چرا دولت احمدی نژاد با تشکیل وزارت ورزش مخالف است؟
+0
رأی دهید
-0
چرا دولت احمدی نژاد با تشکیل وزارت ورزش مخالف است؟
رادیو فردا , مهدی رستم پور : دولت دهم جمهوری اسلامی ایران با تاسیس وزارت ورزش که به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده مخالف است. مجلس نیز بر ضرورت وزارتخانه شدن سازمان تربیت بدنی تاکید می کند. هر دو طیف، در رسانه ها و سازمان صداوسیما، به دفاع از موضع شان پرداخته اند.
اختلاف دولت دهم با مجلس بر سر وزارت ورزش، جدا از مجموعه اختلافات چشمگیر این دو قوه نیست. اختلافاتی که در تازه ترین فاز خود، منجر به نامه نگاری رییس قوه مجریه به نمایندگان مجلس شورای اسلامی شده است.
ورزشکاران، مربیان و پیشکسوتان ورزش ایران تاکنون از اظهار نظر صریح درباره تشکیل وزارتخانه خود داری کرده اند. نه مخالف هستند و نه موافق. زیرا چنانچه در کشمکش دولتمردان و قانونگذاران جمهوری اسلامی ایران پیرامون تشکیل وزارت ورزش مشهود است، آن ها نتوانسته اند همراهی افکار عمومی را در موافقت با تشکیل وزارت ورزش یا مخالفت با آن، جلب کنند.
در تصویری نمادین، گویی ورزشیان کناری ایستاده اند و هنوز پی نبرده اند که چرا دولت مخالف است و چرا مجلس موافق؟ دولت می گوید این طرح نیاز به کارشناسی بیشتر دارد، مجلس می گوید به قدر کافی کارشناسی شده است.
سعیدلو می گوید: «ما اسناد و مدارک زیادی داریم که تشکیل وزارتخانه به ورزش آسیب می زند. وزارت ورزش یعنی تعطیلی و فاجعه‌ای برای ورزش.» او اما تاکنون ورقی از «اسناد و مدارک زیاد» را منتشر نکرده است.
دیدگاه دولت
محمدرضا رحیمی معاون اول رییس‌جمهوری پس از تصویب طرح ادغام سازمان تربیت بدنی با سازمان ملی جوانان برای تشکیل وزارت ورزش گفت: «در این زمینه با دولت مشورت لازم نشد. به نظر ما صلاح در این بود که با همین سازمان‌های موجود کار را ادامه می دادیم. ضمن این که سازمان جوانان با امور ورزش سنخیتی ندارد که درهم ادغام شوند.»
سازمان تربیت بدنی نیز رسماً مخالفت دولت با این طرح را اعلام کرد. ۵۱ فدراسیون ورزشی به تبعیت از سازمان ورزش، با صدور بیانیه ای به
مخالفت خود را اعلام کردند.
همچنین حمید سجادی معاون سازمان تربیت بدنی گفت فدراسیون ها با تکیه بر شناخت جامع و عملیاتی خود از واقعیات امور اجرایی ورزش در لایه‌های مختلف جامعه، مخالفت خود را اعلام کرده اند.
علی سعیدلو رییس سازمان تربیت بدنی نیز تاکید کرد که از یک سال پیش به شدت با این طرح مخالف بوده است:«با این ساختار و سازمان، امروز ما در اوج قدرتیم و شاهد بهترین شرایط ورزش کشور هستیم. در کشور همه از پیروزی ها شادابند. برای نمایندگان مجلس چه سندی بیش از این لازم است؟»
در شرایطی که فقط مسئولین ورزش مخالفت خود را ابراز کرده و ورزشکاران و مربیان در این زمینه سکوت کرده اند، سعیدلو می گوید: «آیا یک میلیون جامعه ورزشی نمی فهمند؟! ما نظر خود را اعلام می کنیم ولی اگر تشکیل وزارت ورزش، قانون شد نتیجه‌اش را دو سال دیگر خواهید دید. این نتایج، تمام کار سازمان تربیت بدنی را مختل می کند.»
دیدگاه مجلس
امیدوار رضایی، رییس فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی در میزگرد شبکه تلویزیونی خبر گفت: «ما معتقدیم وزارتخانه شدن سازمان ورزش این حسن را خواهد داشت که وزیر می تواند غیر از بحث نظارت با ارائه برنامه به نمایندگان، سطح اعتبارات ورزش را بالاتر ببرد.»
از امیدوار رضایی (برادر محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام) به عنوان یکی از گزینه های سمت وزارت، در وزارت ورزش جمهوری اسلامی ایران نام برده می شود.
