لندن و شهردار جدید آن

لندن و شهردار جدید آن

چالش ها در پیش روی شهردار جدید کم نیست و بزرگترین آن آماده کردن لندن برای میزبانی مسابقات المپیک 2012 است. چالشی که تحقق یافتن بیشتر تعهدات او به 10 میلیون ساکنان لندن بزرگ را طلب می کند

ولی، برای دولت، تکان دهنده ترین ضربه در این شکست انتخاباتی، پیروزی بوریس جانسون، نامزد حزب اقلیت محافظه کار، بر کن لیوینگستون، شهردار لندن بود.

احیاء شورای شهر لندن که بیش از 20 سال پیش توسط مارگرت تاچر، نخست وزیر وقت از حزب محافظه کار منحل شده بود، یکی از برنامه های سیاسی تونی بلر، رهبر سابق حزب کارگر بود. تعهدی که پس از پیروزی چشمگیر انتخاباتی در سال 1997، و تصدی نخست وزیری او تحقق یافت. بخش مهمتر این طرح تقسیم قدرت دولت کارگری، ایجاد مقام جدید شهردار لندن بزرگ، با اختیارات گسترده اجرایی بود.

تا پیش از این تغییرات، مقامی که همه به اسم "شهردار لندن" می شناختند و همچنان باقی است، مقامی است تشریفاتی که بمدت یکسال به یکی از تجار بزرگ لندن واگذار می شود. وظیفه ای محدود به آن بخش از مرکز لندن که با نام تاریخی شهر لندن شناخته می شود؛ یک مایل مربع مساحت دارد و هزار و اندی سال قبل رومی ها آنرا ساختند و امروز مرکز مالی و تجاری لندن و بزرگترین بازار پول و سرمایه در دنیا است.

ولی مقام جدید، شهردار، تمام لندن است باقدرت اجرایی وسیع و بودجه ای بیش از 22 میلیارد پوند (40 میلیارد دلار)

حزب محافظه کار، در ابتدا با این طرح مخالفت کرد؛ شاید یکی هم به این دلیل که می دانست مقام نخستین شهردار لندن نصیب کن لیوینگستون از حزب کارگر خواهد شد.

در واقع، یکی از انگیزه های اصلی خانم تاچر برای منحل کردن شورای شهر لندن، مخالفت شدید سیاسی و عقیدتی دولت روز با آقای لیوینگستون بود که ریاست شورای شهر را به عهده داشت؛ شخصیتی جوان و پر شور از جناح چپ حزب کارگر که در اوج فعالیت مسلحانه و بمب گذاری های آی-آر-ای ( ارتش سری جمهوریخواه ایرلند شمالی) رهبران شین فین، شاخه سیاسی آن را برای شرکت در سمیناری درباره مسئله ایرلند شمالی به لندن دعوت کرد.

حدس محافظه کاران درست از آب درآمد؛ در دو انتخابات جداگانه برای تعیین نمایندگان شورای جدید شهر لندن بزرگ، و شهردار صاحب اختیار آن، حزب کارگر پیروز شد. اگرچه که، به علت اختلافاتی عقیدتی و کوتاه مدت با حزب خود، آقای لیوینگستون کار جدیدش را با عنوان شهردار مستقل و غیر حزبی آغاز کرد.

اگرچه، کن لیوینگستون 55 ساله، دیگر آن انقلابی دست چپی و پر شر و شور گذشته نبود، ولی سیاست هایی را دنبال کرد که حتی دولت هم حزبش هم زیاد نمی پسندید، چه رسد به رقیبان محافظه کار که انتقاد و حمله را از هر طرف ادامه دادند. یکی از آن منتقدین سر سخت بوریس جانسون بود.

در آن زمان، بوریس جانسون روزنامه نویس بود، و در دوره ای که سردبیری یکی از معتبر ترین نشریات محافظه کار را به عهده داشت، از هیچ فرصتی برای حمله به برنامه های شهردار دریغ نکرد.

از طرح بحث انگیز ترافیک مرکز لندن گرفته که، این روزها هر خودروی شخصی برای ورود روزانه به آن مبلغ 8 پوند می پردازد، تا طرح پر هزینه بهبود کار شبکه مترو و گسترش شبکه اتوبوسرانی. ولی لبه تیز انتقادات بدون وقفه سیاسیون و رسانه های دست راستی متوجه طرح های اجتماعی کن لیوینگستون بود.

