مسعود بهنود در گفتگو با جرس: ترسمان از این است که ایران به پاکستان تبدیل شود

بلاهایی که فضای تنگ و محدویتهای دولتی بر سر مطبوعات می آورد

<sub>جرس ـ سئوال بعدی من در باره تغییر لحن رایج در رسانه های فارسی زبان بعد از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری است.به نظر می رسد که رسانه های مکتوب و الکترونیکی بر خلاف گذشته حاضر به رعایت هیچ خط قرمزی تیستند. امروز از آیت الله خامنه ای به همان تندی انتقاد می شود که از آقای احمدی نژاد می شود وگاه حتی بیشتر. این تغییر لحن و ادبیات را صرف نظر از علائق جناحی آنها، چگونه می بینید؟


بهنود: من شخصا آن را یک انحراف می دانم. ما باید آنقدر پخته شده باشیم (که به نظرم انبوهی از ایرانیان به این گونه اند)‌ که بدانیم آزادی به معنای «اجازه داشتن در درشت گویی» نیست .کمااینکه این برداشت در برخی از کشورهای عقب افتاده هست یا در ایران صد سال پیش وجود داشته. ولی جامعه امروزی ما نزدیک به ۸۰ درصد باسواد دارد و حدود ۴ میلیون نفر آن در خارج از کشور زندگی می کند که در بین آنها دست کم ۱.۵ میلیون نفر از نظر معیارهای جهانی در سطوح بالای فکری رده بندی می شوند. بنابراین ما با یک جامعه افریقایی یا خاور میانه ای عقب افتاده سروکار نداریم که معنای آزادی را نشناسد ولی متاسفانه در عمل این گونه دارد عمل می شود. براساس یکی از آمار منتشر شده، ایران در میان کل کشورهای خاورمیانه بیش از هر کشور دیگر کسانی را در خود جای داده که یک یا دو زبان خارجی را به خوبی می دانند. بنابراین نمودار چنین جامعه ای نمی تواند نامه ای باشد که برای حل یک معضل سی ساله به چند کشور معتبر جهان ارسال می شود و آنگاه سوای اصول مطرح شده در آن نامه که شبیه یک انشای کودکانه است، ۱۳ غلط املایی هم در آن وجود داشته باشد. مطلبی ارایه می شود که بیانگر آمادگی برای مذاکره با دیگر کشورهاست و حاوی ۱۸ صفحه انشای بچه گانه ای است که اساس آن تحمیق ملت است. در واقع تنها چند بند مختصر از این متن مشمول توجهات آن کشورهاست والا مابقی که بخش عمده متن است، برای مصرف داخلی است. پس یک ذهنیتی وجود دارد که مردم ایران را اینقدر احمق دیده است.


این ذهنیت چگونه توانسته خود را در ایران بر سر حکومت بگذارد و به عنوان مطبوعات در جامعه ما حاکم شود؟ به این دلیل که جمهوری اسلامی در ادامه روند حکومت پهلوی، بنیادش بر این قرار نگرفت که کل جامعه ایران را نمایندگی کند. این در زبان ساده است. مگر اینکه بتوان مانند برخی ممالک راقیه دنیا به جایی رسید که وقتی اسنادی در دفتر دولت یا حزبی رد و بدل می شود، حزب رقیب نیز از آن آگاهی داشته باشد و نتوان از او پنهان کرد. تنها در این صورت است که می توان ادعا کرد حکومت نماینده کل کشور است وگرنه تبدیل خواهد شد به آنچه که ما از کودتای ۳ اسفند ۱۲۹۹ گرفتار آن شده ایم. یعنی حکومت یک بخشی از جامعه ایران را انتخاب می کند و به تعامل با آن بخش می پردازد و با حمایت های مادی و معنوی ای که از او می کند، متقابلا توسط او بقیه جامعه را کنترل می کند. به همین جهت هم کسانی را نماینده خود خطاب می کند که در خیابان ها به استقبالش می آیند. در زمان شاه هم همین حرف زده می شد. آخرین باری که شاه از قصر بیرون آمد در زمان زلزله نطنز بود که انبوهی از روستاییان به استقبالش آمده بودند و حتی بنابر رسمی که بین آنها متداول بود، یکی از روستاییان بچه خود را آورده بود برای شاه قربانی کند. در همین سفر هم این اتفاق پیش آمد. آقای احمدی نژاد تاریخ را نخوانده است و نمی داند که وقتی کسی از جانب حکومت مرکزی می رسد، روستایی (که خیری از حکومت مرکزی ندیده)، به میدان شهر می رود تا شاید چیزی به او برسد. اصلا برای کشاندن مردم به خیابان و استقبال از رییس جمهور، نیازی به همراه داشتن گونی اسکناس نیست کمااینکه آقای خاتمی پولی با خود نمی برد. پس چنین اتفاقی را وجه محبوبیت خود قرار دادن، یک دایره بسته ای را ایجاد کردن، پول نفت را گرفتن، بین این دایره تقسیم کردن و به بیرون این دایره زور گفتن «تعادل مملکت» می شود. در ۵۵ سال پهلوی هم (به غیر از سال های پس از سقوط رضاشاه) همین گونه بود البته حوزه این دایره در دوره پهلوی گسترده تر از حالا بود و کمااینکه ممکن بود بعد از ۵۰ سال آن دایره شامل همه افراد جامعه شود.