پس از صدور بیانیه ۵۱ رییس فدراسیون، سیدجلال یحیی زاده رییس کمیسیون تربیت بدنی مجلس گفت: «وقتی با برخی از روسای فدراسیون‌ها صحبت کردم، گفتند راضی به تنظیم آن نامه نبوده‌اند. حتی برخی از آن ها عنوان کردند نامه‌ای سفید را امضا کرده بوده اند.»
اما سیدمحمد پولادگر، رییس فدراسیون تکواندو با بیان این که تمام روسای فدراسیون‌ها در مخالفت با طرح وزارتخانه شدن ورزش اتفاق‌نظر داشتند این ادعا را رد کرد. محمود مشحون، رییس فدراسیون بسکتبال هم تاکید کرد او و دیگر روسای فدراسیون‌ها با آگاهی کامل نامه را امضا کرده‌اند.
بحث افزایش بودجه جاری ورزش کشور و همچنین سیطره نظارتی مجلس بر سازمان ورزش، از جمله نکاتی است که مدافعان طرح بارها به آن اشاره کرده اند.
نقدی بر هر دو دیدگاه
رییس سازمان تربیت بدنی صرفاً با استناد به ۲۰ مدال طلای تک ستاره های ورزش ایران در بازی های آسیایی گوانگجو، بر این باور است که به اندازه ۵۰ سال گذشته در ورزش کار شده است. او این ادعا را در گفت وگوی زنده با شبکه سوم سیما و از محل برگزاری بازی های آسیایی گوانگجو مطرح کرد.
این در حالی است که هنگام برگزیده شدن ایران به عنوان میزبان بازی های همبستگی کشورهای اسلامی، ورزشگاه ها و سالن های انتخاب شده از سوی دولت برای برپایی مسابقات، اغلب باقی مانده از دوران قبل از انقلاب اسلامی بودند.
طلسم ۳۵ ساله فوتبال در راهیابی به المپیک و طلسم ۳۹ ساله در فتح جام ملت های آسیا نیز از دیگر عقب ماندگی های آشکار ورزش ایران در بعد قهرمانی است.
نمونه های فراوانی از این دست، نشان می دهد که متولی ورزش ایران، برآورد دقیقی از جایگاه منطقه ای و جهانی ورزش کشور ندارد.
در طرف مقابل، مجلسیان اگرچه در دفاع از طرح بر افزایش توان و امکان نظارت خود تاکید می کنند، اما سوابق همین مجلس هشتم نشان می دهد که در بررسی عوامل ناکامی ورزش ایران در المپیک ۲۰۰۸ پکن و پس از آن نیز در تشکیل کمیته تحقیق و تفحص از عملکرد محمد علی آبادی در دوران مدیریت چهار ساله اش بر سازمان تربیت بدنی، متزلزل ظاهر شده اند.
در بعد مالی نیز ورزش فوتبال که چه در مسافرت ها و در چه نطق های پیش از دستور، محبوب ترین ورزش نمایندگان مجلس است، با توجه به متمول بودن این رشته ورزشی در ایران و اشباع آن از بودجه دولت، کمترین تاثیر و تغییر را در قیاس با سایر فدراسیون ها، از تشکیل وزارتخانه خواهد داشت.
مصطفی هاشمی طبا، رییس سابق سازمان تربیت بدنی نیز به دفاع از دیدگاه دولتیان می پردازد. او بر این باور است که در شرایط فعلی سازمان تربیت‌بدنی می تواند سیاست‌های ورزش را در وزارتخانههای مختلف از جمله آموزش و پرورش و آموزش عالی از طریق شورای ورزش به جریان بیندازد و مسئولان این وزارتخانه‌ها را متعهد کند تا سیاست‌های مربوطه را پیاده کنند. اما چنین امکانی پس از وزارتخانه شدن ورزش از میان برداشته خواهد شد.
درباره موضوع «نظارت» که به شدت مورد تاکید حامیان طرح است نیز می گوید: «اولاً مجلس بر اساس قانون اساسی می‌تواند در کلیه امور نظارت داشته باشد از جمله سازمان ورزش. کما این که دیوان محاسبات که متعلق به مجلس است و سازمان بازرسی کل کشور که متعلق به قوه قضائیه است، به اضافه سایر نهادهای ناظر می توانند کاملاً در هر زمانی بر سازمان ورزش نظارت داشته باشند.»
