شکایت خانواده‌های متوفیان و بازماندگان هواپیمای ایران ۱۴۰ - درد دل‌های نگفته ۱۰روز پس از سقوط مرگبار
سرپرست دادسرای ویژه قتل درباره آخرین اطلاعات از سقوط هواپیمای ایران ۱۴۰ گفت: خانواده‌های متوفیان و بازماندگان به دستگاه قضا شکایت کرده‌اند.
به گزارش فارس، محمد شهریاری درباره اقدامات صورت گرفته در پرونده سقوط هواپیمای ایران ۱۴۰ اظهار داشت: تمام واحدهای مربوطه در حال بررسی و پیگیری این پرونده هستند و ما منتظریم تا کمیسیون سوانح و سوختگی نتیجه بررسی‌هایش را اعلام کند.
وی افزود: همچنین خانواده‌های متوفیان و بازماندگان به دستگاه قضایی شکایت کرده‌اند.
شهریاری در خاتمه گفت: بررسی‌ها و کارهای کارشناسی این پرونده طول می‌کشد ولی تمام مسئولان در حال انجام وظیفه هستند.
درد دل‌های نگفته ۱۰روز پس از سقوط مرگبار
۱۰ روز بعد از سقوط مرگبار هواپیمای ایران۱۴۰خانواده قربانیان این حادثه به‌دلیل بی‌توجهی مسئولان و برخورد نادرست آنها بعد از این ماجرا گلایه دارند.
بیشتر آنها می‌گویند بعد از حادثه انتظار کشنده‌ای را برای اطلاع از وضعیت عزیزان‌شان تحمل کرده‌اند و مسئولان پاسخگوی آنها نبوده‌اند. آنها که در این چند روز درگیر مراسم تدفین عزیزان‌شان بودند حالا کمی فرصت دارند تا این ماجرا را پیگیری کنند.
مهناز استاد که خواهرش مژگان را در این حادثه از دست داده می‌گوید: آن روز یکی از تلخ‌ترین روزهای عمرم بود. تا ساعت4 هیچ خبری از خواهرم نداشتیم و سرگردان بیمارستان‌ها بودیم. بعد متوجه شدیم او جزو کشته‌شدگان است. بعد که رفتیم پزشکی قانونی باز هم هیچ‌کس پاسخگو نبود و می‌گفتند باید منتظر باشید. چون ما می‌خواستیم به طبس برویم گفتند جنازه را با هواپیما می‌فرستیم. بالاخره روز پنجشنبه جنازه‌ها با یک هواپیمای بوئینگ به طبس رسید. ای کاش وقتی آنها زنده بودند سوار بوئینگ می‌شدند نه اینکه جنازه‌هایشان را با هواپیمای ایمن بفرستند.
او ادامه می‌دهد: مااهل طبس هستیم و خودم بارها با همان هواپیمایی که سقوط کرد سفر کرده بودم. همیشه خراب بود و صدای زیادی داشت. بیشتر اوقات با تأخیر حرکت می‌کرد. یک مرتبه 10ساعت تأخیر داشت. همه می‌گفتند بالاخره این هواپیما یک روزی سقوط می‌کند. اصلا این هواپیمای کوچک به درد این مسیر طولانی نمی‌خورد اما نمی‌دانم چرا اصرار داشتند همچنان پرواز کند.
یکی دیگر از قربانیان سقوط این هواپیما دختر 19ساله‌ای به نام موژان جهانگیری است. پدرش، ایرج جهانگیری می‌گوید: قرار بود من با آن هواپیما بروم اما به جای من دخترم رفت و متأسفانه این حادثه اتفاق افتاد. از آن روز تا به حال هیچ‌کس سراغی از ما نگرفته و حتی به ما تسلیت هم نگفتند. هرچند ما نیازی به تسلیت کسی نداریم اما جا داشت در 4روز بعد از سقوط که ما سرگردان بودیم مسئولان کمک‌مان می‌کردند تا کمی از درد و رنج مان کم شود اما گرفتاری‌های مربوط به تحویل گرفتن اجساد غم ما را دوچندان کرد. وی ادامه می‌دهد:
چند مرتبه برای تحویل گرفتن اجساد به پزشکی قانونی رفتیم اما جواب درستی به ما ندادند تا اینکه گفتند شما به شهرتان بروید و ما جنازه‌ها را می‌فرستیم. ما هم به سمت طبس حرکت کردیم و وقتی 100کیلومتر بیشتر نمانده بود که به مقصد برسیم از تهران تماس گرفتند و گفتند برای تحویل گرفتن جسد باید مدارک بیاورید. نمی‌دانم دلیل این ناهماهنگی‌ها چه بود. گلایه‌های این پدر داغدار یکی‌دو تا نیست. او دل پرخونی دارد: اصلا معلوم نیست چرا به این هواپیما اجازه پرواز دادند. به یک ماشین سواری که معاینه فنی نداشته باشد اجازه تردد در خیابان داده نمی‌شود. نمی‌دانم چرا چنین هواپیمایی دائم در حال پرواز بود. با وجود این من پیگیری این ماجرا را حق قانونی خودم و خانواده‌ام می‌دانم.