 

به هرحال وقتی حکومت این گونه پایه های خود را می گذارد، طبیعی است که با پول نفت کاغذ می خرد و آن را به دوستانش می دهد تا با آن روزنامه درست کنند و این دوستان اگر به دیگران تعرض کنند، مثل روزنامه کیهان، مصونیت آهنین دارند. در مقابل آن روزنامه دیگر حتی به فراش مدرسه هم نمی تواند انتقاد کند، سوبسید نمی گیرد، با تورم چند درصدی سروکار دارد، خبرنگارش بیمه نیست، تامین ندارد، مکالمات و تلفن هایش کنترل می شود. همه و همه اینها فضایی را موجب می شوند که آن نشریه به صورت موجود ناقصی در بیاید که حتی در یک فضای نسبتا آزاد نتواند به درستی رشد کند. این درست مانند قضایای مربوط به کتاب خواهد شد. دقیقا مانند همین کارهایی که آقای صفار هرندی وزیر ارشاد چهار ساله اول دوره ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد کرد که بزرگ ترین بلا را به سر بازار کتاب در ایران آورد. قبل از این رکورد در دست آقای میرسلیم، عضو دیگر هیئت موتلفه بود. آقای هرندی آمار می دهد که تیراژ چاپ کتاب بالا رفته در حالی که تمام ناشرین خصوصی در حال ورشکستگی اند چون کتاب هایشان را نگه داشته اند. آنگاه می بینیم که رقم های نجومی به جاهایی اختصاص داده شده مانند قم که تحت عنوان هایی مثل قرآن پژوهی یا امثالهم. البته برای حکومت دینی لازم اند. اما واقع امر این است که قرآن پژوهی ای صورت نگرفته است بلکه صرف آن شده که فلان تعداد آدم بنشینند و در موقع موعود به خیابان ها بریزند و مردم را کتک بزنند.

جرس- تجربه های قبلی نشان داده که در بهترین حالت، این پژوهش ها هم معطوف به بررسی محتوای نشریات و کتاب ها برای درج در بولتن های محرمانه شده است!

بهنود: بله، اما انتقادی هم به بخش حرفه ای کار برخی از این روزنامه نگاران وارد است. مثلا در صدا و سیما که نزدیک به ۷ هزار نفر در آن کار می کند و حداقل با بحث خبر و خبرگزاری آشنا هستند، جوانی یک خبر نوشته با این موضوع که یک نفر دارد می آید. این واقعا چه چیزی می تواند باشد؟

جرس- اتفاقا آن خبر را خواندم. گمان می کنم متن منتشر شده ، نتیجه صدور بخشنامه ای رسمی است چرا که تلویزیون هم گزارش مشابهی داشت از حال و هوای مردمی که به نماز جمعه می رفتند. به نظر می رسد این شیوه اغراق آمیز در پوشش خبری نتیجه ی حضور نمایندگان حاکمیت در تحریریه هاست. یعنی هرچه آنها تصمیم بگیرند، تحریریه ها هم باید آن را انجام دهند و این مربوط به امروز هم نیست بلکه در گذشته هم وجود داشته است.

