دردسر بوقچی ها؛ فقر قافیه برای رویانیان و فتح الله زاده

هواداران پرسپولیس و استقلال
 

مهدی رستم پور

فصل جاری لیگ برتر فوتبال ایران، تاکنون ۱۴ تغییر روی نیمکت تیم ها به خود دیده است. تغییرات روی سکوها اما به مراتب بیشتر بوده است. عمر فعالیت بوقچی ها در فوتبال ایران از مربیان نیز کوتاه تر است، مربیان روی نیمکت داغ می نشینند و بوقچی ها هم هر هفته در بوق های داغ می دمند.
 
 
اگر باشگاه باید رضایت هواداران را جلب کند، بوقچی ها نیز چاره ای ندارند جز جلب رضایت باشگاه و مسئولینش.
 
 
تهییج سکوها، وظیفه اصلی بوقچی ها در ورزشگاه های سراسر جهان است. در ایران اما آن ها گاهی ناگزیرند هیجانات هواداران را فرو بکاهند و مانع از اوج گرفتن شعارها و اعتراض ها علیه مسئولین باشگاه شوند. صنف، اتحادیه یا حامیان رسمی مشخصی هم ندارند. به دستور مدیرعامل می آیند و با صدور دستور شفاهی مشابهی اخراج می شوند.
 
 
بوقچی یا لیدر در فوتبال ایران، تعریفی کلیشه ای مشابه صاحبان کاباره در فیلمفارسی پیدا کرده، آن ها ناخواسته ایفاگران نقش منفی در فوتبال ایران شده اند. تمام شعارها و اتفاقات توام با اعتراض از روی سکوها در ورزشگاه های مختلف، به نام آن ها تمام می شود. با جا افتادن چنین نگرشی؛ بوقچی خوب هم فقط ممد بوقی است که فوت کرده و سهراب بوقی که بازنشسته شده است.
 
باز بر اساس همین دیدگاه، شعارهایی که برای تشویق مربیان و مدیرعامل ها سر داده می شود کار "تماشاچیان فهیم" است که "قدرشناس و بهترین کارشناس" هستند. اما اگر همان تماشاچیان شعاری علیه یک مربی یا مدیرعامل سر دهند، توطئه ای از جانب بوقچی ها قلمداد خواهد شد.
 
 
شکسته شدن هزاران صندلی در ورزشگاه یا سردادن یک شعار انتقادی از جانب ۵۰ هزار تماشاچی نیز، به خاطر "تحریک ها و خط دادن ها" توسط بوقچی هایی است که باج خواهی کرده و می خواهند جو را متشنج کنند.
 
 
عمر مدیریت در ورزش ایران ناچیز است و هر لحظه امکان برکناری وجود دارد. به همان نسبت، شدت تمایل به دیده شدن در کوتاه مدت نیز نزد مدیرعامل های فوتبال ایران بالاست و محدود به دو باشگاه پر طرفدار تهرانی نمی شود.

پس از ناکامی ذوب آهن اصفهان مقابل استقلال در دور حذفی لیگ قهرمانان آسیا، خسرو ابراهیمی مدیرعامل باشگاه ذوب آهن گفت: کدام مدیرعاملی را سراغ دارید که مثل من به ورزشگاه برود و بازی های تیمش را از نزدیک تماشا کند؟

 او به وضوح، حضورش در ورزشگاه برای تماشای بازی های ذوب آهن را نوعی از خودگذشتگی برای حمایت از این تیم می داند. محسن دلیلی مدیزعامل پیشین این تیم نیز معتقد بود منشاء خدمات فراوانی برای ذوب آهن بوده است، اما ناگهان به جرم اختلاس میلیاردی و خیانت در امانت باشگاه، سر از زندان در آورد.
 
 
 
"فتح الله، فتح الله، دوسِت داریم به مولا"

این شعاری بود در مدح علی فتح الله زاده مدیرعامل باشگاه استقلال که بلافاصله پس از برکناری بوقچی های قدیمی، به ابتکار بوقچی های جدید در سکوهای آبی نشین ورزشگاه آزادی سر داده شد.
 
 
با توجه به این که پیدا کردن هم قافیه برای "فتح الله زاده" سخت است، آن ها با ایجاد تغییر در نام خانوادگی مدیرعاملشان این شعار را ساخته اند. تشویق مکرر نام مدیران در حالی که بازی دارد برگزار می شود، اتفاقی است که فقط در فوتبال ایران رخ می دهد.
 
