روایت صادق زیباکلام از ۹ دی

صادق زیباکلام انتخاب خبر: پس از انتخابات سال ۸۸ موجی از اعتراضات به نتایج انتخابات ریاست جمهوری در ایران به راه افتاد. دامنه این اعتراضات اما در تهران گسترده تر بود. پس از مدتی این اعتراضات به خشونت کشیده شد و شعارهای معترضان به شعارهای ضد حکومتی تغییر پیدا کرد. اما حکومت از این اعتراضات به نام فتنه‌ ۸۸ نام می برد. فتنه ۸۸ قائله‌ای بود که در ۹ دی به سرانجام رسید و حکومت معتقد است که در این روز آتش معترضان خاموش شد.
 
اما حالا پس از گذشت سال ها از این رویداد، نظر سیاسیون در این باره چیست؟
 
    دکتر صادق زیباکلام، استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران در این باره به خبرنگار انتخاب خبر می‌گوید: من فکر می‌کنم که هر نوع رویکردی به مسئله ۹ دی داشته باشیم واقع مطلب این است که ۹ دی را از مجموعه حوادث و رویدادهایی که بعد از اعلام نتایج انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ اتفاق افتاد نمی‌توان جدا کرد.
 
وی ادامه داد: رویکرد اصولگرایان به ۹ دی اینگونه هست که اتفاقات انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ توطئه ای بود که عده ای در جریان این انتخابات به راه انداختند و این فتنه یا به قول آنها کودتای خزنده یا انقلاب مخملی نهایتاً در ۹ دی ماه تمام شد و تیرخلاص به این ماجرا زده شد.
 
این استاد دانشگاه تصریح کرد: اسباب و عللی باعث به وجود آمدن رویدادهای اعتراضی سال ۸۸ شد، به همین منظور من برخلاف اصولگرایان معتقد هستم که حوادث و رویدادهای بعد از انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ نه تنها تمام نشده و پایان نیافته بلکه اگر که فرصت و شرایطی به وجود بیاید همان حوادث و رویدادهای بعد از انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ مجدداً اتفاق خواهد افتاد، چراکه آن چیزی که بعد از ۲۲ خرداد ۸۸ اتفاق افتاد نه توطئه خارجی بود نه انقلاب مخملی و اینکه نه پای سفارت انگلستان در میان بود نه دست آمریکا و صهونیست‌ها دخیل بود، بلکه ۳ میلیون نفری که در ۲۵ خرداد ۸۸ آمدند وآن راهپیمایی عظیم سکوت را برگزار کردند درحقیقیت قشری از جامعه بودند که سرخورده شده بودند و نارضایتی‌ها وگلایه هایی داشتند؛ به همین خاطر اگر بگوییم آمریکایی‌ها این افراد را تحریک کرده بودند یا سازمان سی‌آی‌ای(CIA) آن‌ها را سازماندهی کرده بود درحقیقت شیوه‌ی درستی برای تحلیل رویدادهای انتخابات ۸۸ به دست نمی دهد.
 
زیباکلام افزود: متأسفانه این رویکرد نادرست اصولگرایان به حوادث بعد از ۲۲ خرداد ۸۸ همچنان ادامه پیدا کرد تا رسیدیم به ۹ دی. اما نکته‌ جالب اینجاست که اصولگرایان آن ۲۰۰ هزار یا ۳۰۰ هزار نفری را که روز ۹ دی ۸۸ به میدان انقلاب و به سمت خیابان فاطمی آمده بودند و صدها دستگاه اتوبوسی که این افراد را از اطراف و اکناف تهران و جاهای مختلف آورده بودند و در خیابان کارگر و در خیابان فاطمی پارک شده بودند می بینند اما آن سه میلیون نفری که ۲۵ خرداد راهپیمایی سکوت را انجام دادند نمی بینند؛ هرچند خیلی از آن سه میلیون نفری که به آقای مهندس میرحسین موسوی رأی داده بودند وقتی متوجه شدند چه برنامه و چه توطئه‌ای درکار بوده است و چه فریب بزرگی خورده‌اند دیگر از موسوی و اصلاح طلبان حمایت نکردند.
 
این فعال سیاسی تأکید کرد: اما من فکر می‌کنم که یک روزی بالاخره داستان حوادث و رویدادهای ۲۲ خرداد ۸۸ نوشته خواهد شد و معلوم می‌شود که اصلاً ۹ دی و ۲۵ خرداد چه بوده است؟ چند نفر و از کجا آمده بودند؟ چه افرادی بودند؟
 
وی ادامه داد: اینکه حالا از تریبون‌های دولتی و حکومتی مدام تکرار شود که ۹ دی روز بزرگداشت بوده و یا برعکس قصد داشته باشند آن زخم ها و دردهایی که باعث شد آن سه میلیون نفر در ۲۵ خرداد راهپمایی اعتراضی داشته باشند را نشان دهند- که به نظر من حالا چند سال این کار را کردند و چند سال دیگر هم این کار را ادامه خواهند داد- اما در نهایت داستان ۲۲ خرداد و ۹ دی با همه‌ی حوادث و رویدادهای بعد از آن سرانجام بازگویی خواهد شد.
 
دکتر صادق زیباکلام گفت: آخرین نکته ای که باید درخصوص جریانات ۲۲ خرداد سال ۸۸ و ۹ دی اشاره کرد این است که رویدادهای انتخابات ۸۸ بیش از اینکه سیاسی باشد اخلاقی است. ببینید در این قریب به هفت سالی که از این ماجراها می گذرد، اصولگرایان هرچه خواستند علیه معترضین به نتایج آن انتخابات گفتند. آنها را فتنه گر خواندند، منافق، مزدور، ضد انقلاب، نفوذی، نوکر انگلیس و پادوی آمریکا، آلت دست جورج سوروس، صهیونیستها و... خواندند؛ متهم شان کردند که می خواسته اند انقلاب مخملی به راه بیاندازند، می خواسته اند کودتا به راه بیاندازند و... هر اتهامی که خواستند به آنها وارد ساختند. خودشان پارچه را خریدند، خودشان بریدند، خودشان دوختند و خودشان هم به تن مخالفین کردند؛ جمعی را سالها در حبس و حصر نگه داشتند و همچنان دارند. در مجلس، در بیرون مجلس، در نماز جمعه، در صدا و سیما، درسخنرانی ها و اجتماعاتشان هرچه خواستند علیه آنان گفتند و نوشتند. ۷ سال است که دارند شبانه روز علیه معترضین ازهر تریبونی هر چه دلشان می خواهد می گویند. اما دریغ از اینکه در این ۷ سال ۷ دقیقه هم به آنها مجال و فرصت دفاع بدهند. این دیگر سیاست و سیاسی نیست؛ این اسمش اخلاق است.