روز اول جنگ چه گذشت؛ ۳۵ سال پس از حمله عراق به ایران

جنگ ایران و عراق باعث شد من در سن دوازده سالگى مادرم را از دست بدم. پدرم پزشک ارتش و مادرم پرستار بودن، برای مأموریت به اندیمشک منتقل شدن و در بیمارستان مشغول کمک به مجروحین بودند ، من و خواهرم در تهران و تحت سرپرستى مادربزرگ و خاله م بودیم، یادم میاد هر روز سر یه ساعت خاص مامان با مادربزرگم تماس میگرفت و با من وخواهرم صحبت میکرد و از ما میخواست که دخترهای خوبی باشیم تا برگرده. آذر ماه سال ٦٥ ، بدترین روز زندگى من و خواهرم ورق خورد. مادرم در بمباران اندیمشک برای همیشه از کره خاکى پرکشید و من و خواهرم با غم تلخ بی مادری بزرگ شدیم. حالا من ، خواهرم و پدرم تنها به سنگ قبر سردی دلخوشیم که قلبی مهربون در زیر اون به خواب أبدی رفته. وقتی اسم جنگ میاد، حالم بد میشه، وقتی اسم شهرهای جنوبی میاد، یه غم نوستالژیک بزرگ میخواد خفه م کنه، جای مادرم و همه شهیدان وطن سبز و خالی و ننگ به این دولت بی شرم که از اسم شهدا استفاده میکنند تا زخمى عمیق به قلب خونواده هاشون و به اعتبار اونها بزنن، ایکاش مادرم برمیگشت، شهیدان همه برمیگشتند، دوباره جنگ میشد و هرگز نمیرفتن ،شاید اوضاع بهتر بود! کاش....