بهنود: قبلا به گونه دیگری بود، مثلا در دوره آقای هاشمی چنین اشخاصی وظیفه داشتند تا راجع به سازندگی حرف های غلو آمیز بزند یا در زمان آقای خاتمی اگر چنین کارمندی وجود داشت، خود را موظف می دانست که انشایی در مورد جامعه مدنی بنویسد. الان اعتماد به نفس حکومت از دست رفته چون نقطه اتکای او که همان به خیابان آوردن جمعیت است، بعد از انتخابات از او گرفته شده است تا جایی که حتی جرات ندارد مسابقه فوتبال برقرار کند. در نتیجه آنچه که از چنین مامورینی خواسته می شود، این است که مانند کسانی که عکس ها را با فتوشاپ دستکاری می کنند، آنها هم به قضایای مورد تایید حکومت، جنبه اغراق آمیز دهند. در نتیجه شرایط آن گونه می شود که کافکا گفته بود و سقوط کمونیسم. با این تفاوت که این آخری که بنیاد فکری بسیار محکم حکومتی داشت.</sub>

از ترس شکست در دور دوم، تقلب کردند

<sub>جرس- صحبت از نماز جمعه شد. آیا به نظر شما حرف های آقای خامنه های به معنی ادامه بگیر و ببند ها و به قول ایشان درآوردن چشم فتنه است؟

بهنود : نه، من چنین تعبیری ندارم. آقای خامنه ای در مواقعی که به قصد بگیر و ببندها و دستگیری ها نماز جمعه را خوانده، ادبیات دیگری را به کار برده است.

جرس- اما معمولا بعد از هر سخن تند و تیزایشان عده ای برای اصلاح ابرو نه فقط چشم را کور کرده اند، بلکه سر را هم بریده اند؟!

بهنود:این از ناکارآمدی هاست. سیستمی که در آن نامه وزارت امور خارجه اش غلط املایی وجود دارد، و در آن هواپیمایی که راه اندازی می شود سقوط می کند، … (خنده). آقای احمدی نژاد تا ۲ ماه بعد از ریاست جمهوری اش ، تمام حرف هایش همه یاوه بود. بعد از دو ماه یک چیزهایی یاد گرفت و شروع کرد به وعده دادن و به طور مشخص دو مورد خاص . یکی از آن دو، راه آهن بود که وقتی آن را مطرح کرد، با خود گفتم که: «عجب شیطتنتی دارند اینها»!!. چون از سال ۱۳۴۰ که پول نفت وارد ایران شد، یکی از چیزهایی که ما ندیده گرفتیم، راه آهن بود که اتفاقا وسیله حمل و نقل بسیار خوبی است و همه کشورها آن را رها نکرده و حتی آن را گسترش می دهند. ولی ما آن را رها کردیم و شاید توجه به هواپیما را جایگزین او کردیم. در جمهوری اسلامی هم با تمام مردمی بازی هایی که داشت، باز هم راه آهن رشد نکرد و همان قارقارک دوره رضاشاه ماند. احمدی نژاد به این مسئله پی برد و من خیلی خوشحال شدم (که بالاخره او چیزی را فهمید). دومین قضیه مسکن بود که آن را می خواست با کمک آقای سعیدی کیا (که چیزهایی بلد بود) انجام دهد. پس با توجه به اینکه بهای نفت هم بالای بشکه ای ۱۴۰ دلار رسید، شروع کرد به وعده دادن. گویی که می رفت کارهایی زیربنایی در کشور صورت گیرد.

او تنها برای احداث یک خط آهن از بین کل پروژه هایی که وعده داده بود، معلم خودش بهبهانی را وزیر راه و ترابری کرد و از او وعده گرفت که راه آهن شیراز ـ اصفهان را راه اندازی کند. بهبهانی هم پس از انجام مطالعات لازم، قرار بر این شد که قبل از انتخابات ۱۳۸۸ فقط این یک پروژه را به نتیجه برساند. به عبارت دیگر از طرح جامع راه آهن سراسری کشور، همه را خلاصه کردند و تنها همین یک مورد را در دستور کار قرار دادند. آقای بهبهانی هم یک سال و نیم فرصت داشت تا این طرح را به اجرا درآورد. البته در ابتدا دو پروژه مد نظر بود که دومی مربوط به راه آهن شمال کشور بود. اما در اواسط کار چینی ها کنار کشیدند و پروژه تعطیل شد. بنابراین تمام نیروی خود را صرف خط آهن مرکزی کردند. قرار بود یک ماه قبل از انتخابات، آقای احمدی نژاد را برای افتتاح بر سر پروژه به اتمام رسیده ببرند. اما آنچه اتفاق افتاده باورکردنی نیست. اولا به رییس جمهور خبر دادند که برای دیدن آن فاجعه نیاید. راه آهن ساخته شد یعنی ریل ها و تراولس ها رو زمین نصب شده اند. لوکوموتیوها هم که از چین خریداری شده اند، بر روی خط قرار گرفتند. از آنجایی که قرار شد رییس جمهور به مراسم افتتاح نرود، قرار شد به جای او خود بهبهانی در محل حاضر شده و سوار قطار شود. و قرار شد که خانواده شهدا را هم به عنوان تبرک با این ترن ببرند. این قطار چهارده ساعت طول کشید تا از اصفهان به شیراز برسد ضمن اینکه که وقتی که رد می شد، (مانند برخی از فیلم ها اسب آهنی دچار حمله سرخ پوستان می شود)، تراورس هایش باز می شدند یا شکسته و خرد می شدند. عکس های مربوط به این حادثه در اینترنت موجود است. وکیل این پروژه خودش اذعان داشته که ما با این کار جان هفتصد نفر را به خطر انداخته ایم. پروژه هم به کل خوابید و به تاریخ پیوست.

