داروین با مشاهدات خود از نمونه های موجودات طبیعت, رابطه ناگسستنی آنهارا دریافت و به این نتیجه رسید که جویهای انسان و میمون در زمانهای گذشته از یک چشمه سیراب میشدند. مسلما تکامل طبیعت با بوجود آمدن انسانها تمام نشده است. قرنها برای طبیعت همچون لحظه برای انسان است. بنا براین سرعت تکامل طبیعت را انسان در دوره حیات خود نمیتواند احساس کند. تکامل انسانهای امروز نیز نسبت به هم فرق میکند. انسانهائی هستند که ذره برایشان درشت است و فاصله سال نوری نزدیک. در جستجوی همسایه ای در ماورای این کهکشان تلاش میکنند و در عمق ذره و ماده سیر مینمایند در این میان انسانهائی هم هستند که درمان دردهای خود را از استخوانهای پوسیده طلب میکنند و سینه و سرهایشان را سندان دستشان مینمایند. برای این دسته از انسانها سر انسان جایگاه قرآن, مفاتیح الجنان, نهج البلاقه, قمه و مشت و لگد میباشد. |