ویمبلدون؛ مسابقه تنیس یا سالن مد

ویمبلدون؛ مسابقه تنیس یا سالن مد

ماریا شاراپووا اولین بازیکن زنی نیست که دامن را کنار می‌گذارد و شورت ورزشی می‌پوشد

کانال را عوض کردم و سراغ اسکای نیوز رفتم. آنجا هم راجع به اینکه امروز شاراپووا دامن کوتاهش را کنار می‌گذارد و شورت ورزشی کوتاهتر از آن می‌پوشد صحبت می‌کردند. اسکای نیوز با خود شاراپووا هم صحبت کرد که گفت تا بحال شورت کوتاه نمی‌پوشیده چون فکر می‌کرده لباس مردانه است.

در فکر و خیال دامن و شلوار و شورت تنیس شاراپووا به ویمبلدون آمدم که تلفن همراهم زنگ زد و تهیه کننده جام جهان‌نما که برای حفظ جانش، اسمش را نمی‌برم با هیجان پرسید امروز راجع به شورت شاراپووا صحبت می‌کنید؟ هرچه اصرار کردم که جام جهان‌نما برنامه محترمی است و جای این حرفها نیست به گوشش نرفت. خیلی جلوی خودم را گرفتم که خانمش را از انگیزه‌های حرفه‌ای این تهیه کننده محترم خبردار نکنم.

راستش را بخواهید من دلیل این همه توجه به طرز لباس پوشیدن یک بازیکن برجسته را چند سال پیش در اینجا قهرمان شده و امسال هم جزو مدعیان اصلی است نفهمیدم. ما برای تنیس به ویمبلدون می‌آئیم یا برای شلوار و دامن و ساق پای زنان بازیکن؟ البته شاید من از شور و شوق جوانی افتاده‌ام.

از آغاسی تا نادال

از آن گذشته، پوشیدن لباسهای مخصوص و گاهی عجیب و غریب و نامأنوس در ویمبلدون امر تازه ای نیست. شرکتهای بزرگ تولیدکننده لباس ورزشی از قبیل نایکی و آدیداس لباسهائی ویژه بازیکنانی که با آنها قرارداد تجارتی دارند با نظر خود آنها طراحی می کنند و بازیکنان هم مطابق قراردادشان این لباسها را می‌پوشند. حتما دستمال سرهای آندره آغاسی را به یاد دارید که نایکی درست می‌کرد یا حالا پیراهنهای بی آستین رافائل نادال یا شورتهای زیرزانوی او که اگر کمی گشادتر می‌بود همان مامان‌دوز خودمان می‌شد.

	راجر فدرر با پولوور کرم رنگ

همین دیروز بود که راجر فدرر با یک پولوور کرم رنگ مدل هشتاد سال پیش که حروف اول نام و نام خانوادگی‌اش با حروف طلائی روی سینه‌اش حک شده بود به میدان آمد. کار بسیار خوبی هم کرد چون در دوسال گذشته نایکی کتی را به همین رنگ و حروف طلائی برایش درست کرده بود که روی شلوار کوتاه تنیس خیلی مسخره به نظر می‌امد و به تنش هم زار می‌زد.

سرینا ویلیامز هم دیروز در حالی که حتی یک قطعه ابر در آسمان نبود و هوا حدود ۲۵ درجه سانتیگراد بود با بارانی کوتاه سفیدی وارد زمین بازی شد و بعد از بازی گفت عاشق بارانی و پالتو است اما چون در فلوریدای گرم زندگی می‌کند فرصت پوشیدن این نوع لباسها را پیدا نمی‌کند.

از همه اینها گذشته ماریا شاراپووا اولین بازیکن زنی نیست که دامن را کنار می‌گذارد و شورت ورزشی می‌پوشد. ونوس ویلیامز سالها پیش این کار را کرد اما نمی‌دانم چرا امسال در این باره سروصدا بپا شده و بعضی بازیکنان زن می‌گویند پوشیدن شورت ورزشی مناسب خانمها نیست. جل الخالق!

سالن مد ویمبلدون

	سرینا ویلیامز با بارانی کوتاه سفید

خلاصه منظورم این بود که این کارها در ویمبلدون تازگی ندارد و سالهاست که این تورنمنت تبدیل به سالن مد شده بخصوص برای کسانی مثل شاراپووا که غیر از تنیس مدل لباس هم هستند. با این همه، توجه تمام جهان به لباس پوشیدن او من را هم کنجکاو کرد و اینقدر این پا و آن پا کردم تا سرکار علیه وارد زمین شماره یک ویمبلدون شد.

سرانجام ایشان وارد شد. برخلاف انتظار شورتش زیاد کوتاه نبود اما یک بلوز از پشت بدن‌نمای توری پوشیده بود که هرکس آن را دوخته خیلی هنرمند است. یک کت سفید مدل اسموکینگ مردانه هم پوشیده بود که چند دقیقه‌ای با دگمه‌اش ور رفت تا توانست بازش کند. همین و همین و هیجان ظرف چند ثانیه فروکش کرد. البته اگر لباس شاراپووا برای چشم‌چرانها نشئه‌آور نبود برای من نان و آب خوبی شد که این صفحه را سیاه کردم.

ارغوان و شاراپووا

می‌خواستم با این مزه پراکنی یادداشت امروز را تمام کنم اما به کنار زمین رفتم تا بازی ارغوان رضائی، بازیکن ایرانی فرانسوی، را تماشا کنم متوجه شدم که او هم با شورت ورزشی بازی می‌کند اما هیچ سروصدائی در باره‌اش برپا نشد. پدر گمنامی بسوزد.

	ارغوان رضایی

انصاف حکم می‌کند که این را هم اضافه کنم که برعکس شاراپووا که حریف فرانسوی‌اش استفانی فوارتز را به سادگی در دو ست سریع از پای درآورد، ارغوان در مقابل جیسلا دلکو بازیکن آرژانتینی با اینکه ست اول را با سرعت و قدرت شش بر یک برد، یکدفعه تمرکزش را از دست داد و دو ست بعد را با همان سرعت شش صفر و شش دو باخت و با کمال تاسف در قدم اول از ویمبلدون حذف شد.

من سال پیش بازیهای ارغوان را دیده بودم بخصوص در بازی در مقابل آنا ایوانوویچ که این روزها نفر اول رده‌بندی جهانی است با اینکه باخت خیلی خوب بازی کرد. اما متاسفانه امسال متوجه شدم که این دختر با استعداد از پارسال تا امسال هیچ پیشرفتی نکرده که هیچ، پس هم رفته است که دلیلش هم صددرصد نداشتن مربی درست و حسابی است. البته به من ربطی ندارد ولی دلم می‌سوزد که چنین استعدادی سوخت شود.