پایان اقامت اجباری ۱۶ ماهه در دوبی به دلیل ترس از پرواز.

بیهوشش میکردن با هواپیماى آمبولانس میبردنش. نه ٦٠/٠٠٠ دلارخرجش میشد نه اینکه ١٦ ماه وقت از بین میرفت. از اونجایى که این یک نوع فوبى و قفل روحیست، درصد بالایى از مخارج پرواز برگشت به انگلیس رو تازه بیمه درمانى قبول میکرد.

من هم از پرواز و سقوط می ترسم اما به هر بهانه ای مثلا در شهربازیها با سوار شدن به انواع بازی های وحشت آور این ترس را در خودم تحقیر می کنم. بختک را هم در نوجوانی همینجوری از رو بردم!

شکم سیر، پاسپورت عالی‌، خدمات بی‌ نظیر اجتماعی و.. همین لوس بازی‌ها رو هم به همراه داره، بچه‌های بدبخت محروم ایران با جرثقیل هم به آسمون پرواز کنند نمیترسند!

چه لوس و بی‌مزه

تو رو خدا ببین یه فسقل بچه چه جماعتى رو منتر خودش کرده و این همه اتلاف وقت و مخارج !! اون مادر و و پدر بى عرضه بجاى لى به لالاى این بچه گذاشتن با دو تا پس گردنى مشکل حل بود و همون روز اول قبل از همه سوار هواپیما مى شد ////دوران کودکى و نوجوانى ما که ٣٠،٤٠ سال پیش بود به بچه ها انقدر رو نمى دادن که هر بازى دوست دارن سر بزرگترا در بیارن!! با دو تا چک و پس گردنى هر مشکلى راحت حل مى شد و حق اعتراضى نبود ولى حالا نمى شه به بچه ها از گل بالاتر گفت !!! ولى خدایش بچه هاى قدیم با همون تنبیه بدنى ( که الان خیلى تقبیه مى شه ) خیلى مودبتر و شایسته تراقاتر و خانم تر از بچه هاى امروزى بار اومدن!! باز صد رحمت به ایران،//تو کانادا که بچه ها براى پدر ومادر تصمیم مى گیرن!!! جرات دارى از گل بالاتر بگو وگرنه ٢ تا پلیس خوش تیپ مهمون خونه تن بفرمایین بریم کلانترى!!!!