چرا هواپیمای ۳۷۰ مالزی هنوز پیدا نشده؟ / تنها مشتی زباله در دست جستجوگران

نخست‌وزیر مالزی چند هفته پس از آغاز جستجو برای یافتن هواپیمای ۳۷۰ خطوط هوایی مالزی و ۲۳۹ سرنشینش، اعلام کرد براساس داده‌های ماهواره‌ای این هواپیما در جایی از اقیانوس هند سقوط کرده‌است.

براساس گزارش CNN، اکنون هفت ماه از پرواز و ناپدید شدن این هواپیما می‌گذرد و کوچکترین نشانه‌ای از هواپیما یا مسافرانش به دست نیامده‌است و جستجو برای یافتن تکه‌های هواپیما تنها مشتی زباله را در دست جستجوگران به‌جا گذاشته‌است.

آخرین مرحله جستجو برای یافتن این هواپیما توسط کشتی GO Phoenix در سواحل غربی استرالیا آغاز شده‌است. در ابتدا کشتی‌ها ده‌ها هزار مایل از بستر اقیانوس، جایی که گمان می رود هواپیما در آن سقوط کرده‌باشد، را جستجو کردند اما این منطقه اکنون کوچکتر شده و وسعت فضای جستجوی کشتی‌ها به 60 هزار کیلومتر رسیده‌است.

هیات امنیت حمل‌و‌نقل استرالیا که انجام این جستجو‌ها را به عهده دارد می‌گوید دشواری‌هایی که این عملیات را احاطه‌کرده‌اند قابل درک نیستند.

درحین جستجو برای یافتن این هواپیما، آتشفشان‌های خاموش، حفره‌ها و دره‌های بزرگی در بستر اقیانوس کشف شدند. این نقشه‌برداری امری ضروری بود زیرا ساختار این بخش از بستر اقیانوس تا پیش از آغاز جستجو‌ها کاملا ناشناخته بوده‌است. دلیل ناشناخته ماندن این بخش از اقیانوس عمق زیاد آن است که مانع از مطالعه و بررسی دقیق آن می‌شود.

درحقیقت اطلاعات بشر از سطح ماه بسیار بیشتر از اطلاعات وی از بستر اقیانوس‌ها است زیرا اقیانوس‌ها نزدیک به 90 درصد از زمین را در اشغال خود درآورده‌اند و مطالعه روی بخش بزرگی از این سطح وسیع بسیار دشوار است.

به گفته محققان، از آنجایی که انسان در این بخش از سیاره زمین میدان دید بسیار کمی دارد، میزان اکتشافات و نمونه‌برداری از آن نیز بسیار کاهش می‌یابد و ناتوانی در یافتن هواپیمای 370 نیز تاییدی بر همین موضوع است.

اگرچه همواره گفته می‌شود که نقشه حدود پنج‌درصد از بستر اقیانوس تهیه شده‌است، اما دانشمندان می‌گویند تنها کمتر از یک درصد از این نقشه‌ها دیده شده‌اند. حفره چلنجر در گودال ماریانا در عمق 10 هزار و 908 متری از سطح آب قرار گرفته‌است، عمقی که ماهی‌ها توان زندگی در آن را ندارند و تنها می‌تواند زیستگاه ریزجانداران و نرم‌تنان باشد.

ناتوانی انسان در دستیابی به چنین اعماقی از دریا دلیل اصلی ناشناخته‌ماندن آن است. دانشمندان برای مطالعه اعماق با محدودیت‌هایی تکنولوژیکی،‌روباتیکی، تصویربرداری و مهندسی مواجهند.

اولین مشکل برای اکتشاف و جستجو برای یافتن جسمی مانند یک هواپیما در اقیانوس‌های عمیق، بیکرانگی سطح آب دریاها است. به گفته دانشمندان،‌ مانند این است که بخواهیم مورچه‌ای را در میان یک زمین فوتبال پیدا کنیم.

ساخت ماشین‌هایی که بتوانند خود را به کف اقیانوس برسانندنیز خود چالشی متفاوت و بزرگ محسوب می‌شود. در ازای هر 10 متر، فشار آب دریا یک اتمسفر افزایش پیدا می‌کند. با توجه به این موضوع،‌ می‌توان حدس زد که بدنه ماشین یا بدن انسان برای وارد شدن به اعماق اقیانوس‌ها باید تحت چه فشار شدیدی قرار بگیرد. ماشین‌هایی که به این عمق وارد می‌شوند باید از وزنی کم و استحکامی بالا برخوردار باشند. تیتانیوم درحال حاضر بهترین گزینه‌ایست که می‌توان برای ساخت چنین دستگاه‌هایی از آن استفاده کرد.

به گفته دانشمندان،‌ سرعت بالای توسعه تکنولوژی باعث شده همه تصور کنند که نسل بشر همه‌چیز را می‌داند و می‌شناسد، اما حقیقت این است که هنوز پدیده‌های ناشناخته زیادی برای شناسایی و اکتشاف وجود دارند،نقاطی که چندان دور از ذهن نیستند، و حتی از محل زندگی ما نیز دور نیستند و زمانی خود را نشان می‌دهند که اتفاقی مانند ناپدید شدن هواپیمای مسافربری 370 مالزی رخ می‌دهد. در این شرایط است که ناتوانی و نادانی انسان خود را نمایان می‌سازد.