ابداع شیوه نوین مطالعه درون‌تنی سلول‌ها با همکاری استاد ایرانی هاروارد
استاد ایرانی دانشکده پزشکی «هاروارد» با همکاری گروهی از محققان انگلیسی به روشی جدید برای بررسی برهمکنش‌های بستر سلولی در تحقیقات زیست‌پزشکی با استفاده از ترکیب دو روش مختلف دست یافتند.
به گزارش سرویس علمی ایسنا، این روش جدید که میکروسکوپی ارتباطی یون- نور (CLIM) نامیده می‌شود از هر دو نوع میکروسکوپی یونی و فلوئورسانس برای به دست آوردن داده‌های توپوگرافیکی و زیست‌شیمیایی از یک ناحیه یکسان از نمونه بهره می‌برد.
ایده این کار به «مولی استیونز» و همکارانش از کالج سلطنتی لندن بازمی‌گردد که هنگام تعیین مشخصات نمونه‌ای از بافت انسانی به ساختارهای ناشناخته‌ای برخوردند.
«علی خادم‌حسینی» استاد ایرانی دانشکده پزشکی هاروارد که فناوری‌های میکرو و نانومقیاس را برای کنترل رفتارهای سلولی مطالعه کرده است، می‌گوید: بر این باورم که این راهکار جدید یک پیشرفت بزرگ در این عرصه به شمار می‌رود، زیرا اطلاعاتی را دراختیار ما قرار می‌دهد که به دست آوردن آنها با استفاده از روش‌های دیگر امکان‌پذیر نیست. پیش‌بینی من این است که این روش در کاربردهای زیستی مختلفی که در آنها SEM و میکروسکوپی فلورسانس هر دو مورد نیاز هستند، استفاده وسیعی خواهد یافت.
«استیونز» از دیگر محققان این طرح نیز اظهار کرد: ما دریافتیم که هیچ روش ساده و موثری برای ایجاد ارتباط میان داده‌های ساختاری و زیست‌شیمیایی در مقیاس میکرو و نانو وجود ندارد؛ بنابراین، تنها راه ممکن، ترکیب هوشمندانه فناوری‌های موجود و ابداع یک روش تصویربرداری جدید بود.
میکروسکوپی الکترونی روبشی (SEM) که اطلاعات ساختاری از نمونه را فراهم می‌کند، نیاز به یک نمونه خشک دارد که با یک لایه محافظ روکش‌دهی شده باشد، در حالی که در میکروسکوپی فلوئورسانس که برای به دست آوردن اطلاعات زیست‌شیمیایی به کار می‌رود، نمونه باید آبدار باشد. به نظر می‌رسد این دو روش متضاد باشند و اگر به صورت جدا از هم اجرا شوند، زمان‌گیر خواهند بود.
در روش جدید این محققان، به جای SEM از میکروسکوپی یونی روبشی (SIM) استفاده شده است. در SIM به جای الکترون از تابشی از یون‌های گالیوم استفاده می‌شود که با سیگنال فلورسانس برهمکنشی ندارند. روش آماده‌سازی نمونه برای این دو روش نیز با هم تضادی ندارند و در نتیجه می‌توان این دو روش را به طور همزمان روی یک نمونه اجرا کرد.
«استیونز» بر این باور است که این روش می‌تواند در زمینه‌های مختلفی همچون فناوری زیستی، مواد زیستی و زیست‌شناسی سلولی و بویژه زمانی که نیاز به مطالعه برهمکنش‌های درون تنی سلول‌ها وجود دارد، به کار رود.
جزئیات این کار در مجله «Nanoscale» منتشر شده است.