امیدی برای کودکان محبوس

امیدی برای کودکان محبوس

یک اتاق برای غذا پختن و یک اتاق برای خوابیدن وجود داشت

اما کارشناسان می گویند صدمات روانی که در این مدت به آنها وارد شده ممکن است کمتر از آن باشد که شما فکر می کنید.

پسران این خانواده که یکی 18 و دیگری 5 سال دارد همراه با مادر 42 ساله شان الیزابت فریتزل تحت مداوای پزشکی و روانی قرار دارند.

کرستین دختر 19 ساله این خانواده بدلیل نامعلومی در حال اغما و در بیمارستان بسر می برد.

ارنست برگر روانشناسی که با ناتاشا کمپوش دختری که در سن 10 سالگی ربوده و تا سال 2006 به مدت هشت سال در اتاقی در اتریش محبوس شده بود، کار کرده می گوید الیزابت و فرزندانش احتمالا دچار آسیب های روحی متعددی شده اند.

او می افزاید آنها نیازمند مشاوره های روانی وسیعی برای بازگشت به یک زندگی طبیعی هستند.

وی به خبرگزاری رویترز گفته است "تبعات این آسیب های روانی می تواند متعدد باشد و شامل افسردگی شدید، احساس خودکشی و دوری از جامعه می شود اما نهایتا بستگی به فرد دارد."

"آنها حملات اضطرابی، هراس و کابوس های شبانه دارند."

'ماشین واقعی'

جزئیات بیشتر این ماجرا به تدریج منتشر می شود اما یک مقام محلی بنام هانس هاینتز-لنتز با پسر 5 ساله صحبت کرده است.

او می گوید: "من به کلینیکی در ماور رفتم و در آنجا با مددکاران اجتماعی گفتگو کردم. اعضای این خانواده را دیدم و متوجه شدم که این پسر 5 ساله در شرایط بهتری است."

"او حتی به من گفت چقدر خوشحال است و سوار یک ماشین واقعی شدن چقدر جالب است."

به گفته پلیس مادر این کودکان به آنها سخن گفتن را آموخت.

	اتاق های این محبس بسیار باریک بوده اند

ظاهرا این خانواده تلویزیونی هم داشته اند اما روشن نیست که برای چه مدت.

پروفسور جی بلسکی کارشناس خانواده و رشد کودک در کالج بیربک دانشگاه لندن می گوید این واقعیت که این کودکان با یک منبع آرامش یعین مادرشان و نیز با یکدیگر بوده اند ممکن است میزان آسیب های روانی را قدری کاهش داده باشد.

وی به وبسایت بی بی سی نیوز گفت: "این کودکان ممکن است از زندگی اجتماعی نسبتا قویی برخوردار بوده باشند. چهار نفر و یا حداقل سه نفر از آنها برای مدتی طولانی با یکدیگر زندگی کرده اند. این داستانی نیست که در آن کودکی به تنهایی در کمدی حبس شده باشد."

او افزود پسر 5 ساله احتمالا حتی از شرایط ویژه خود آگاه نبوده است.

"داشتن کتاب، بازی و تلویزیون به معنای این است که این کودکان می توانستند یک زندگی در اطراف خود بنا کنند."

اما پرفسور بلسکی می گوید بخش اعظم این بستگی به وضعیت روانی مادر آنها دارد.

او تاکید می کند "تصور این بسیار دشوار است که سلامت روانی مادر تغییری نکرده است. این احتمالا توانایی او در حمایت و تقویت کودکانش را تضعیف کرده باشد.

به گفته پلیس الیزابت بسیار آشفته بنظر می رسید.

مشکلات اجتماعی

پرفسور بلسکی می گوید تلویزیون احتمالا به کودکان رفتارهای اجتماعی و جهان اطراف را آموخته است.

اما او می افزاید کودکان بزرگتر ممکن است هنگامیکه متوجه شدند این جهان خیالی نیست بلکه واقعیت دارد و آنها از آن محروم بوده اند با مشکل مواجه شده باشند.

پروفسور بلسکی می گوید تردیدی نیست که این کودکان دچار آسیب های روحی شده اند.

او تاکید می کند بعید است که کودکان نوجوان هرگز بتوانند زندگی عادی داشته باشند اما رشد ذهنی در سنین بالاتر هم امکان پذیر است زیرا مهارتهای اجتماعی قابل یادگیری هستند.

پیتر فانگی مدیر دپارتمان تحقیقاتی روانشناسی بالینی، آموزشی و بهداشتی در دانشگاه کالج لندن می گوید این کودکان به خطر عدم تعاملات اجتماعی در میان مدت با مشکلات اجتماعی قابل ملاحظه ای مواجه خواهند بود.

"آنها احتمالا از نارسایی های شناختی رنج می برند و بخشی از مغز آنها که با احساسات سایرین ارتباط برقرار می کند ممکن است رشد کافی نیافته باشد."

اما به گفته او کودک پنج ساله از نظر شناختی شانس بسیار خوبی برای بهبودی دارد و سایرین نیز همچنان امکان یادگیری دارند.

بر اساس گزارش های منتشر شده آزمایشهای گوناگونی بخصوص بر روی پوست و چشم آنها که از نور آفتاب محروم بوده در حال انجام است.

دکتر کالین میشی که متخصص اطفال در بیمارستان ایلینگ غرب لندن است می گوید محرومیت آنها از نور آفتاب به مدت طولانی ممکن است که تاثیرات خیلی مخربی بر جای نگذاشته باشد.

وی به وبسایت بی بی سی نیوز گفت: "اگر شما از تغذیه کافی برخوردار باشید لزوما به نور آفتاب زیادی احتیاج ندارید."

او می افزاید: "اتریشی ها بخصوص از تغذیه خوبی برخوردارند و ویتامین های زیادی در غذای آنهاست."

دکتر میشی می گوید مشکل اصلی آنها روانی خواهد بود.