اعدام یا بخشش؟ تنها چند قدم

روزنامه فرهیختگان : بیش از سه‌سال از روزی که علی 30ساله به‌خاطر شوخی دوستانش قاتل شناخته شد تا امروز که تنها چندروز به اعدامش باقی مانده است، می‌گذرد. حالا اولیای دم، مبلغ دیه را از یک‌ونیم میلیارد تومان به 850میلیون تومان در حالی کاهش داده‌اند که می‌گویند اگر تا روز قصاص این پول پرداخت نشود، به هیچ‌وجه برای قصاص وقت دیگری قائل نمی‌شوند.

تابستان سال 91 بود که علی با عده‌ای از همکاران خود که از اهالی چهارمحال و بختیاری بودند از عسلویه که محل کارشان بود به سمت چهارمحال و بختیاری در حال بازگشت بود. یکی از شاهدان عینی که این ماجرا را از نزدیک دیده است درباره این حادثه به «فرهیختگان» گفت: «درگیری از یک شوخی شروع شد. گوشی یکی از بچه‌ها را در جیب‌ علی گذاشتند که در خواب بود و از این ماجرا بی‌خبر.» این شخص ادامه داد: «صاحب گوشی متوجه نبودن گوشی‌اش شد و اقدام به تماس با آن از گوشی یکی از همکارانش کرد و وقتی گوشی در جیب علی زنگ خورد او را سارق گوشی خود دانست. وضعیت پیچیده‌ای بود، عده‌ای از این شوخی‌شان خرسند بودند و می‌خندیدند و عده دیگری با صاحب گوشی هم‌نظر بودند که علی قصد سرقت از همکارش را داشته است.»

بر اساس گفته‌های شاهدان ماجرا درگیری بین این دودسته آغاز شد و تا جایی پیش رفت که بختیاری‌ها با چوب و چماق و هر چه داشتند علی و دوستانش را مورد ضرب‌وشتم قرار دادند و از آنجا که تعدادشان زیاد بود در این درگیری موفق شدند و تقریبا بدون اینکه صدمه ببینند آسیب‌های زیادی به طرف مقابل وارد کردند.

ماجرای درگیری این دوطایفه، اما به‌همان ایستگاهی که اتوبوس برای خوردن غذا ایستاده بود و به همان ضرب‌وجرح ختم نشد. اتوبوس عسلویه – بروجن هنوز به مقصد نرسیده بود که یکی از دوستان علی در تماس با خانواده‌اش ماجرا را تعریف و اعلام کرد بختیاری‌ها آنها را مورد ضرب‌وشتم قرار داده‌اند و باید پس از رسیدن به مقصد به درمانگاه بروند. دوست علی در حالی ماجرای کتک خوردن‌شان را به اطلاع آشنایان خود رساند که هیچ وقت فکر نمی‌کرد آنها نیز برای انتقام گرفتن از طرف مقابل به ایستگاه بیایند و فاجعه‌ای رقم بخورد.

بالاخره اتوبوس به مقصد رسید و افرادی که برای گرفتن انتقام دوستان و خانواده‌شان به محل آمده بودند، انتظارشان به سر رسید. درگیری بین این دوطایفه رخ داد و حالا عده کسانی که با علی بودند بیشتر هم شده بود. به گفته شاهدان، در میان این درگیری چاقویی که در دست یکی از افراد بود وارد سینه مقتول شد و علی نیز در همان‌جا حضور داشت و دستش به چاقو رسیده بود. خونریزی بیش از حد مقتول مرگش را رقم زد و این درگیری با مرگ یک‌جوان پایان یافت.

اگرچه در این درگیری بیش از 10نفر حضور داشتند و همگی نیز مشغول ضرب‌وشتم یکدیگر بودند، اتفاقات به‌گونه‌ای رقم خورد که در دادگاه اسفند 91 علی قاتل شناخته شد. حالا سه‌سال است که او در زندان است و این روزها به‌جز اندوه در حبس بودن، ترس و اندوه نزدیک شدن به روزهای قصاص نیز عذابش می‌دهد.

خانواده علی هرکاری که می‌توانستند برای او انجام داده‌اند. پدرش که یک معلم بازنشسته است درباره این وضعیت به «فرهیختگان» گفت: «پسرم هیچ‌سابقه‌ای ندارد و اهل درگیری نیز نبود. اگر یک‌بار از محل زندگی ما پرس‌وجو کنید خواهید فهمید که او چه زندگی آرامی داشت و سرش به کار خودش گرم بود.» این معلم ادامه داد: «اولیای دم ابتدا یک‌میلیارد و 500 میلیون تومان برای دیه پسرشان از ما خواستند، ولی با پیگیری‌هایی که داشتیم توانستیم آنها را به 850میلیون تومان راضی کنیم، هرچند هنوز حدود 250میلیون تومان از این مبلغ را کم داریم.» او همچنین با بیان اینکه خانه و زندگی خود را فروخته، گفت: «خانه و هرچه در این سال‌ها جمع کرده بودم، فروختم و امروز با خانواده‌ام در یک آلونک گِلی زندگی می‌کنم. از سوی دیگر زمینی به وسعت 7هکتار در شهرمان داشتم که برای تهیه این پول آن را هم فروختم ولی در جریان فروش آن سرم کلاه گذاشتند.» او درباره این زمین توضیح داد: «زمینم را 140میلیون تومان از من خریدند و بعدا فهمیدم کلاهبرداری و زدوبند خریدار با بنگاه بوده  و من که برای فروش این زمین خیلی عجله داشتم بدون‌تحقیق آن را فروختم و حالا متوجه شدم پولی که من بابت 7هزار متر زمین گرفته‌ام، حتی از پولی که بابت یک‌پنجم این زمین است هم کمتر است. صاحب زمین بخش کمی از این زمین را به قیمت 140میلیون تومان فروخته بود و کل زمین را از من 140میلیون تومان خرید.»

به هر حال جوانی که بدون‌سابقه شرارت حالا چندقدم بیشتر تا اعدام فاصله ندارد، دست نیازش را به سوی مردم برای تهیه این پول دراز کرده است. پدر او می‌گوید: «ما 600 میلیون تومان تهیه کرده‌ایم و اگر مردم برای تهیه 250 میلیون تومان از طریق شماره کارت 6037991886997729 به‌نام سهراب لشگری کمک کنند، جان یک انسان را نجات داده‌اند. پسر من قاتل نیست، آدم شرور و خطرناکی نیست که از آزادی‌اش نگران باشیم. این را من نمی‌گویم، همه کسانی که در این شهر پسر من را می‌شناسند شهادت به بی‌گناهی او می‌دهند، اما فقط بدشانسی پسرم این بود که بین این همه آدم، قانون پسر من را قاتل تشخیص داده است.»