سوریه - ایران: مسابقه‌ای که میزبان ندارد
+7
رأی دهید
-12
طرفداران تیم ملی سوریه در مسابقه با کره جنوبی در مالزی که پرچم بشار اسد رئیس جمهوری این کشور را با خود داخل ورزشگاه بردند - در فاصله ۴۰ روز تا مسابقه حساس انتخابی جام جهانی بین تیم‌های سوریه و ایران هنوز محل برگزاری این بازی قطعی نشده است.
در این حال از گوشه و کنار نام کوالالامپور شنیده می شود. اما چرا دو تیم غرب آسیا باید سختی پروازهای طولانی به شرق قاره را به جان بخرند؟ آن هم وقتی زمان برگزاری مسابقه به وقت محلی در ایران و سوریه مناسب نیست.
تطبیق پیدا کردن بازیکنانی که از هوای نسبتا سرد اول زمستان به هوای شرجی مالزی می روند هم از چالش های پیش رو کادر فنی دو تیم است. جواب ساده برای این سوال این است که در غرب آسیا برگزاری این مسابقه امکانپذیر نیست.
اواخر فروردین ماه امسال در کشور مالزی وقتی در قرعه کشی مرحله نهایی انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ از قاره آسیا نام ایران برای گلدان گروه اول بیرون آمد مسولان برگزاری مسابقه ها در کنفدراسیون فوتبال آسیا که اینجا زیر نظر فیفا عمل می کنند نفس راحتی کشیدند.
قرار گرفتن ایران در گروه اول به معنی مسابقه ندادن با عربستان سعودی و امارات متحده عربی بود. مسئله ای که طی دو سال گذشته و بعد از بالا گرفتن بحران سیاسی بین دو قدرت اصلی خاورمیانه روی میادین ورزشی بخصوص فوتبال هم تاثیر داشته است.
دردسری که مسولان برگزارکننده لیگ قهرمانان فوتبال آسیا با آن روبرو بودند - و با توجه به مسافت ها در قاره آسیا همچنان با آن روبرو هستند - دیگر قرار نیست اینجا در انتخابی جام جهانی تکرار شود.
اما مثل خیلی مسائل دیگر این منطقه از جهان نزاع سیاسی ایران و عربستان به سایر کشورهای همسایه هم مربوط است. ایران فعلا قرار نیست با عربستان در زمین فوتبال روبرو شود ولی دو معضل دیگر جایگزین این یکی می شوند.
هر دو کشور عراق و سوریه به دلیل مشکلات و جنگ داخلی قادر نیستند مسابقه های فوتبال ملی را میزبانی کنند. در مورد عراق که بازیهای خانگی دور قبلی را در ورزشگاه پاس تهران برگزار می کرد مشکل اینجاست که عربستان و امارات همچنان حاضر نیستند برای مسابقه دادن به ایران بیایند.
بازی رفت عراق و عربستان به میزبانی عراق در کوالالامپور برگزار شد. اتفاقی که احتمالا به هنگام بازی با امارات هم تکرار خواهد شد. ولی استرالیا ، تایلند و ژاپن قرار است برای بازیهای خارج از خانه خود به تهران بیایند.
در مورد سوریه اوضاع از این هم پیچیده تر است. سوریه هم به دنبال میزبان است. با توجه به اینکه ایران در همین گروه قرار دارد و از نتایج مسابقه های سوریه با سایر تیم‌های گروه ذینفع است این کشور طبق قوانین زمین بی طرف نیست و اجازه ندارد بازیهای سوریه را برگزار کند.
سوریه اولین بازی خانگی اش را مقابل کره جنوبی در کوالالامپور انجام داد. مسابقه ای که با حساب وقت های تلف شده بیش از ۱۰۰ دقیقه طول کشید.
بازیکنان سوریه در اواخر این بازی به صورت مستمر روی زمین می‌خوابیدند و وقت مسابقه را می کشتند. به عقیده بعضی تاکتیکی موثر که در نهایت باعث شد نتیجه صفر - صفر شود.
سوریه یک امتیاز گرفت و البته مهم تر از آن کره جنوبی ۲ امتیاز از دست داد. ۲ امتیازی که سال آینده همین موقع می تواند سبب برتری ایران، ازبکستان، چین یا قطر جلوی تیمی شود که هشت دوره پیاپی به جام جهانی رفته است.
تیم ملی ایران در آخرین بازی خود مقابل چین صفر – صفر مساوی کرد اما وقتی داستان رسیدن سوریه به مالزی را بدانید شاید نظرتان عوض شود. بعد از بازی روز اول سپتامبر در تاشکند مقابل ازبکستان که منجر به شکست یک بر صفر سوری ها شد بازیکنان این تیم برای رسیدن به مالزی ۳۶ ساعت در پرواز بودند. آنها از تاشکند به مسکو رفتند ، از مسکو به دبی و بعد از چند ساعت معطلی در فرودگاه بین المللی دبی به کوالالامپور رسیدند.