هاشمی طبا در گفتگوی شنبه ۱۸ دی با روزنامه شرق، بر ابهام دیگری نیز اشاره کرده است. او می پرسد: «وزارتخانههای دیگری که استیضاح می شوند چه اتفاق مثبتی برایشان می افتد؟ مثلاً وزارتخانه‌ای مثل آموزش و پرورش که دائماً استیضاح می شود و در طول سال‌های مختلف مرتباً چهره عوض کرده، اما مشکلات آن پابرجا است.»
اختلاف دولت دهم با مجلس بر سر وزارت ورزش، جدا از مجموعه اختلافات چشمگیر این دو قوه نیست. اختلافاتی که در تازه ترین فاز خود، منجر به نامه نگاری رییس قوه مجریه به نمایندگان مجلس شورای اسلامی شده است.
ورزشکاران، مربیان و پیشکسوتان ورزش ایران تاکنون از اظهار نظر صریح درباره تشکیل وزارتخانه خود داری کرده اند. نه مخالف هستند و نه موافق. زیرا چنانچه در کشمکش دولتمردان و قانونگذاران جمهوری اسلامی ایران پیرامون تشکیل وزارت ورزش مشهود است، آن ها نتوانسته اند همراهی افکار عمومی را در موافقت با تشکیل وزارت ورزش یا مخالفت با آن، جلب کنند.
در تصویری نمادین، گویی ورزشیان کناری ایستاده اند و هنوز پی نبرده اند که چرا دولت مخالف است و چرا مجلس موافق؟ دولت می گوید این طرح نیاز به کارشناسی بیشتر دارد، مجلس می گوید به قدر کافی کارشناسی شده است.
سعیدلو می گوید: «ما اسناد و مدارک زیادی داریم که تشکیل وزارتخانه به ورزش آسیب می زند. وزارت ورزش یعنی تعطیلی و فاجعه‌ای برای ورزش.» او اما تاکنون ورقی از «اسناد و مدارک زیاد» را منتشر نکرده است.
دیدگاه دولت
محمدرضا رحیمی معاون اول رییس‌جمهوری پس از تصویب طرح ادغام سازمان تربیت بدنی با سازمان ملی جوانان برای تشکیل وزارت ورزش گفت: «در این زمینه با دولت مشورت لازم نشد. به نظر ما صلاح در این بود که با همین سازمان‌های موجود کار را ادامه می دادیم. ضمن این که سازمان جوانان با امور ورزش سنخیتی ندارد که درهم ادغام شوند.»
سازمان تربیت بدنی نیز رسماً مخالفت دولت با این طرح را اعلام کرد. ۵۱ فدراسیون ورزشی به تبعیت از سازمان ورزش، با صدور بیانیه ای به
مخالفت خود را اعلام کردند.
همچنین حمید سجادی معاون سازمان تربیت بدنی گفت فدراسیون ها با تکیه بر شناخت جامع و عملیاتی خود از واقعیات امور اجرایی ورزش در لایه‌های مختلف جامعه، مخالفت خود را اعلام کرده اند.
علی سعیدلو رییس سازمان تربیت بدنی نیز تاکید کرد که از یک سال پیش به شدت با این طرح مخالف بوده است:«با این ساختار و سازمان، امروز ما در اوج قدرتیم و شاهد بهترین شرایط ورزش کشور هستیم. در کشور همه از پیروزی ها شادابند. برای نمایندگان مجلس چه سندی بیش از این لازم است؟»
در شرایطی که فقط مسئولین ورزش مخالفت خود را ابراز کرده و ورزشکاران و مربیان در این زمینه سکوت کرده اند، سعیدلو می گوید: «آیا یک میلیون جامعه ورزشی نمی فهمند؟! ما نظر خود را اعلام می کنیم ولی اگر تشکیل وزارت ورزش، قانون شد نتیجه‌اش را دو سال دیگر خواهید دید. این نتایج، تمام کار سازمان تربیت بدنی را مختل می کند.»
دیدگاه مجلس
امیدوار رضایی، رییس فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی در میزگرد شبکه تلویزیونی خبر گفت: «ما معتقدیم وزارتخانه شدن سازمان ورزش این حسن را خواهد داشت که وزیر می تواند غیر از بحث نظارت با ارائه برنامه به نمایندگان، سطح اعتبارات ورزش را بالاتر ببرد.»
از امیدوار رضایی (برادر محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام) به عنوان یکی از گزینه های سمت وزارت، در وزارت ورزش جمهوری اسلامی ایران نام برده می شود.
پس از صدور بیانیه ۵۱ رییس فدراسیون، سیدجلال یحیی زاده رییس کمیسیون تربیت بدنی مجلس گفت: «وقتی با برخی از روسای فدراسیون‌ها صحبت کردم، گفتند راضی به تنظیم آن نامه نبوده‌اند. حتی برخی از آن ها عنوان کردند نامه‌ای سفید را امضا کرده بوده اند.»
