سیلی زدن مامور شهرداری فومن به یک زن روستایی دستفروش در برابر چشمان پسرش

بدبختی قضیه در این است که یک مشت افراد بی لیاقت امور شهر را بعهده گرفته و انسانهای نیازمند را بجان هم میاندازند.کتک زدن این خانم یا مادر روستائی کار بسیار بی شرمانه ای بوده.و در این مورد هیچ دلیلی قابل قبول نیست اما از طرف دیگر ان کارگر روزمزدبدبخت زحمت کش را مسئولین شهر مامور جمع اوری و جلوگیری از سد معبر میکنند.یعنی انسان نیازمندی را بجان انسان نیازمند تر از ان میاندازند .ان شهردار بی مسئولیت باید تدابیر بهتری برای رفع سد معبر کند نه اینکه دو تا انسان با شرف و نیازمند و زحمت کش را بجان هم بیاندازند.کار از اصل غلط است . ان زن روستائی با غیرت که مدت هفت سال است شوهر بیمار خود را نگهداری میکند و از طرفی برای تامین هزینه زندگی شرافتمندانه چند عدد ترب ماحصل باغ کشاورزی را برای تامین هزینه های کمر شکن زندگی خود بمعرض فروش میگذارد تا ان نوجوان مغروز دانش اموز که از مدرسه مراجعت نموده بعنوان مادر اموراتش را تامین کند.از طرفی ان مامور بدبخت هم مورد توهین ان زن واقعا با غیرت و یا شرف قرار میگیرد.در اینجا چه باید گفت .ایا ان شهردار و انجمن شهر از اینگونه برنامه های غلط خجالت نمیکشند.؟؟؟

ایا اینگونه افراد لیاقت اداره شهر را دارند؟؟ ایا بهتر نیست که اینگونه افراد را برای اداره اصطبل مامور کنند؟؟ایا انجمن شهر فومن که از نمایندگان همین مردم زحمت کش تشکیل شده از اینگونه رفتار ها خجالت نمیکشند.؟؟ایا ان زن بیچاره زحمت کش چگونه باید مخارج زندگی خود و شوهر بیمار و دختر دانشجو و نو جوان دانش اموز را تامین کند. ایا اینگونه افراد با فروش چند عدد ترب میخواهند پولدار شوند؟؟ایا توقع دارید این انسانهای باشرف حتما باید به کمیته امداد امام شما مراجعه کند؟؟ ایا این زن باغیرت حتما باید کشکول گدائی را بدست گیرد؟؟؟مقداری خجالت بکشید. مقداری شرم کنید.اینقدر مردم را ازار ندهید.تف بر شما . تف بر شما مسئولین نادان و ابله تف

. سیلی بزن ای دست که من دستفروشم!. افتاده هم از پا و هم از جوش و خروشم. در شهر کسی نیست خطرناک تر از من. باید بزنی سیلی جانانه به گوشم. سیلی بزن ای دست که مأموری و معذور. آن قدر بزن تا نه رمق مانَد و هوشم. آن قدر بزن تا برم از یاد که فردا. باید چه کنم یا چه خورم یا چه بپوشم. باید چه جوابی بدهم با زن و فرزند. هر شب چو بپرسند ز میزان فروشم. هر روز بپرسند، از این بی سر و سامان. همسایه چرا مالک و من خانه به دوشم. غارتگر اموال وطن را نزن ای دوست. چون اوست طلبکار و من آرام و خموشم. او صاحب پول است و مقامات و کرامات. من بی کس و بی منصب و بی زادم و توشم. پرونده او رو مکن ای دوست که شیر است. با من تو بکن هر چه دلت خواست که موشم. تا دغدغه ی مال حلال است در این سر. باید بزنی بلکه پیِ رزق نکوشم. باید بزنی بر سر من تا به خود آیم. تا تکیه کنم در عوض کار به هوشم. تا یاد بگیرم بخورم نان چپاول. تا خو کنم از خون دل خلق بنوشم. یک دست بسم نیست دودستی بزنیدم. تنها من از این قوم، خطاکار و چموشم. دستت چو به بالا نرسد بر سر من زن. من یکسره در دسترسم، دستفروشم