سخنی با علم الهدی و رحیم پور ازغدی: کدام مردم از رفت و آمد هیأت های غربی به ایران وحشت کرده اند؟

عصر ایران - ابتدا دو خبر زیر را بخوانید:

 

1 - امام جمعه مشهد در واکنش به سفر هیات‌های اروپایی به کشور تصریح کرد: این ترافیک اروپایی مردم را به وحشت می‌اندازد.
به گزارش ایسنا، آیت‌الله سیداحمد علم‌الهدی با بیان اینکه البته رویکرد مسئولان کشور در قبال سفر هیات‌ها خوب بوده است، گفت: رویکرد مسؤولان کشور این بود که ما کشور را بازار اجناس بنجل غربی نمی‌کنیم اما این مساله ما را دچار اضطراب می‌کند.

 

2 - حسن رحیم پور ازغدی در سخنان پیش از خطبه های نماز جمعه این هفته تهران با اشاره به رفت و آمدهای دیپلماتیک مقامات غربی پس از توافق هسته‌ای گفت: عده ای می گویند آن‌ها الان بیشتر به ما احترام می گذارند تا زمانی که مرگ بر آمریکا بیشتر می گفتیم و غربی ها اکنون به ملاقات با ما اشتیاق دارند درحالیکه غربی ها به ملاقات با شاه خیلی بیشتر اشتیاق داشتند و رئیس جمهورهای آمریکا هر کدام رای می آوردند به ایران می آمدند و با شاه( نوکرشان) دیدار می کردند. (هر دو خبر از ایسنا)

 

در این باره نکات زیر قابل تأمل است:

 

1 - یکی از مصائبی که ایران معاصر بدان دچار شده، این است که موضوعاتی به عنوان مشکل مطرح و به خورد جامعه داده می شود که اساساً مسأله و مشکل نیستند.

به آنچه اخیراً برخی افراد و به عنوان مثال، دو چهره محترم فوق الذکر در تریبون های نماز جمعه گفته اند دقت فرمایید؛ هر دو کوشیده اند ارتقای سطح روابط بین المللی ایران را به عنوان یک مشکل و پدیده منفی جلوه دهند و حتی آن را مایه "وحشت مردم" بنامند یا نشانه ای از ضعف و نوکری ایران بشمارند!

 

واقعاً به این گونه افراد چه باید گفت؟ آخر در کجای دنیا ارتقاء سطح روابط خارجی و رفت و آمدهای دیپلماتیک را موجب وحشت و خفت می دانند؟ 

 

همه کشورها در همه دوران ها در صدد بوده اند و هستند و خواهند بود که سطح روابط بین المللی شان را گسترش دهند و هر چه بیشتر در این عرصه موفق شوند را به عنوان دستاورد خود معرفی می کنند ولی در کشور ما، عده ای این نقطه مثبت را منفی جلوه می دهند و فریاد و فغان شان به آسمان بلند است.
به راستی این ها در کدام جامعه و کدام فضای فکری زندگی می کنند که این گونه نادر و شاذ نظر می دهند؟ 

 

البته که این سخنان، به حدی نازل هستند که می توان بدان ها نپرداخت ولی چون از تریبون های مهمی که در اختیار این افراد است نقل می شوند و سعی در اثرگذاری دارند، باید پاسخ داد و در علن بحث کرد تا مردم خود قضاوت کنند.

 

2 - جناب علم الهدی که مدام از طرف مردم سخن می گویند و این بار هم گفته اند که رفت و آمد هیأت های اروپایی مردم را به وحشت می اندازد، بفرمایند که از کجا به این جمع بندی رسیده اند که مردم ایران از ارتقاء سطح روابط خارجی کشورشان وحشت زده اند؟ مگر مردم ایران را چه فرض کرده اند که چنین نسبت عجیب و غریبی را به آنها می دهند؟!

 

3 - جناب آقای علم الهدی گفته اند که رویکرد مسؤولان کشور این "بود" که ما کشور را بازار اجناس بنجل غربی نمی‌کنیم اما این مساله ما را دچار اضطراب می‌کند.

 

این سخن نیز از آن حرف های عجیب و غریب است: "اجناس بنجل غربی" !
واقعاً آیا کالاهای غربی بنجل هستند یا محصولات چینی و هندی که به برکت کاسبان تحریم، وارد بازار ایران شدند و حتی گاه مردم را به کام مرگ فرستاندند؟

 

جناب علم الهدی! 
این مردم ایران نیستند که از حضور هیأت های غربی در کشور وحشت زده اند بلکه کاسبان تحریم که با استفاده از شرایط تحریم، خون مردم را در شیشه کردند و به بهانه دور زدن تحریم ها ، بابک زنجانی ها ساختند و یک شبه ره هزار ساله رفتند، در وحشت و دلواپسی اند و البته در تکاپو.

 

4 - آقای رحیم پور ازغدی هم گویا از حضور هیأت های دیپلماتیک خارجی در ایران دل خوشی ندارند که با انتقاد از سیاست خارجی کشور ، این آمد و رفت ها را به زمان شاه تشبیه کرده و گفته اند که غربی و ها و حتی رؤسای جمهور آمریکا برای دیدار با نوکرشان شاه ، به ایران می آمدند.

اولاً که این چه ربطی به آن دارد؟ 

ثانیاً در همه کشورها و همه دوران ها، اگر سیاست خارجی بدون مشکل باشد، رفت و آمدها نیز صورت می گیرد. اینک نیز که مشکلات سیاست خارجی ایران در مسیر حل و فصل است، چنین رفت و آمدهایی طبیعی است.

ثالثاً در کجای دنیا، ارباب به دیدار نوکر می رود؟
رابعاً آن روزها که ترافیک رفت و آمدهای خارجی منحصر بود به کشورهایی مانند ونزوئلا ، بولیوی، نیکاراگوئه، اکوادور، سودان، جزایر کومور، لسوتو،سوایزلند  و ... بود که هر کدام شان نه برای تعامل که برای کَندن چیزی از ایران می آمدند و می رفتند ، چرا آقایان نگران نمی شدند که به کجا رسیده ایم که ناگزیریم به عنوان کشوری بزرگ و تاریخی با کشورهای ریز، کم اهمیت و دورافتاده رفت و آمد کنیم؟

وقتی کشور بزرگ ایران برای این که بتواند کالاهایش را در دریاها حمل کند، ناگزیر می شد به ریزکشورهایی مانند توالو پول بدهد تا تحت پرچم آنها حرکت کند، چرا صدای اعتراض بلند نمی شد که این چه سیاستی است که کشور را بدین روز انداخته است؟!

 

و نهایتاً مگر هیأت های دیپلماتیک، مخفیانه می آیند و می روند که عده ای این گونه برآشفته شده اند؟ حتی برخی از آنها با رهبر معظم انقلاب نیز دیدار کرده اند. پس این افراد چه می گویند؟

ای کاش نقدها ، منصفانه و مصلحانه بود!