پیگیری یک فساد، سرنوشت سهامداران پدیده و تبرک به کجا رسید؟

"سال 93 بدترین سال زندگی ام بود، هر چه رشته بودم پنبه شد ؛ سرمایه ام به باد رفته و در این آخر سالی کار و زندگی ام را رها کرده و کارم شده صبح تا شب از این دفتر به آن دفتر رفتن و شرکت در تجمع ها و اعتراض ها برای وصول پول هایم."
این بخش از درددل های " پرویز" است، جوانی 35 ساله که در سه شرکت پدیده شاندیز، تبرک و پردیسبان سهامدار است ولی این روزها همراه با عده ای دیگر کارشان صبح تا ظهرشان تجمع در مقابل دفتر فروش سهام تبرک و ظهر به بعد هم تجمع در مقابل دفتر پردیسبان است.
پرویز می گوید: " این دو شرکت به همراه چند شرکت دیگر خواستند پا جای پای پدیده بگذارند و با جمع کردن سرمایه های شهروندان عادی، کسب و کاری راه بیاندازند تا هم به سود خودشان برسند و هم از کنارش اندکی هم به مردم بدهند اما حالا هم خودشان در حال نابودی هستند و هم پدیده را بیچاره کردند."
در جریان اقتصاد فاسد دهه های اخیر جمهوری اسلامی ایران به ویژه دوران احمدی نژاد،  برخی شرکت ها سعی کردند در خلا مدیریت و فرصت اقتصادی، سرمایه های مردم را با کمک تبلیغات جذاب رسانه ملی جمع آوری کنند و با ساختن هرمی از میلیون ها شهروند عادی، دست دستگاه قضایی را در برخورد کوتاه ببندند.
رکود اقتصادی حاکم بر اغلب بازارهای اقتصادی ایران اعم از بازار مسکن که همواره یکی از سودآورترین بازارهای سرمایه گذاری بوده، زیان ده بودن بازار بورس در اغلب روزهای معاملاتی، نوسان شدید قیمت قیمت طلا و ارز و همچنین تورم صعودی 40 درصد و به طبع آن بی ارزش شدن پول های مردم در بانک ها موجب شد ، این شرکت ها مجالی مناسب برای جولان بیابند.
شرکت های پدیده شاندیز طی حدود دو سال 120 هزار سهامدار، تبریک طی 15 روز فروش سهامش 10 هزار نفر و پردیسبان یا همان کاسپین قزوین حدود 8 هزار نفر و چندین هزار نفر نیز در شرکت های کوچکتر مانند گرند و اخلمد و ...را همراه خود کردند . افرادی که سودهای خیره کننده سهام پدیده همه آنها را مجاب به خرید سهام سایر شرکت ها کرد.
صاحبان این شرکت ها با زد و بند با مسئولان محلی زمین های غیرمسکونی و غیرتجاری و اغلب زراعی مناطق دور افتاده را به قیمت بسیار نازلی خریداری کردند و قبل از اخذ مجوزهای لازم وعده راه اندازی پروژه های گردشگری و تفریحی در آن ها را دادند . به جز پدیده که آن هم با صرف پول های هنگفت و کشاندن نمایندگان مجلس به سر پروژه های خود و گرفتن مهر تایید آنها، هیچ کدام نتوانستند حتی مجوزهای ساخت پروژه های یاد شده را بگیرند.
در این میان بسیاری از مردم مانند" پرویز" که از فشارهای اقتصادی سال های اخیر و همچنین بیکاری به تنگ آمده بودند، به سادگی جذب تبلیغات این شرکت ها که به راحتی و جلوی چشم مسئولان صورت می گرفت، شدند.
پرویز در این رابطه می گوید: "پنچ سال است که با مدرک فوق لیسانس از دانشگاه دولتی فارغ التحصیل شده ام، در این مدت نتوانستم حتی یک شغل پاره وقت که کفاف مخارج روزمره زندگی را بدهد پیدا کنم. به خیال به دست آوردن سود جهت راه اندازی کسب و کاری و تشکیل زندگی مشترک، 30 میلیون تومان از یکی از موسسات مالی و اعتباری وام گرفتم و در سه شرکت پردیسبان، تبرک و پدیده سرمایه گذاری کردم. اما حالا که از پرداخت سود و وعده و وعیدهای این شرکت ها خبری نیست و حتی حاضر نیستند اصل پولمان را هم به موقع پرداخت کنند . توان پرداخت اقساط وام را هم ندارم."
بی اعتمادی مردم تنها به فضای اقتصادی خلاصه نمی شود ، آنها نسبت به مسئولان هم بی اعتمادند. با وجود اینکه در نیمه اول امسال دادستان مشهد بارها در مصاحبه های مطبوعاتیش نسبت به غیرقانونی بودن فعالیت این شرکت ها هشدار داده بود، مردم را نسبت به سرمایه گذاری در آنها آگاه کرده بود اما پاسخ عموم سهامداران این بود که " حتما سهم آقای دادستان به تاخیر افتاده که او این حرف ها را می زند!"
اما تقریبا از آبان ماه امسال تهدید های قوه قضاییه و دادستانی در خصوص فعالیت این شرکت ها جدی تر شد و یکباره شوک عظیمی به بازار سرمایه گذاری در این بخش وارد شد. ابتدا جلوی تبلیغات آنها در صدا و سیما و مطبوعات گرفته شد و سپس دفاتر شرکت های پدیده یکی پس از دیگری تعطیل شد، دفاتر پردیسبان هم همین سرنوشت را داشتند و هر روز با تجمع سهامداران شاکی و درخواست پول هایشان به همراه سودهای وعده داده شده مواجه اند، شرکت تبرک که تازه پا به عرصه فروش سهام خارج از بورس کرده بود، سرنوشت بدتری پیدا کرد.
ابتدا حساب های این شرکت مسدود شد، حق خرید و فروش سهام توسط دلال ها و واسطه ها سلب و حتی تبلیغات محصولات مواد غذایی این شرکت نیز در رسانه ها و بیلبوردهای سطح شهر مشهد ممنوع شد و"علیرضا بوستانی "، مدیرعامل شرکت تبرک نیز یکی دو روزی را در بازداشت به سر برد. حالا به این شرکت تنها اجازه داده شده  سهام سهامدارانش را با رعایت حقوق کامل آنها و راضی نگه داشتنشان بازخرید کند. با این وجود، هزاران سهامدار شرکت های غیربورسی به دنبال وصول پول هایشان هر روز با وعده ای تازه ای  مواجه می شود، روزی حرف از بازپرداخت 45 روزه است؛ روز دیگر وعده پرداخت سه ماهه با سود بانکی می دهند، فردای آن روز وعده  هفت ماهه به همراه سود مشارکت سالیانه داده می شود . موضوعی که سهامداران رابه شدت مضطرب کرده و بیم تبدیل شدن آنان به  مالباختگان شرکت های مضاربه ای و انبوه سازی دهه 60 و 70 می رود.
مالباختگانی چون پرویز که اندک اندک فراموش می شوند و شاید حتی اسیر پدیده های دیگر، از چاله به چاه.