ماسال، بهشت گم‌شده گیلان.

آخ آخ آخ ببین این ماسال آخر سر منو دیوونه میکنه. تا میام فراموشش کنم یکجوری اسمش به گوشم میرسه. فکر کنم سر جاده ماسال من جون بدم. این ماسال الان بیشتر از ده دوازده ساله که منو اسیر خودش کرده. اولین بار از دوستی شنیدم که اهل حال و مسافرت بود و عکس هاش رو بهم نشون داد و دائما پیشنهاد میداد برم اونجا. از تعاریفش هم میگفت تابستون باید اونجا کاپشن تن کنی و یک هتل داره که کلا دوتا اتاق داره اما مشروب سرو می کنه. جاده اش اونقدر داغونه که معمولا کسی زیاد نمیره اما بهشته. کباب متری اونجا از گوسفند تازه و فرش که به درخت آویزونه برات میزنه. خلاصه اونقدر تعریف کرد و با عکس هاش ثابت کرد که از اونموقع عاشق ماسال شدم. حالا بعد از اون از هرکسی پرسیدم ماسال و میشناسه یا میگفت استباه شنیدی اون ماسوله است و ماسال نداریم یا از تعاریفی که می کردم آدرس آب پری را میدادند. خود شمالی ها هم نمیدونن این ماسال کجا است. اون دوستمون هم غیبش زد و نشد ازش آدرس بگیرم. هرسال هم تا میایم این ماسال را فراموش کنیم یکجوری دوباره حرفش میشه و من وسوسه. ماسال بالاخره میبینمت ;)