در این خاک زرخیز ایران زمین . نبودند جز مردمی پاک دین. همه دینشان مردی و داد بود . وز آن کشور آزاد و آباد بود. چو مهر و وفا بود خود کیششان . گنه بود آزار کس پیششان. همه بنده ناب یزدان پاک . همه دل پر از مهر این آب و خاک. پدر در پدر آریایی نژاد . ز پشت فریدون نیکو نهاد. بزرگی به مردی و فرهنگ بود . گدایی در این بوم و بر ننگ بود. کجا رفت آن دانش و هوش ما. که شد مهر میهن فراموش ما. که انداخت آتش در این بوستان . کز آن سوخت جان و دل دوستان. چه کردیم کین گونه گشتیم خوار؟. خرد را فکندیم این سان ز کار. |