جهت نمایش ویدئو در یوتوب اینجا کلیک کنید. جهت دانلود ویدئو اینجا کلیک کنید.

ایده اولیه پناهی خواندن فیلمنامه اش است؛ فیلمنامه آخری که نوشته و اجازه ساخت نیافته است، اما در میانه کار خودش خسته می شود و می گوید که این کار درستی نیست و «اگر قرار بود قصه را تعریف کنیم که دیگر فیلم نمی ساختیم.»

در طول فیلم پناهی با وکیل اش و همین طور سینماگرانی چون رخشان بنی اعتماد  درباره وضعیت امروزش و بلاتکلیفی او و انتظارش برای حکم تجدید نظر حرف می زند.

فیلم قصد دارد تصویری واقعی از وضعیت امروز پناهی ترسیم کند.
در نهایت هم او دوربین را به شکلی از خودش دور می کند و کسی را که برای بردن آشغال ها آمده تعقیب می کند تا این که او از در خارج می شود در حالی که در خیابان ها جشن چهارشنبه سوری برپاست.

در عنوان بندی انتهایی فیلم نوشته شده: «با تشکر از ....» و در حالی که نامی جلوی آن نیامده فیلم به سینماگران ایرانی تقدیم می شود.

مجتبی میر طهماسب پیش از نمایش مطبوعاتی فیلم بر روی صحنه حاضر شد و تنها در چند جمله گفت که از ساخت این فیلم و اولین نمایش آن در جشنواره کن خوشحال است و سپس جمله ای از زرتشت را به این مضمون نقل کرد که در جدال با تاریکی شمشیر نمی کشد، بلکه چراغی برمی افروزد.

رسول اف و به امید دیدار

محمد رسول اف  نیز فیلم تازه ای در بخش نوعی نگاه جشنواره کن با عنوان «به امید دیدار» ارائه کرده است.

این فیلم بدعتی در سینمای زیرزمینی ایران است، از این جهت که غالب فیلم های زیر زمینی سینمای ایران که در جشنواره های جهانی ارائه می شوند، بدون مجوز و با دوربین های کوچک دیجیتالی ساخته شده اند، اما این بار رسول اف برای فیلمش مجوز گرفته و آن را به صورت سی و پنج میلی متری ساخته است، در حالی که فیلمنامه را در حین ساخت تغییر داده و فیلمی انتقادی درباره مسائل امروز ایران ساخته است.

به امید دیدار نگاه انتقادی به مسائل امروز ایران دارد و جابجا درباره حیطه های ممنوع و پر دردسر نظیر روزنامه نگاری، حقوق زنان، هجوم نیروهای امنیتی، ماهواره و حجاب حرف می زند و شاید مشکل فیلم از این جا آغاز می شود که می خواهد درباره همه این مسائل حرف بزند، بی آن که فرصت به عمق رفتن را داشته باشد.

در واقع فیلم عکس العمل فیلمسازی است که بی جهت دستگیر شده و مورد آزار قرار گرفته است. در نتیجه او غیظ خود را در صحنه های مختلف فیلم جای داده است، بی آن که فرصت پرداخت هنری آنها را داشته باشد.

بازیگران و برخی عوامل فیلم به همراه همسر رسول اف در نمایش مطبوعاتی فیلم حاضر شدند  و از این که کارگردان فیلم امکان حضور در نمایش فیلم اش در کن را نداشته است ابراز تاسف کردند.

همسر آقای رسول اف گفت که در این روز رسول اف را باز به دادگاه احضار کرده اند و از این بابت ابراز نگرانی کرد و گفت آقای رسول اف این فیلم را به تمام زندانیان سیاسی بی نام و نشان در ایران تقدیم کرده است.