 

حال شما در نظر بگیرید در یک سیستم به گروهی ۴ سال فرصت داده می شود با هزینه ای نجومی و امکانات نامحدود و آنگاه آنها نمی توانند ۸۰ کیلومتر خط آهن بکشند. حال شما تصور می کنید که مثلا وقتی به تنظیم سیاست اجتماعی میرسد، در آنجا بهتر عمل می کند؟ یعنی در آن قضیه ناگهان کار آمدی پیدا می کنند؟ واقعیت این است که برای آنها معزلی پیش آمده است.انتخاباتی صورت گرفته که به عقیده من هریک از طرفین (احمدی نژاد و موسوی) ۵۰ درصد آرا را کسب کردند. جناح محافظه کار ترسید و با تقلب در شمارش آرا، آمارشان را از ۵۰، به ۷۶ تغییر دادند. چون فکر کردند اگر به دور دوم بروند، غیر ممکن است که رای بیاورند. استنباط آنها درست هم بود چون همان قضیه دور دوم سال ۸۴ اتفاق می افتاد. بنابراین چنین تقلب بزرگی را مرتکب شدند که به یک معزل برای کشور تبدیل شد. آقای خامنه ای هم که از بالا به قضایا نگاه می کند، خود را در جایی یافت که می باید یکی از این دو طرف را انتخاب کند. برخلاف سی سال گذشته (که همیشه هاشمی در مصلحت اندیشی پیش قدم بود)، این بار آقای خامنه ای دست به کار شد و با یک حساب و کتاب سرانگشتی به این نتیجه رسید که طرف احمدی نژاد را بگیرد. او با خود اندیشید این ۵۰ درصد ما که خطری ندارد. آن پنجاه درصد دیگر (بسیج، سپاه وطبقات محروم) است که سربازان اصلی نظام هستند. بنابراین ایشان بین سوسول ها (از اصطلاحاتی که زیاد در حکومت استفاده می شود) و جانبازان واقعی جمهوری اسلامی ، دومی را انتخاب کرد. علت این انتخاب هم البته قابل درک است . طبیعتا اگر با «سوسول ها» درست رفتار شود، آنها کسی را ترور نمی کنند. پس درایت ایجاب می کرد که به این «سوسول ها» با زبانی نرم برخورد شود. موسوی، کروبی و خاتمی دعوت شوند تا از آنها خواسته شود که به ملت پیام بدهند و عنوان دارند که: «ای ملت ما بهم نزدیک هستیم. پس نگذاریم این نزدیکی ها از بین بروند و تفرقه ایجاد نگردد و … .» اما آقایان که این روش ها را بلد نیستند و تها رعب را بلدند، وارد سیستم ارعاب و فشار می شوند. با این ذهنیت که مخالفان و سرانشان را همه را با هم بگیرند و دستگیر کنند. غافل از اینکه این بار ارتباطات و ماهواره هست و هر چه رشته می کنند، دو ساعت بعد پنبه می شود و بدین ترتیب رعب به دل کسی نمی افتد.بنابراین به نظر من آقای خامنه ای نماز جمعه خیلی خوبی خواندند ولی این خطبه به قول فلاسفه خارج از زمان است. اگر ده سال پیش چنین حطبه ای خوانده می شد، خیلی درست بود و با درایت همراه بود ولی الان این موبایل ها که دست جوان هاست دنیایی است که در آن یک عکس از ندا می گیرند و سرنوشت جنبش عوض می شود، ایرانیان چه در داخل و چه در خارج ایران به ماهواره ها نگاه می کنند و به تحلیل ها تفسیرهای آن گوش می دهند. سایت های اینترنتی را مرور می کنند. شبی ده دوازده میلیون جوان از طریق اینترنت و ماهواره اطلاعات می گیرند و آنها را تکثیر می کنند.دنیا عوض شده و ابزارهای آن هم به گونه دیگری شده است.
آقایان متوجه نیستند. به همان دامی افتاده اند که محمدرضا شاه افتاد. او بعد از ۲۲ بهمن که از ایران رفت، همچنان می گفت که بی بی سی انقلاب کرده است. پس مردم چه می شوند و در این معادله مردم کجای کار هستند؟ نامه های آخرین سفیر شاه در انگلستان موجود است که در آن پرسیده «بی بی سی چیست»؟ در بررسی هایی که ما انجام دادیم به نتایج جالبی رسیدیم از جمله اینکه در کل تاریخ انقلاب ایران، حتی یک بار هم بی بی سی با آقای خمینی مصاحبه نداشته است. تنها یک بار جاهد همراه با یک عده خبرنگار نشسته بوده و صدایی ضبط کرده بودند. در حالی که تا روز ۲۱ بهمن بی بی سی با شاپور بختیار و سران احزاب ملی و بقیه مصاحبه کرده. اگر بی بی سی می توانست انقلاب درست کند، با این ها می کرد.</sub>