	اگرچه، کن لیوینگستون 55 ساله، (به هنگام انتخاب شدن به عنوان شهردار) دیگر آن انقلابی دست چپی و پر شر و شور گذشته نبود، ولی سیاست هایی را دنبال کرد که حتی دولت هم حزبش هم زیاد نمی پسندید، چه رسد به رقیبان محافظه کار که انتقاد و حمله را از هر طرف ادامه دادند

شهردار سابق لندن، در طول 8 سال زمامداری خود بر "رنگین کمان ترین" پایتخت دنیا، همواره بافت منحصر به فرد اجتماعی آنرا که از حضور ملیت ها و اقوام و نژادهای مختلف ساخته شده، پرارزشترین ویژگی لندن می شناخت و برای حفظ آن می کوشید.

مخالفان، در یکی از شدید ترین انتقادات خود به برنامه های اجتماعی آقای لیوینگستون، در مقاله ای نوشتند شهردار پایتخت، برای رقص و پایکوبی سیاهان و سال نو چینی ها و رژه سالانه همجنس گرایان و طرفداران خلع سلاح بین المللی کارناوال خیابانی ترتیب می دهد؛ برای اعیاد مسلمانان و هندوها و بودایی ها و دیگر اقلیت های قومی و مذهبی از سراسر دنیا، کلی پول خرج می کند، اما برای روز "سنت جورج"، روز ملی انگلیسیها ، هیچ!

انتقاد بزرگ دیگر، افزایش موارد قتل با اسلحه گرم درمیان باندهای قاچاق مواد مخدر رقیب و باند های قاچاق زنان و دختران از آفریقا و اروپای شرقی به قصد مجبور کردن آنها به روسپی گری بود.

همچنین افزایش میزان جرائم، به ویژه در میان نو جوانان از اقلیت های قومی. نوع این جرائم و نسبت دادن آن به اقلیت های قومی ، به مخالفان شهردار جرأت داد تا او را به بی توجهی به مسئله مهاجرت غیر قانونی و بدون کنترل اتباع خارجی به لندن متهم کنند. با این وجود، در دومین انتخابات شهرداری، کن لیوینگستون توانست مهمترین رقیب خود از حزب محافظه کار را هم شکست داده و چهارسال دیگر بر مسند خود بنشیند.

در این ایام، بوریس جانسون، که پس از اشاراتی نسنجیده و توهین آمیز نسبت به رنگین پوستان و بعد مردم شهر لیورپول در شمال غرب انگلستان و برملا شدن جنبه هایی از زندگی خصوصی اش، کارمطبوعاتی را ترک کرده بود، در اولین فرصت خود را کاندیدای نمایندگی مجلس عوام کرد و برنده شد. حوزه انتخابیه او یکی از پایگاه های مستحکم طرفداران حزب محافظه کار در لندن بود و فرصتی طلایی برای ادامه حملات علیه سیاست های شهردار کارگری!

با نزدیک شدن تاریخ انتخابات شوراهای شهر، استرتژیست های حزب محافظه کار، آگاه از جاه طلبی های بوریس جانسون، و صراحت لهجه و سخنان گاه نسنجیده او درباره مسائل اجتماعی، در ابتدا، از فکر نامزدی او برای شهرداری لندن استقبال چندانی نکردند. ولی در غیاب کاندیدایی شناخته شده و بهتر، حزب، بوریس جانسون را به میدان آورد.

در جریان مبارزات انتخاباتی، واضح بود که مشاوران حزبی موفق شده اند بوریس جانسون را به احتیاط بیشتر در انتخاب کلمات و شیوه بیان آن ترغیب کنند. تعهدات او استاندارد و قابل پیش بینی بود. بهبود امنیت جانی و مالی مردم، مبارزه با جرائم ، بخصوص در میان نو جوانان، بهبود کیفیت کار شبکه های حمل و نقل عمومی، تأمین مسکن برای طبقات کم درآمد و بهبود نظافت شهر.

روز اول ماه مه (2008)، برای بیشتر مردم انگلستان و تمام مردم ایالت ویلز روز انتخابات شورای شهر بود.

نظر سنجی ها، روی گردان شدن مردم از حزب کارگر را پیش بینی کرده بودند.

سنجش آنها درست از آب درآمد و در لندن، به پیروزی بوریس جانسون انجامید. چالش ها در پیش روی شهردار جدید کم نیست و بزرگترین آن آماده کردن لندن برای میزبانی مسابقات المپیک 2012 است. چالشی که تحقق یافتن بیشتر تعهدات او به 10 میلیون ساکنان لندن بزرگ را طلب می کند.