جبهه متحد ایران و ارمنستان در برابر خطر انزوا

جبهه متحد ایران و ارمنستان در برابر خطر انزوا

در سرداب کارخانه کنیاک نوی در ایروان، بوی تند اما نه نامطبوع شراب کهنه به مشام می رسد.

روی در خمره چوبی، تعدادی استکان و یک بطری شری محصول 1944 قرار دارد.

چشیدن شراب در کارخانه نوی در میان توریست ها طرفداران زیادی دارد و به گفته آتا، تور لیدر ما، بسیاری از این افراد ایرانی هستند.

او با لبخندی می گوید: "ده متر زیر زمین، آنها فکر می کنند، خدا آنها را نمی بیند. آنها نمی خواهند شراب را بچشند، بلکه می خواهند آن را بنوشند."

در داخل شهر امید یکی از همین ایرانی هایی است که به دنبال چیری بیش از این است. این دانشجو 28 سال سن دارد و در ارمنستان سرمایه گذاری کرده است.

او عمده وقت خود را به دور از کتاب هایش می گذراند و بر روی تجارت خود که شامل یک آژانس توریستی که انحصارا با بازار ایران کار می کند، متمرکز کرده است.

او می گوید: "در تابستان به گمانم نود درصد توریست ها ایرانی هستند، ارمنستان خیلی به ایران نزدیک است و جذابیت هایی دارد مانند کافه ها و کلاب های شبانه و دریاچه زیبای سوان."

امید به تازگی یک رستوران ایرانی باز کرده و برای محلی ها و ایرانی هایی که خواهان غذاهای خانگی هستند، خدمات می دهد.

در کنار بار رستوران و دور یک قلیان، یک گروه دانشجوی ایرانی به دنبال امتحانشان، در حال استراحت هستند.

مهدیس، دانشجوی بیست ساله توضیح می دهد که چرا ارمنستان میان هزاران جوانی که نمی توانند وارد دانشگاه های ایران شوند، محبوب است.

"من ارمنستان را برای تحصیل انتخاب کردم، چون وضعیت اینجا آسان تر است، ما اینجا آزادی بیشتری داریم."

او ادامه می دهد: "البته ما هر کاری را که اینجا انجام می دهیم، می توانیم در ایران هم انجام دهیم، اما نه در ملا عام."

بخشی از این آزادی ها، اقتصاد آزاد ارمنستان است که این کشور را برای سرمایه گذاران خارجی، جذاب کرده است.

پایتخت ارمنستان، یک مرکز اقتصادی بین المللی نیست اما نشانه هایی وجود دارد که سرمایه گذاران ایرانی، فرصت ها را دیده اند.

در یک خیابان، بسیاری از فروشگاه ها ازآن ایرانی ها هستند. یکی از آنها در تملک محمد است.

او ده سال پیش کارش را از خرید و فروش لوازم خانه شروع کرد. او می گوید وضع تجارت بهتر و بهتر شده است.

هر وسیله ای که او می فروشد از قوری و ماهی تابه گرفته تا خوشبو کننده ها از ایران وارد شده اند.

مانند بسیاری از همکارانش، او نیز از انزوای جغرافیایی ارمنستان سود برده است.

جنگ با جمهوری آذربایجان بر سر منطقه قره باغ در سال های دهه 90 میلادی منجر به بسته شدن مرزهای این کشور با جمهوری آذربایجان و ترکیه شد.

این باعث شد تا ارمنستان محصور در خشکی، متکی به گرجستان در شمال و ایران در جنوب شود.

آلکساندر آرزومانیان مدیر موسسه رسانه ای قفقاز می گوید: "وضع گرجستان از نطر اقتصادی، وخیم تر است."

"ایران در مقابل هفتاد میلیون نفر جمعیت و نفت و گاز دارد. با مقیاس های منطقه ای، ایران کشور ثروتمندی است و این طبیعی است که باید با آنها رابطه عادی برقرار کرد، نداشتن چنین رابطه ای خطرناک خواهد بود."

حجم روابط تجاری میان دو کشور معمولی و در حد 200 میلیون دلار در سال است.

اما این باعث نشده تا ایالات متحده، حساسیت خود را نسبت به روابط ارمنستان با ایران ابراز نکند. این روابط شامل خط لوله گازی جدید میان دو کشور، مذاکرات و رفت و آمدهای زیاد مقام های بلندپایه دو طرف، و جمعیت قابل توجه اقلیت ارمنی در شمال ایران است.

در گزارش سالیانه آمریکا درباره تروریسم، وزارت خارجه این کشور گفت که گرم شدن روابط میان دو کشور مانع از آن می شود که ارمنستان آشکارا از ایران انتقاد کند.

این کشور کوچک با آمریکا، اروپا و روسیه روابط دارد و برقراری تعادل در این روابط، کار دشواری است.

اما روابط ویژه ارمنستان با ایران، قدرت منطقه ای، چیزی است که این کشور نمی تواند آن را از دست دهد.

دو کشور در حال حاضر به نظر در برابر تلاش ها برای منزوی شدن متحد شده اند.

آرمن موسسیان، وزیر انرژی ارمنستان می گوید: "نباید فراموش کنیم که ارمنستان تقریبا محاصره شده است و ما اهمیت ویژه ای برای روابطمان با ایران قائل هستیم. هر کس می تواند دوستانش را انتخاب کند اما نه همسایگانش را."

برای ایرانی هایی که ارمنستان را به عنوان خانه و کاشانه خود انتخاب کرده اند، مسایل ژئوپولیتیکی ممکن است چندان اهمیت نداشته باشد، اما آنها نیز به مانند سیاستمداران، واقع گرا هستند.

محمد، که تاجر است می گوید: "من کارشناس مسایل بین المللی نیستم. آنچه که من من می دانم این است که ما همواره با ارمنستان رابطه خوبی داشته ایم و این دلیل کار کردن من در این کشور است."

در رستوران، امید هیچ برنامه ای برای ترک اینجا، تا زمانی که همه چیز خوب پیش می رود ندارد.

"همه چیز برایم در اینجا خوب است و به همین خاطر ماندن را ترجیح می دهم."

"من ارمنی ها را دوست دارم و ترک دوستانم برایم سخت است. وقتی برای یک ماه به ایروان بیایی، برای همیشه در این شهر می مانی."