 

_{آیت الله خمینی بر خلاف رهبر فعلی می گفتند روز قدس روز مبارزه با "کل زور گویان" است}

 

<sub>جرس ـ یعنی به زعم شما، سخنان آقای خامنه ای به این منظور ایراد نشده که عده ای بروند و چشم فتنه را در بیاورند؟حتی اگر چنین نیتی هم نداشته باشند،اما تا به حال همواره تمایل مجریان فرامین به کور کردن چشم فتنه بیشتر بوده تا گوش کردن به حرف معترضین . من فکر نمی کنم که منظور دیگری بتوان از حرفهای آقای خامنه ای برداشت کرد؟!

 

بهنود:من حتی امروز هم در تلویزیون گفتم که از خود تیترهای روزنامه های تهران می شود فهمید که در اکثر مواقع، از حرف های آقای خامنه ای آن ها چند برداشت می کنند. زیرا او، هم می خواهد اوتوریتیه حکومت را نگه دارد، هم می خواهد پیغام بفرستد که شلوغ نکنید و هم می خواهد به آن جناح پیغام برساند که همدیگر را حذف نکنید. بنابراین در این سخنان پیام های مختلفی است که خوب دو خطبه هم جا دارد که اینها در آن گفته شود. اگر روزنامه های امروز را نگاه کنید تیتر بیست و سه تا از آنها همین حرفهای آقای خامنه ای است که در سه گروه تقسیم می شوند. یک گروه به این بخش از سخنان ایشان می پردازند که «ما باید در دفع، حداقلی باشیم ودر جذب حداکثری» یا اینکه «منقد برای حکومت لازم است». پس پیداست که برخی از این نشریات می گویند این نشانه قوت ماست و در مقابل گروهی مثل روزنامه جمهوری اسلامی بیان می کنند که ما داریم فرو پاشی می کنیم و چاره ای جز این نداریم. برخی از این روزنامه ها هم که حامی دولت اند یعنی جناح راست افراطی، مواردی را برجسته کرده اند که حاوی جنبه های قهری در بیانات آقای خامنه ای است. اما من باور ندارم که کلیت این نماز جمعه حاوی یکی از این دو جنبه ی قهر یا آشتی باشد. شاید تنها بخشی از آن که پیام صریح دارد، جایی است که او از نگرانی خودش در مورد روز قدس می گوید. فقط در آنجاست که کاملا به صراحت نشان می دهد که از ماجرای روز قدس می ترسد. به همین جهت می گوید: «روز قدس فقط مخصوص است به فلسطین». و شما می دانید که این کاملا نقطه مقابل تعریف خمینی است. ایشان گفته است که: «روز قدس روز مبارزه با استکبار و کل زور گویان عالم است». بنابراین ایشان تقلیل می دهد و می گوید فقط مساله فلسطین است و چیز دیگری نیست. و بعد به فاصله یک ساعت بعد از خطبه ایشان شایعه ای بر سر زبان ها می افتد که ممکن است هاشمی خطبه های نماز جمعه را نخواند. بچه های این ور هم مانور دادند و شروع کردند به تبلیغ کردن که: «روز قدس را انتخاب کردیم، هر کس بخواند، می رویم». این در حالی است که هاشمی هم پیغامش برای آنها این است که «قبل از اول مهر قضایا را حل کنید». یعنی قبل از اول مهر زندانی ها را آزاد کنید و به دو تا روزنامه هم اجازه فعالیت بدهید. جامعه چیز خیلی زیادی در این مرحله نمی خواهد. اما آقای خامنه ای درس عبرتی که از انقلاب گرفته این است که اگر گام اول را برداریم، باید بقیه ی گامها را هم برداریم! بنابراین در شرایط سال ۵۷ قرار گرفتیم که دولت هر کاری لازم است بکند و کوتاه بیاید، ولی حکومت کوتاه نیاید. به نظر من نماز جمعه آقای خامنه ای نشان از این نداشت که یکی از این دو نظر (قهر یا آشتی) را انتخاب کرده بلکه نشان از این داشت که هنوز در مورد این دو نظر در تردید است و دارد به هر حال رو ی آن کار می کند.

