کشف دو فرانکشتاین سه هزار ساله

یکی از دو مومیایی کشف شده در اسکاتلند

نشریه «نشنال جئوگرافی» در گزارش مفصلی به کشف اسرار آمیز در گوری متعلق به دوران ماقبل تاریخ در منطقه اسکاتلند پرداخته است.
 
دانشمندان با استفاده از آزمایش های ژنتیک و بررسی دی ان ای متوجه شده اند که دو مومیایی سه هزار ساله ای که حدود ۱۰ سال پیش در یک روستای قدیمی در اسکاتلند کشف شده اند در حقیقت اجزای بدن شش جسد متفاوت هستند.
 
«نشنال جئوگرافی» این دو مومیایی را با شخصیت افسانه ای (هیولای) فرانکشتاین مقایسه می کند.
 
به نظر می رسد که این اجساد بین ۳۰۰ تا ۶۰۰ سال پس از مرگ دفن شده اند. دانشمندان معتقدند که این اجساد به مدت چند قرن در یک گور مخصوص دفن شده بودند تا اجزای اسکلت آنها سالم بماند.
 
آزمایش های جدیدی که روی این مجسمه های ساخته شده از اسکلت انسان انجام شده نشان می دهد که هر یک از اجزای این پیکره متعلق به یک اسکلت جداگانه است. به عنوان مثال استخوان گونه این مجسمه با استخوان جمجمه که متعلق به یک مرد است همخوانی ندارد و به نظر می رسد که متعلق به یک زن است.
 
آزمایش های مربوط به تشخیص عمر این استخوانها نیز نشان می دهد که برخی از آنها حدود ۳۰۰ سال از سایر استخوانها قدیمی تر هستند.
 
کارشناسان معتقدند که این اجساد به مدت چند قرن در یک گور مخصوص نگهداری شده اند که شرایط آن ، از جمله کمبود اکسیژن و اسید زیاد، باعث می شده که بخش زیادی از اندام های داخلی بدن به مرور از بین بروند. در مواردی به دلیل اسیدی بودن محل دفن این اجساد استخوانها نیز آسیب دیده اند ولی بافت های نرم تر مثل پوست و لایه های زیرین پوست نسبتا سالم تر مانده اند.
 
مفاصل این اجساد هنوز به یکدیگر متصل هستند و درست مثل یک انسان زنده می توان این مفصل ها را حرکت داد. به این خاطر کارشناسان معتقدند که این اجساد درست در مقطعی از گورهای مخصوص خارج شده اند که اکثر اندامهای درونی از بین رفته بوده ولی استخوانها و مفاصل هنوز سالم بوده اند.
 
باستان شناسان هنوز دقیقا نمی دانند که انجام این روشهای طولانی و دقیق برای حفظ باقی مانده اجساد چه بوده است و چرا مردمان ساکن این نواحی اسکاتلند قرن ها اجساد را به روش ویژه خود مومیایی می کرده اند.
 
برخی معتقدند که شاید مردمان ساکن این مناطق عملگرا بوده و برای ساختن مجسمه های انسانی خود از چندین جسد مومیایی شده استفاده می کردند تا نقایص آن را با قطعات جنازه های دیگر کامل کنند.
 
فرضیه دیگری معتقد است که این مردمان به حفظ میراث خانوادگی و قومی خود توجه زیادی داشته اند و برای پاسداری از این میراث تلاش می کردند که اجزای بدن افراد مختلف از دوره های مختلف را با یکدیگر ترکیب کرده و نماد کاملی از نسلهای گذشته خود بسازند. بنابراین برای آنها نه یک فرد مشخص بلکه ساختن نمادی از موجودیت و میراث تاریخی آنها مهم بوده است.