بوقچی های اخراجی استقلال نیز زمانی محبوب بودند که جمعیت هواداران را وادر می کردند تا شعار "حاج فَتَل دوست داریم" را سر بدهند.
 
 
برای مدیرعامل های پیشین استقلال نیز شنیدن نامشان از روی سکوها خوشایند بود. دی ماه ۸۸ در بازی استقلال با سایپا وقتی هواداران حاضر در ورزشگاه به مدیریت واعظی آشتیانی انتقاد کردند، او رای به اخراج بوقچی ها داد.
 
 
این عضو سیاسی جمعیت آبادگران از کشف یک توطئه خبر داد و شعاردهندگان را "پولکی و قلیانی با سابقه شرارت" معرفی کرد.
 
 
واعظی آشتیانی گفت: از پیش طراحی‌هایی انجام گرفته و در روزهای گذشته این مسئله به گوش ما رسیده بود. آنها وقتی می‌بینند که باشگاه در مقابل رواج فوتبال ناپاک مقاومت می‌کند، می‌خواهند شرایط را تغییر دهند.
 
 
واعظی آشتیانی یادآور شد؛ عکس‌هایی که از این افراد گرفته شده و آنها شناسایی و اخراج شدند. او از انتصاب تعدادی دیگر از لیدرها خبر داد. لیدرهایی که البته مدتی بعد، توسط آشتیانی برکنار شدند تا بوق ها این بار، توسط گروهی جدید دمیده شوند.
 

"صلّ علی محمد؛ رویانیان خوش آمد"
 
 
مدیرعامل جدید پرسپولیس در نخستین حضورش در محل باشگاه، با گروه بوقچی ها مذاکره کرد و عکس یادگاری انداخت. انتصاب او با استقبال رسانه ها، افکار عمومی و برنامه ۹۰ مواجه نشده بود. رویانیان برای جا انداختن نام خود به غریو جمعیت نیاز داشت.
 
بوقچی ها نیز تلاش کردند جمعیت را وادار به سردادن نام رویانیان کنند. "سردار پرسپولیسی" و "صلّ علی محمد؛ رویانیان خوش آمد" ، شعارهایی بود که بوقچی ها دَم می گرفتند اما ناکامی های پرسپولیس با حمید استیلی، مانع از گرم شدن این شعار از روی سکوها می شد.
 
 
رویانیان نیز تاب نیاورد و به بهانه انتقاد هواداران از علی دایی در بازی پرسپولیس با راه آهن، آن ها را دسته جمعی اخراج کرد. هفته های متمادی وقتی بوقچی ها برای تشویق دایی دَم می گرفتند، سخن از سکوهای خودجوش بود و تماشاگرانی که همه چیز را می فهمند. اما وقتی در یک بازی آن ها رویه ای دیگر در پیش گرفتند، به دریافت بن دولتی، باج خواهی، خط بازی و توطئه در رستوران تخت جمشید میدان شهران متهم شدند.
 
 
لحن رویانیان طوری بود که گویا بوقچی های اخراجی، منبعد حتی حق ندارند پرسپولیس را دوست داشته باشند. وقتی اخراجی ها در فرودگاه به استقبال دنیزلی رفتند، رویانیان گفت: "کسانی که در فرودگاه دیده شدند هیچ ارتباطی با باشگاه پرسپولیس ندارند. ما فرهنگ لیدری را کنار گذاشته‌ایم. خودمان برای تیم لیدر استخدام می ‌کنیم، البته آن‌ها به هیچ وجه در ارتباط با باشگاه نخواهند بود، بلکه با کانون هواداران مرتبط می‌شوند. آن‌ها با با کارت‌های مشخص در ورزشگاه حاضر شده و فقط باشگاه را تشویق می کنند و هیچ ارتباطی با باشگاه نخواهند داشت."
 
 
در پی طرح این اظهارات متناقض، مشخص نشد که اگر "فرهنگ لیدری" کنار گذاشته شده، چرا لیدرهای جدید استخدام می شوند؟ یا اگر به باشگاه مرتبط نیستند، چرا برایشان کارت صادر شده و رویانیان شخصاً برایشان خط مشی تعیین می کند؟