 

استراتژی پوپولیستی احمدی نژاد برای ایران خطرناک است</sub>

 

<sub>جرس ـ‌ ولی به نظر می رسد که دولت آقای احمدی نژاد فاقد این درایت لازم برای مقابله یا مهار این مساله باشد . یعنی حتی اگر آقای خامنه ای هم به این نتیجه برسد که زندانی ها بیرون بیایند و دوتا روزنامه باز شود تا از فشارهای اجتماعی کم شود، بعید است که آقای احمدی نژاد واجد چنین ظرفیتی باشد.

 

بهنود: من در اینجا یک مقداری تامل دارم. دولت آقای احمدی نژاد یک دولت پوپولیستی است. چنین دولتی قرارنیست که به سمت سرکوب وآزار برود. چهار سال اول را هم همینطوری طی کرده است. یعنی در چهار سال اول هم گفته است که مثلا زن ها به ورزشگاه بروند و همه حرفهایی که زده در جهت به دست آوردن قلوب بوده است. حتی وقتی که به هاشمی بند می کند در شرایطی است که آگاه است که مردم از فساد خانواده هاشمی مطمئن هستند. این استراتژی پوپولیستی البته برای ایران خطرناک است. مثلا بچه هایی که الان در زندان هستند، در حقیقت متولی ندارند. زمانی که ما در زندان بودیم، متولی داشتیم. پیدا بود که مسوول ما آقای خامنه ای است. ایشان گفته بود که روزنامه ها پایگاه دشمن هستند و بخشی به نام «قوه قضائیه موازی» یا «وزارت اطلاعات موازی»، ما را دستگیر کرده بود. معلوم بود که کار دولت نیست و کار آن هاست. اما این بچه هایی که الان گرفتار شده اند مسوولشان کیست؟ دولت که می گوید: «مطلقا من نیستم». از آن طرف دار و دسته آقای خامنه ای هم که می گویند کار ما نیست. یعنی همگی وانمود می کنند که کار آنها نیست. طرفین شروع کرده اند به جذب مردم. هر چقدر که تعداد این جنبش سبز بیشتر می شود، طرفین سعی می کنند بازی را بر دوش دیگری بیندازند. خوب به ماجرای کهریزک نگاه کنید. در این ماجرا، دولت دارد در حقیقت پیغام می دهد که اینجا زیر نظر آقای خامنه ای است. تشکیلات آقای خامنه ای اشاره می کند که آنجا زیر نظر نیروی انتظامی بوده و فرمانده نیروی انتظامی هم که البته احمدی مقدم است. حتما خوانده اید که آقای احمدی نژاد در جلسه هیئت دولت گفته که: «این چیز هایی که پیش می آید اصلا به ما مربوط نیست. بین آقای خامنه ای و هاشمی دعواست». یعنی پوپولیست ها فهمیده اند که وسط این آشفته بازارخودشان را آغشته به ماجرا نکنند. به همین جهت من باور دارم که تا همین الان در هیات دولت یک بار هم بر سر این که با مردم چکار کنیم حرف نزده اند. دوستانمان معتقدند که آن پشت با آقا مجتبی جلساتی دارند. گروهی هم معتقدند این رایزنی ها در سپاه می گذرد. من خیلی اطلاع ندارم. ولی به هر حال چیزی که هست، مساله بزرگ تر از آن است که احمدی نژاد بتواند در آن دخالت کند.</sub>