکاری و تعامل می کردیم. می رفتیم به ساختمان ها و خانه ها سر می زدیم تا مطمئن شویم که راه های خروج اضطراری و درهای خروج مطابق مصوبات هستند و این که آیا کپسول های آتش‌نشانی که در ساختمان ها تعبیه شده بودند، درست کار می کردند یا نه.»
این اقدامات تا امروز نیز ادامه دارند: «به مصوبات حکومت نظارت می کنیم و اگر لازم بود، برای ایجاد ایمنیِ بیش تر، آن ها را تغییر می دهیم.»
آن طور که گرین می گوید، فعالان اتحادیه بر ارزیابی ایمنی خانه ها تأکید می کنند؛ به این معنی که اعضای خدمات آتش‌نشانی های محل و نیروهای امدادی با اجازه صاحب خانه، از خانه ها بازدید کنند و با ارزیابی وضعیت ایمنی ساختمان، احتمال آتش سوزی را کاهش بدهند.
گرین می گوید: «ما وظیفه خود را بیش تر پیش گیری می بینیم تا درمان. شکی نیست که در نتیجه کمپین های مختلف، الان ساختمان ها نسبت به قبل ایمن تر شده اند. طنز ماجرا این است که به ما می گویند دیگر مثل قبل به این همه آتش‌نشان احتیاج نداریم چون دیگر این همه آتش نداریم. این ها همه به دلیل کارهایی است که ما کرده ایم. بنابراین، ما تنها کسانی هستیم که خودمان، خودمان را بیکار کردیم.»
از دیگر بخش هایی که اتحادیه آتش‌نشان های بریتانیا در آن پیشرفت ها و دستآوردهایی داشته، کاهش مرگ و میر آتش‌نشان ها بوده است، به ویژه پس از آتش‌سوزیِ سال ۱۹۷۲ در خیابان «کیلبرنی» گلاسگو که در آن هفت آتش‌نشان جان خود را از دست دادند.
گرین می گوید: «در سال های دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ تعداد مرگ و میر در بین آتش‌نشان ها واقعاً زیاد بود. همین باعث شد که در خدمات آتش‌نشانی تغییراتی اساسی ایجاد کنیم. وقتی در این سال ها یک آتش‌نشان با ماسک اکسیژن وارد ساختمانی می شد که در حال سوختن بود، راه های مؤثری برای ردیابی او وجود نداشت. ولی امروزه روش های نظارتی دقیقی برای این منظور در اختیار داریم. آتش‌نشان ها با آموزش های بسیار دقیقی که دیده اند، به خوبی می دانند که اگر کسی مجروح شد یا مسیرش را گم کرد، چه اقداماتی باید انجام بدهند.»
ولی در ایران هم مثل بریتانیا، منابع برای خدمات آتش‌نشانی محدود است؛ به ویژه که دولت های محافظه کار هم بودجه ها را کاهش می دهند. گرین می گوید: «متأسفانه، حکومت ها خیلی به کاهش بودجه علاقه دارند. ما هم خیلی نگران هستیم. امروزه ارزیابی ایمنی بسیاری از ساختمان های عمومی توسط افراد و نهادهای وابسته به خودشان انجام می شود نه توسط بخش آتش‌نشانی.»
ولی اتحادیه آتش‌نشان های بریتانیا همواره بر احتیاط و رعایت ایمنیِ بیش تر تأکید دارد: «ما الان در حال برگزاری کمپینی در مورد آبپاش های اطفای حریق در مدارس هستیم. دولت در حال بررسیِ این است که در بعضی مدارس این آبپاش ها را بردارد اما ما مخالف هستیم. فعلاً دعوا ادامه دارد.»
گرین که خود ویدیوی ریزش ساختمان پلاسکو را دیده است، می گوید هر سازمان مربوط به خدمات آتش‌نشانی باید آن قدر پول و منابع در اختیار داشته باشد که بتواند با تمام سناریوهای ممکن مقابله کند: «در امریکا، ۱۱ سپتامبر را داشتیم و در بریتانیا هم بمب گذاری هفتم ژوییه را. امیدوارم هیچ وقت دیگر از این جور اتفاقات پیش نیاید ولی اگر هم پیش آمد، سازمان آتش‌نشانی بریتانیا تمام تلاش خود را خواهد کرد تا پوشش کافی بدهد.»
ولی به اعتقاد گرین، نکته کلیدی برای محافظت از جان مردم، کار سازمان یافته است: «ما متوجه این نکته هستیم که تا جایی که به مسأله حمایت و حفظ ایمنیِ آتش‌نشان مربوط می شود، همه آتش‌نشان ها به اندازه ما در بریتانیا خوش شانس نیستند؛ کمااین که آتش سوزی هفته گذشته در تهران این نکته را ثابت کرد. آتش‌نشان ها در شرایط بسیار دشواری کار می کنند. ما با پافشاری بر تصویب قانون های درست و ابزارهای کارآمد برای حفظ ایمنی، به این دستآورد رسیدیم که اکنون میزان مرگ و میر آتش‌نشان ها در بریتانیا با این که همچنان به شکل غیرقابل قبولی بالا است، به اندازه امریکا و کشورهای دیگر نیست. ما اطمینان حاصل می کنیم که نکات ایمنی در محل کار رعایت شوند و این چیزی است که با یک نیروی کار سازمان یافته به دست می آید.»