اما سیدمحمد پولادگر، رییس فدراسیون تکواندو با بیان این که تمام روسای فدراسیون‌ها در مخالفت با طرح وزارتخانه شدن ورزش اتفاق‌نظر داشتند این ادعا را رد کرد. محمود مشحون، رییس فدراسیون بسکتبال هم تاکید کرد او و دیگر روسای فدراسیون‌ها با آگاهی کامل نامه را امضا کرده‌اند.
بحث افزایش بودجه جاری ورزش کشور و همچنین سیطره نظارتی مجلس بر سازمان ورزش، از جمله نکاتی است که مدافعان طرح بارها به آن اشاره کرده اند.
نقدی بر هر دو دیدگاه
رییس سازمان تربیت بدنی صرفاً با استناد به ۲۰ مدال طلای تک ستاره های ورزش ایران در بازی های آسیایی گوانگجو، بر این باور است که به اندازه ۵۰ سال گذشته در ورزش کار شده است. او این ادعا را در گفت وگوی زنده با شبکه سوم سیما و از محل برگزاری بازی های آسیایی گوانگجو مطرح کرد.
این در حالی است که هنگام برگزیده شدن ایران به عنوان میزبان بازی های همبستگی کشورهای اسلامی، ورزشگاه ها و سالن های انتخاب شده از سوی دولت برای برپایی مسابقات، اغلب باقی مانده از دوران قبل از انقلاب اسلامی بودند.
طلسم ۳۵ ساله فوتبال در راهیابی به المپیک و طلسم ۳۹ ساله در فتح جام ملت های آسیا نیز از دیگر عقب ماندگی های آشکار ورزش ایران در بعد قهرمانی است.
نمونه های فراوانی از این دست، نشان می دهد که متولی ورزش ایران، برآورد دقیقی از جایگاه منطقه ای و جهانی ورزش کشور ندارد.
در طرف مقابل، مجلسیان اگرچه در دفاع از طرح بر افزایش توان و امکان نظارت خود تاکید می کنند، اما سوابق همین مجلس هشتم نشان می دهد که در بررسی عوامل ناکامی ورزش ایران در المپیک ۲۰۰۸ پکن و پس از آن نیز در تشکیل کمیته تحقیق و تفحص از عملکرد محمد علی آبادی در دوران مدیریت چهار ساله اش بر سازمان تربیت بدنی، متزلزل ظاهر شده اند.
در بعد مالی نیز ورزش فوتبال که چه در مسافرت ها و در چه نطق های پیش از دستور، محبوب ترین ورزش نمایندگان مجلس است، با توجه به متمول بودن این رشته ورزشی در ایران و اشباع آن از بودجه دولت، کمترین تاثیر و تغییر را در قیاس با سایر فدراسیون ها، از تشکیل وزارتخانه خواهد داشت.
مصطفی هاشمی طبا، رییس سابق سازمان تربیت بدنی نیز به دفاع از دیدگاه دولتیان می پردازد. او بر این باور است که در شرایط فعلی سازمان تربیت‌بدنی می تواند سیاست‌های ورزش را در وزارتخانههای مختلف از جمله آموزش و پرورش و آموزش عالی از طریق شورای ورزش به جریان بیندازد و مسئولان این وزارتخانه‌ها را متعهد کند تا سیاست‌های مربوطه را پیاده کنند. اما چنین امکانی پس از وزارتخانه شدن ورزش از میان برداشته خواهد شد.
درباره موضوع «نظارت» که به شدت مورد تاکید حامیان طرح است نیز می گوید: «اولاً مجلس بر اساس قانون اساسی می‌تواند در کلیه امور نظارت داشته باشد از جمله سازمان ورزش. کما این که دیوان محاسبات که متعلق به مجلس است و سازمان بازرسی کل کشور که متعلق به قوه قضائیه است، به اضافه سایر نهادهای ناظر می توانند کاملاً در هر زمانی بر سازمان ورزش نظارت داشته باشند.»
هاشمی طبا در گفتگوی شنبه ۱۸ دی با روزنامه شرق، بر ابهام دیگری نیز اشاره کرده است. او می پرسد: «وزارتخانههای دیگری که استیضاح می شوند چه اتفاق مثبتی برایشان می افتد؟ مثلاً وزارتخانه‌ای مثل آموزش و پرورش که دائماً استیضاح می شود و در طول سال‌های مختلف مرتباً چهره عوض کرده، اما مشکلات آن پابرجا است.»
|
|
|