خانم مدرسه ساز، اسکناس صد تومانی مرا کجا خرج کردی؟

خانم مدرسه ساز، اسکناس صد تومانی مرا کجا خرج کردی؟

یکی از آن بانوان نیکوکار و خیری بود که در جنوب شهر تهران برای مردم منطقه مدرسه ساخته بود.برای گفت و گو با این بانوی نیکوکار در محل مدرسه ای که ساخته بود قرار گذاشتم. وقتی صحبت از خاطره پیش آمد به چند تا از آجر های مدرسه اشاره کرد و گفت: آن روزهای اول که تازه کار را شروع کرده بودیم، یک بار پسر بچه ای پیش من آمد و گفت  : شما در محله ما چکار می کنید؟ لبخندی به او زدم و گفتم: عزیز دلم اگر خدا بخواهد قرار است در اینجا یک مدرسه و مجتمع ورزشی برای شما و دوستانت درست کنیم.بعد دوباره آن پسر گفت : من هم میتونم کمک کنم؟ جواب دادم: اگر دوست داشته باشی استقبال می کنم.

بلافاصله آن پسر که فکر می کنم دانش آموزی دبستانی بود یک اسکناس 100 تومانی که احتمالا" پول توجیبی اون روزش بود را از جیب شلوارش بیرون آورد و به من داد و گفت: خانم! این هم سهم من برای این مدرسه.

سرانجام کار به پایان رسید. هنوز مدرسه به بهره برداری نرسیده بود که یک روز به من گفتند یک بچه ای با شما کار دارد. وقتی به حیاط مدرسه رفتم، با همان پسر روبرو شدم.از پسرک پرسیدم که با من چکار داری؟ در حالی که با شوق و ذوق فضای مدرسه را نگاه می کرد به من گفت: یادتان هست اون روزی که داشتید اینجا را می ساختید من هم آمدم و 100 تومان به شما دادم. حالا آمدم بپرسم که پول من را چکار کردید و از اون در کدام قسمت مدرسه استفاده کردید؟ با شنیدن این جمله بلافاصله به دو تا از آجر های دیوار مدرسه اشاره کردم و گفتم: عزیز دلم با پولی که تو به من دادی ما توانستیم این دو تا آجر را بخریم و در ساختمان مدرسه از آ نها استفاده کنیم. سوال پسرک آن قدر غافل گیر کننده بود که در آن لحظه جواب دیگری برایش پیدا نکردم و به ناچار به آجرها اشاره کردم. من آن پول را در مدرسه هزینه کرده بودم اما دقیقا" نمی دانم کجا خرج شد.

به هر حال وقتی پسرک این جواب را از من شنید بلافاصله به سمت آن آجرها رفت و بوسه ای بر آنها زد و خوشحال و خندان از مدرسه بیرون رفت.

راستی ! یادمان باشد که فرزندانمان را از کودکی به کارهای خوب و پسندیده تشویق کنیم و کوچک ترین کارشان را با عشق پذیرا باشیم. شاید همین رفتار امروز ما، فردا از آنان نیکوکارانی بزرگ بسازد که جامعه خود را متحول نمایند.