شرایطی بسیار سخت برای تیمی که با توجه به جنگ داخلی فکر پرواز چارتر نخواهد کرد. گرفتگی عضلات در پایان دو مسابقه سنگین و ساعت ها پرواز در حالت نشسته امری کاملا طبیعی است.
با توجه به این تجربه سخت، با وجود امتیاز ارزشمندی که سوریه از کره جنوبی گرفت بازیکنان این تیم ترجیح می دادند در غرب آسیا بمانند. ولی خیلی زود متوجه شدند که تنها راه چاره در سوی دیگر قاره است.
سوریه بعد از دو مسابقه خارج از خانه مقابل چین و قطر می خواست مسابقه با ایران را در لبنان برگزار کند.
مسئله ای که با اعترض شدید طرف ایرانی روبرو شد. کارلوس کی روش و تیم ملی اصلا خاطره خوبی از بیروت نداشتند. در انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴ همینجا بود که تنها شکست تاریخ فوتبال ایران مقابل لبنان رقم خورد.
فردای شبی که روبروی سفارت ایران در بیروت بمبی منفجر شد. قرار بود همان شب تیم ملی در ضیافت شام دیرتر مهمان مسولان سفارت باشند. به این ترتیب لبنان منتفی شد.
اردن و عمان اعلام کردند علاقه ای به میزبانی بازی ایران و سوریه ندارند. یمن و عراق که خود اجازه میزبانی ندارند. قطر و ازبکستان به دلیل همگروه بودن با ایران و سوریه بر طبق قانون نمی توانند میزبان باشند.
در نهایت حالا که امارات و دبی هم از بین گزینه های میزبانی حذف شده اند در غرب آسیا به جز تاجیکستان و ترکمنستان انتخاب دیگری وجود ندارد. از مزه دهن سوری ها می شود فهمید که به همان مالزی راضی هستند.
مسائل سیاسی از این قبیل مختص آسیا نیست در اروپا هم بعد از بالا گرفتن درگیری ها بین روسیه و اوکراین مسولان برگزار کننده فعلا ترجیح می دهند این دو کشور با هم روبرو نشوند.
راه حلی که در لیگ قهرمانان اروپا جواب داده است و در انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه با توجه به میزبانی روسیه به آن احتیاجی نیست.
در آسیا اما مسافت های طولانی و تعدد کشورهای صاحب فوتبال که با هم مشکل سیاسی دارند مسئله را سخت تر می کند.
در این حال از گوشه و کنار نام کوالالامپور شنیده می شود. اما چرا دو تیم غرب آسیا باید سختی پروازهای طولانی به شرق قاره را به جان بخرند؟ آن هم وقتی زمان برگزاری مسابقه به وقت محلی در ایران و سوریه مناسب نیست.
تطبیق پیدا کردن بازیکنانی که از هوای نسبتا سرد اول زمستان به هوای شرجی مالزی می روند هم از چالش های پیش رو کادر فنی دو تیم است. جواب ساده برای این سوال این است که در غرب آسیا برگزاری این مسابقه امکانپذیر نیست.
اواخر فروردین ماه امسال در کشور مالزی وقتی در قرعه کشی مرحله نهایی انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ از قاره آسیا نام ایران برای گلدان گروه اول بیرون آمد مسولان برگزاری مسابقه ها در کنفدراسیون فوتبال آسیا که اینجا زیر نظر فیفا عمل می کنند نفس راحتی کشیدند.
قرار گرفتن ایران در گروه اول به معنی مسابقه ندادن با عربستان سعودی و امارات متحده عربی بود. مسئله ای که طی دو سال گذشته و بعد از بالا گرفتن بحران سیاسی بین دو قدرت اصلی خاورمیانه روی میادین ورزشی بخصوص فوتبال هم تاثیر داشته است.
دردسری که مسولان برگزارکننده لیگ قهرمانان فوتبال آسیا با آن روبرو بودند - و با توجه به مسافت ها در قاره آسیا همچنان با آن روبرو هستند - دیگر قرار نیست اینجا در انتخابی جام جهانی تکرار شود.
اما مثل خیلی مسائل دیگر این منطقه از جهان نزاع سیاسی ایران و عربستان به سایر کشورهای همسایه هم مربوط است. ایران فعلا قرار نیست با عربستان در زمین فوتبال روبرو شود ولی دو معضل دیگر جایگزین این یکی می شوند.
هر دو کشور عراق و سوریه به دلیل مشکلات و جنگ داخلی قادر نیستند مسابقه های فوتبال ملی را میزبانی کنند. در مورد عراق که بازیهای خانگی دور قبلی را در ورزشگاه پاس تهران برگزار می کرد مشکل اینجاست که عربستان و امارات همچنان حاضر نیستند برای مسابقه دادن به ایران بیایند.
بازی رفت عراق و عربستان به میزبانی عراق در کوالالامپور برگزار شد. اتفاقی که احتمالا به هنگام بازی با امارات هم تکرار خواهد شد. ولی استرالیا ، تایلند و ژاپن قرار است برای بازیهای خارج از خانه خود به تهران بیایند.
در مورد سوریه اوضاع از این هم پیچیده تر است. سوریه هم به دنبال میزبان است. با توجه به اینکه ایران در همین گروه قرار دارد و از نتایج مسابقه های سوریه با سایر تیم‌های گروه ذینفع است این کشور طبق قوانین زمین بی طرف نیست و اجازه ندارد بازیهای سوریه را برگزار کند.
سوریه اولین بازی خانگی اش را مقابل کره جنوبی در کوالالامپور انجام داد. مسابقه ای که با حساب وقت های تلف شده بیش از ۱۰۰ دقیقه طول کشید.
بازیکنان سوریه در اواخر این بازی به صورت مستمر روی زمین می‌خوابیدند و وقت مسابقه را می کشتند. به عقیده بعضی تاکتیکی موثر که در نهایت باعث شد نتیجه صفر - صفر شود.
سوریه یک امتیاز گرفت و البته مهم تر از آن کره جنوبی ۲ امتیاز از دست داد. ۲ امتیازی که سال آینده همین موقع می تواند سبب برتری ایران، ازبکستان، چین یا قطر جلوی تیمی شود که هشت دوره پیاپی به جام جهانی رفته است.
تیم ملی ایران در آخرین بازی خود مقابل چین صفر – صفر مساوی کرد اما وقتی داستان رسیدن سوریه به مالزی را بدانید شاید نظرتان عوض شود. بعد از بازی روز اول سپتامبر در تاشکند مقابل ازبکستان که منجر به شکست یک بر صفر سوری ها شد بازیکنان این تیم برای رسیدن به مالزی ۳۶ ساعت در پرواز بودند. آنها از تاشکند به مسکو رفتند ، از مسکو به دبی و بعد از چند ساعت معطلی در فرودگاه بین المللی دبی به کوالالامپور رسیدند.شرایطی بسیار سخت برای تیمی که با توجه به جنگ داخلی فکر پرواز چارتر نخواهد کرد. گرفتگی عضلات در پایان دو مسابقه سنگین و ساعت ها پرواز در حالت نشسته امری کاملا طبیعی است.
با توجه به این تجربه سخت، با وجود امتیاز ارزشمندی که سوریه از کره جنوبی گرفت بازیکنان این تیم ترجیح می دادند در غرب آسیا بمانند. ولی خیلی زود متوجه شدند که تنها راه چاره در سوی دیگر قاره است.
سوریه بعد از دو مسابقه خارج از خانه مقابل چین و قطر می خواست مسابقه با ایران را در لبنان برگزار کند.
مسئله ای که با اعترض شدید طرف ایرانی روبرو شد. کارلوس کی روش و تیم ملی اصلا خاطره خوبی از بیروت نداشتند. در انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴ همینجا بود که تنها شکست تاریخ فوتبال ایران مقابل لبنان رقم خورد.
فردای شبی که روبروی سفارت ایران در بیروت بمبی منفجر شد. قرار بود همان شب تیم ملی در ضیافت شام دیرتر مهمان مسولان سفارت باشند. به این ترتیب لبنان منتفی شد.
اردن و عمان اعلام کردند علاقه ای به میزبانی بازی ایران و سوریه ندارند. یمن و عراق که خود اجازه میزبانی ندارند. قطر و ازبکستان به دلیل همگروه بودن با ایران و سوریه بر طبق قانون نمی توانند میزبان باشند.
در نهایت حالا که امارات و دبی هم از بین گزینه های میزبانی حذف شده اند در غرب آسیا به جز تاجیکستان و ترکمنستان انتخاب دیگری وجود ندارد. از مزه دهن سوری ها می شود فهمید که به همان مالزی راضی هستند.
مسائل سیاسی از این قبیل مختص آسیا نیست در اروپا هم بعد از بالا گرفتن درگیری ها بین روسیه و اوکراین مسولان برگزار کننده فعلا ترجیح می دهند این دو کشور با هم روبرو نشوند.
راه حلی که در لیگ قهرمانان اروپا جواب داده است و در انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه با توجه به میزبانی روسیه به آن احتیاجی نیست.
در آسیا اما مسافت های طولانی و تعدد کشورهای صاحب فوتبال که با هم مشکل سیاسی دارند مسئله را سخت تر می کند.
۵۷
محمدنقى - ارهوس، دانمارک
حالا اینجورى میگى. ایا نسلهاى بعدى هم اینگونه فکر میکنند. یا اینکه ایران را با دید جنایت جنگى نگاه میکنند. که حتمیست نسلهاى اینده ایران را دشمن خود میدانند. که میشه حق به جانب هم بود. چون ایران هیچ دلیلى نداشت که به أسد کمک کند
1
2
سه شنبه ۶ مهر ۱۳۹۵ - ۲۲:۲۸